«My people needs a second line» είναι ο τίτλος τραγουδιού στο άλμπουμ «City Τhat Care Forgot» (2008)του Dr. John. Δέκα χρόνια μετά τον κυκλώνα Κατρίνα που έπνιξε τη Νέα Ορλεάνη, η εμβληματική φιγούρα της τζαζ και R&B σκηνής της Crescent City, στα 74 του πια, λέει ότι κάτι αρχίζει να κινείται. «Η μουσική ξαναγυρνάει, με αργούς ρυθμούς», γρυλίζει- είναι χαρακτηριστικό του να γρυλίζει- «πριν, τα πράγματα ήταν όντως συμπαγή στο παιγνίδι» συνεχίζει για τις μέρες δόξας της Bourbon Street «τότε που υπήρχε funk και Dixieland σε κάθε κλαμπ».
Ανησυχεί για τις δικαστικές διαμάχες σχετικά με τον θόρυβο στον δρόμο και τους νομικούς περιορισμούς για τη μουσική στον δρόμο, ειδικά για τις νεκρώσιμες πομπές- παρελάσεις, με το second lining , μπροστά η μπάντα και πίσω, ο κόσμος να κουνάει μαντήλια, να λικνίζεται, να στριφογυρνάει πολύχρωμα παρασόλια, δε χρειάζεται νεκρός για κάτι τέτοιο, είναι γιορτή. «Αν καταφέρεις έστω κι έναν πολιτικό να συνειδητοποιήσει την αξία της second line, αυτό θα έκανε τη διαφορά. Κατά μία έννοια, οι second lines είναι ζωτικής σημασίας για την ανάκαμψη της Νέας Ορλεάνης- είναι το φάρμακο που πάει μαζί με το να θρηνείς γι’ αυτό που ήταν πριν» γρυλίζει (ξανά) .
Κηλίδες τεράστιες στον χάρτη της πόλης από ολόκληρα τετράγωνα σπιτιών σε εγκατάλειψη, οι τοίχοι καλυμμένοι με κόντρα πλακέ, γκράφιτι παντού. Το οικιστικό πρόβλημα στη Νέα Ορλεάνη είναι σύμφυτο με την πόλη, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο πληθυσμός είχε αρχίσει να μειώνεται δραματικά, χρόνια πριν τον τυφώνα. Ο Κατρίνα απλά μεγέθυνε το πρόβλημα.
Τίτλοι ιδιοκτησίας δεν διεκδικούνται, οι νομικές διαδικασίες αργές, κόσμος που θέλει να επιστρέψει δυσκολεύεται να αγοράσει ακίνητο και να επανακατοικήσει ολόκληρες συνοικίες. Το 2010, ο αριθμός των εξαθλιωμένων κατοικιών είχε φτάσει πάνω από 43.000, πάνω από το ένα τέταρτο των κατοικιών συνολικά, στην πόλη. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οργανώσεις κατοίκων, δυσαρεστημένων με τις δημοτικές αρχές, παίρνουν το νόμο στα χέρια τους κι αρχίζουν μόνοι τους την ανοικοδόμηση συνοικιών.
Ακόμη και πέντε χρόνια μετά τις προσπάθειες του Mitch Landrieu (Μιτς Λαντριέ) και των καινούργιων δημοτικών αρχών- ανέλαβαν το 2010-, στη Νέα Ορλεάνη σήμερα, δεκάδες χιλιάδες σπίτια παραμένουν άδεια, τη στιγμή που χιλιάδες δημότες προσπαθούν να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους εδώ.
Τον Wendell Pierce (Ουέντελ Πιρς) τον γνωρίζουμε: The Wire, Treme, Selma. O Wendell μεγάλωσε στο Ποντσαρτρέιν Παρκ – εκεί είχαν μετακομίσει οι γονείς του, το 1955. Το 2005, ο Κατρίνα κατάστρεψε τη γειτονιά που μεγάλωσε ο Wendell και ο Wendell βάλθηκε να τη ξαναφτιάξει. Έχει ήδη φτιάξει 40 σπίτια και σχεδιάζει να φτιάξει άλλα 100. Περιγράφει τα πάντα στο καινούργιο του βιβλίο «The Wind In The Reeds: A Storm, A Play And The City That Would Not Be Broken», που κυκλοφορεί στις 8 Σεπτεμβρίου.
Όταν είδε την καταστροφή στη γειτονιά, είπε «σκέφτηκα όλα αυτά που έκαναν οι γονείς μου κι η γενιά τους για να φτάσουν εκεί». Κοίταξα τους γονείς μου και είπα ότι δεν θέλω να πεθάνουν πριν επιστρέψουν σπίτι. «Α, δεν χρειάζεται να γυρίσουμε» είπαν, κι εγώ τους είπα ότι αν δεν θέλετε να επιστρέψετε όταν το ξαναφτιάξω, τότε εντάξει, αλλά θα κάνω ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου να σας ξαναγυρίσω εκεί (θυμάται). Θυμάται- μιλώντας με τον Juan Gonz?lez του DemocracyNow!- το «μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε ποτέ», όταν μετά τον Κατρίνα καμία από τις μεγάλες ασφαλιστικές δεν τίμησε τα συμβόλαια, οι γονείς του πλήρωναν ασφάλιστρα από το 1955 κάθε χρόνο στην Allstate, πλήρωναν και μετά την εκκένωση του σπιτιού λόγω της πλημμύρας, η μάνα του έλεγε ότι μπορεί το σπίτι να καταστραφεί από πυρκαγιά οποιαδήποτε στιγμή. Και το ποσό που πήραν ήταν 400 δολάρια!
Όταν κατάφερε να επιστρέψουν οι γονείς του στο πατρικό, φίλοι και γείτονες τον έπιασαν κι είπαν «ξανάφερες τους γονείς σου στο σπίτι τους, θέλουμε τη βοήθειά σου, χρειαζόμαστε την πλατφόρμα σου». «Έχουμε εμείς οι ίδιοι τους πόρους. Μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας. Ας ασκήσουμε το δικαίωμά μας αυτοπροσδιορισμού» είπε ο Wendell. Έτσι γεννήθηκε η Pontchartrain Park CDC (όπου CDC σημαίνει community development corp.).
«Ζω στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες. Είμαι ηθοποιός, αλλά τώρα θα εμπλακώ στο να ξαναχτιστεί η γειτονιά μου και οι ίδιοι που ήρθαν και με ρώτησαν στην αρχή έχουν ήδη μπει στα σπίτια τους» είπε στον Jeff Johnson του BET*, στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ «Katrina 10 Years Later: Through Hell in High Water» που μετέδωσε το BET News .
Ένας Νεοορλεανέζος, προσπαθεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι συν-δημότες του σκέφτονται το νερό. Μετά τον Κατρίνα, το να ζεις με το νερό ήταν εφιάλτης για τους κατοίκους της πόλης. Ο πολεοδόμος και περιβαλλοντικός αρχιτέκτονας David Waggonner (Ντέιβιντ Ουάγκονερ) έχει βαλθεί να τους πείσει ότι η Νέα Ορλεάνη πρέπει να γίνει αυτό που στην πραγματικότητα είναι: Μια πόλη στο δέλτα ενός ποταμού εδώ. Και να προσκαλέσουν το νερό στην πόλη. Γι’ αυτό συνεργάζεται με τους Ολλανδούς- αυτοί έχουν εμπειρία και τεχνογνωσία- να κάνουν πραγματικότητα αυτό το όνειρο. Όταν μιλά για το Greater New Orleans Urban Water Plan, ο Waggonner επικαλείται τη Βίβλο, τους Ρόλινγκ Στόουνς, μια επιγραφή στην είσοδο του Άμστερνταμ, ποίηση χάικου. Συγκρίνει τον δυϊσμό καλού-κακού που υπάρχει στη σχέση άνθρωπος-νερό, με τον δυϊσμό στην ψυχή μας. Το σχέδιό του αγκαλιάστηκε εν μέρει από τις αρχές της πόλης, ο ίδιος αισιοδοξεί και λέει έναν στίχο από τους Ρόλινγκ Στόουνς: «You don?t want to walk and talk about Jesus, you just want to see his face». Για τη μελλοντική διαχείριση του νερού στην πόλη του, ο Waggonner επαναλαμβάνει: «Θέλεις, κάποια στιγμή, να δεις το πρόσωπό του».
Β. Τσεκούρας
