Καθόμαστε στο γραφείο της Lydia Liang, η οποία έχει τη δημοσιογραφική ευθύνη της εφημερίδας και παρατηρούμε ένα πρωτοσέλιδο από τις αρχές Ιουλίου: στον τίτλο, ανάμεσα σε ιδεογράμματα, η λέξη «ΟΧΙ», από κάτω μια φωτογραφία με ψηφοδέλτιο που πάνω γράφει «referendum», ενώ το δεύτερο μισό της σελίδας καλύπτει μια μεγάλη διαφήμιση της Coscο, που δείχνει ένα πλοίο κατάφορτο με κοντέινερ. Εύκολο να πιάσεις το νόημα, ακόμη κι αν δεν ξέρεις ούτε ένα από τα δεκάδες χιλιάδες σύμβολα που συνθέτουν την ασιατική γλώσσα. Άραγε τι γνώμη να είχαν οι χορηγοί της εφημερίδας για όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο στη χώρα;

«Εμείς, πάντως, δεν πήραμε θέση», μας λέει η συνομιλήτριά μας. «Πιστεύω ότι ρόλος των μέσων είναι απλώς να μεταδίδουν την είδηση και, μάλιστα, στο συγκεκριμένο φύλλο, καθυστερήσαμε την εκτύπωση για να έχουμε το αποτέλεσμα». Η εφημερίδα βγαίνει κάθε Δευτέρα, έχει κυκλοφορία γύρω στα 2.000 φύλλα και απασχολεί πέντε άτομα. Ανάμεσά τους ένας Έλληνας, υπεύθυνος για το «χτένισμα» της 8σέλιδης ελληνικής έκδοσης που λανσαρίστηκε πρόσφατα ως ένθετη στο υπόλοιπο 24σέλιδο. Η ύλη της δεν είναι μετάφραση της κινεζικής: «Η κινεζική έκδοση εστιάζει στα νέα της Ελλάδας και τα διεθνή νέα. Θέλουμε να λέμε στους ανθρώπους που μιλούν κινεζικά τι συνέβη στην Ελλάδα. Δεν θα είχε νόημα, επομένως, μια μετάφραση αυτής της ύλης στα ελληνικά, γιατί οι Έλληνες μαθαίνουν τα ίδια νέα από ένα σωρό πηγές. Στόχος του νέου ενθέτου είναι να ‘’συστήσει’’ την Κίνα στους Έλληνες, καθώς δημιουργούνται περισσότερα πεδία συνεργασίας ανάμεσα στις δύο χώρες. Όμως, αν δεν συμβεί κάτι «μεγάλο» σχετικά με την Κίνα, ο Έλληνας αναγνώστης συνήθως δεν το μαθαίνει, γιατί τα ελληνικά μέσα εστιάζουν κυρίως στα τοπικά και τα μεγάλα διεθνή γεγονότα, με αποτέλεσμα τα νέα για την Κίνα να είναι περιορισμένα. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν νέα για τον κινεζικό πολιτισμό. Αυτό το κενό επιχειρούμε να καλύψουμε.»
Στο τρέχον φύλλο της ελληνικής έκδοσης, πρωτοσέλιδο είναι ο εορτασμός της 70ης επετείου από τη νίκη εναντίον των Ιαπώνων εισβολέων και η φιλειρηνική δήλωση του Κινέζου πρωθυπουργού ότι θα μειώσει το στρατιωτικό προσωπικό της χώρας του κατά 300.000 άνδρες. Ακολουθεί τρισέλιδη κάλυψη των δραστηριοτήτων της κινεζικής πρεσβείας (μεταξύ των οποίων το παράλληλο λανσάρισμα της ελληνόφωνης έκδοσης του site της πρεσβείας και του ελληνικού ενθέτου της China Greece Times). Μαζί με άλλους κινεζικούς οργανισμούς και εταιρείες, η πρεσβεία στηρίζει την εφημερίδα.

Όλοι οι τίτλοι των σχετικών ειδήσεων ξεκινούν με τις λέξεις «Ο Κινέζος πρέσβης…».

Άλλο θέμα που τραβά την προσοχή είναι ένα ολοσέλιδο δημοσίευμα στο οπισθόφυλλο σχετικά με το αφιέρωμα που κάνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στις ταινίες πολεμικών τεχνών του Χονγκ Κονγκ (συμπεριλαμβάνεται αναφορά στην τιτανομαχία μεταξύ Μπρους Λι και Τσακ Νόρις που έλαβε χώρα στο Κολοσσαίο). Υπάρχει ακόμη θέμα σχετικό με ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα που έκανε το BBC, καλώντας πέντε Κινέζους δασκάλους να διδάξουν για ένα μήνα σε δημόσιο βρετανικό σχολείο. «Δίδαξαν στη Βρετανία και απηύδισαν!», τιτλοφορείται το δημοσίευμα, εξηγώντας ότι οι μεν Κινέζοι εκπαιδευτικοί βρήκαν πολύ απείθαρχους και υπερκινητικούς τους Βρετανούς μαθητές, οι δε μαθητές έκριναν τη διδασκαλία των Κινέζων βαρετή και ανιαρή.Στην ίδια σελίδα, άλλη είδηση μας πληροφορεί ότι στη Νοτιοδυτική Κίνα εξαπλώνεται η μόδα της φουρκέτας-λουλούδι: πολίτες κάθε ηλικίας κυκλοφορούν στολίζοντας τα κεφάλια τους με μίσχους και πλαστικά άνθη. «Δεν έχω ιδέα τι το προκάλεσε», λέει η Lydia. «Είναι αστείο, αλλά έχει γίνει εξαιρετικά δημοφιλές».
(φωτογραφία: Sina Weido)

Η ίδια ζει 13 χρόνια στην Ελλάδα, είναι παντρεμένη με Έλληνα, βαφτίστηκε Χριστιανή κι έχει περάσει όλα τα στάδια της εξοικείωσης με τη χώρα, «από το να μην ξέρω λέξη ελληνικά, κανένα είδος φαγητού, να μην μπορώ να ζητήσω ένα απλό σκεύασμα στο φαρμακείο και να μένω άναυδη στην εικόνα της θάλασσας που έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου, μέχρι σήμερα που μπορώ και επικοινωνώ με σχετική άνεση, έχω Έλληνες φίλους, μοιράζομαι τις συνήθειές τους και απολαμβάνω τον ελληνικό τρόπο ζωής. Στην Καντόνα όπου μεγάλωσα, διασκέδασή μου ήταν το Καραόκε και το shopping τις Κυριακές. Εδώ ευχαριστιέμαι τη θάλασσα και τη χαλαρή παρέα. Το μόνο που δεν μπορώ να συνηθίσω είναι η φέτα και οι -επίσης πρωτόγνωροι για μένα- σεισμοί!»

Η εκμάθηση της γλώσσας τη βοήθησε να προσαρμοστεί. Θα ήθελε να βοηθήσει και τους Έλληνες να μάθουν, έστω κάποια λίγα, κινεζικά και για αυτό σκέφτεται να προσθέσει στην ύλη της ελληνικής έκδοσης κάποια βασικά μαθήματα. «Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Θα αρχίσουμε από το ‘’Α’’, αν και… δεν έχουμε ‘’Α’’ στο κινέζικο σύστημα! Πολλοί Έλληνες με ρωτούν πόσα είναι τα σύμβολα της κινεζικής. Τους λέω ότι δεν έχω απάντηση. Πάντως αν μπορείς να μάθεις 3.000 ιδεογράμματα, θα είναι αρκετά για να επικοινωνήσεις. Εγώ τα έμαθα σε 6 χρόνια στο δημοτικό και ήταν αρκετά δύσκολα γιατί έπρεπε να διδαχθώ πώς να γράφω κάθε γράμμα ξεχωριστά.»

Τουλάχιστον τα ιδεογράμματα στοιχίζονται τέλεια όταν τα τυπώνεις στις στήλες της εφημερίδας… «’’Τρέχοντας’’ ένα φύλλο στα κινεζικά, δεν είχα ποτέ φανταστεί τι είδους προβλήματα μπορεί να δημιουργεί το σετάρισμα ενός εντύπου σε διαφορετικό αλφάβητο. Στις κινεζικές εφημερίδες οι στήλες είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες και τα κενά μεταξύ των συμβόλων σταθερά. Όταν είδα ότι στα ελληνικά οι αποστάσεις ανάμεσα στα γράμματα και τις λέξεις μεταβάλλονται, μου φάνηκε πολύ παράξενο. Έστειλα, λοιπόν, ένα συνάδελφο και αγόρασε ελληνικές εφημερίδες από το περίπτερο, για να δούμε πώς λύνουν αυτό το πρόβλημα. Ησύχασα όταν διαπίστωσα ότι, λίγο πολύ, οι στήλες τους είχαν την ίδια εμφάνιση.»Η Lydia αναφέρει ότι, από το 2013, περίπου 200 κινεζικές οικογένειες έκαναν χρήση της διάταξης που εξασφαλίζει 5ετή άδεια παραμονής με συνεχείς ανανεώσεις σε όσους αλλοδαπούς τρίτων χωρών αγοράσουν ιδιοκτησίες αξίας άνω των 250.000 ευρώ στην Ελλάδα. Εκτιμά ότι από τους 20.000 Κινέζους που ζούσαν στην Ελλάδα πριν την κρίση έχουν απομείνει περίπου οι μισοί, αλλά θεωρεί ότι υπάρχει έδαφος για συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών στον τουρισμό, καθώς όλο και πιο πολλοί Κινέζοι επισκέπτονται τη χώρα μας: «Υπάρχουν ανάγκες: οι επισκέπτες χρειάζονται κάποιον να τους δώσει πληροφορίες, να τους οδηγήσει. Οι πιο πολλοί δεν ξέρουν άλλη γλώσσα. Χρειάζονται οδηγοί ή ακόμα και πωλητές. Για παράδειγμα, το κατάστημα της Swatch, της Omega, της Cartie και άλλων που αναζήτησαν Κινέζους πωλητές και πωλήτριες, λόγω των πολλών Κινέζων τουριστών που τα επισκέπτονται. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και στα ξενοδοχεία.»

πηγή: http://news247.gr