Παρόλο τον ειδησεογραφικό «επεκτατισμό» της Τουρκίας με τη νέα ανάφλεξη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ (η γειτονική χώρα παράγει διαρκώς ειδήσεις ), υπάρχει μια άλλη σημαντική εκκρεμότητα. Η απόφαση για την πολύκροτη δίκη της Ακροδεξιάς, αναμένεται και μάλιστα συνθέτει, μια πολύπλευρη πολιτική συνηγορία. Ολες οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, επιθυμούν τη βαθιά και ευρεία καταδίκη. Εντούτοις είναι απόλυτο λάθος να περιχαρακώνεται ο νεοφασισμός στα στενά όρια της συγκεκριμένης οργάνωσης. Οι ψηφοφόροι τους πού πήγαν; Οι συγκατανεύοντες, οι σιωπηλοί συμφωνούντες, τι έγιναν; Πού βρίσκονται; Πώς εκφράζονται;
Σε πολλά κείμενα έχω επισημάνει τον άτυπο, διάχυτο φασισμό, που μάλιστα καταλαμβάνει μορφές έξω από τον παραδοσιακό μπρουταλισμό του χώρου. Αγνώριστοι, εξωραϊσμένοι πρωτοφασίστες, που δεν έχουν κατ’ ανάγκην τα συνηθισμένα στοιχεία αυτοαναγνώρισης: δεν θεωρούν καν τους εαυτούς τους ακροδεξιούς. Είναι κατηγορηματικοί, αδαείς, επιθετικοί, συντριπτικοί με τους διαφωνούντες, μιλούν με παραβολές όπλων και «ανοιχτών δεσμίδων», συνήθως στα σχόλιά τους χρησιμοποιούν μια ιδιάζουσα «φωνητική» ορθογραφία (τα συνήθη «ι» στη θέση όλων των ομοφώνων γραμμάτων κ.λπ.). Ο κόσμος αποτελείται από αυτούς και «τους άλλους», τους προδότες. Δεν υφίσταται αξιακά ο «άλλος», παρά μόνο ως πρόφαση για να ασκήσουν πάνω του βία, με την οποία αυτοσυστήνονται: γίνονται τόσο σημαντικοί, όση η βιαιότητα που ασκούν. Συνήθως βωμολοχική, όχι όμως πάντα. Αυτοβαθμολογούνται έτσι, ή σημαίνονται στο «είδος» τους. Η βία είναι το τέχνασμα για να συγκροτήσουν την αυτοεικόνα τους. Αυτό δεν έχει πάντα σχέση με χρήση των γνωστών αναφορών (στους ναζί, στα ποικίλα τάγματα εφόδου, σε σημάδια όπως ο διπλός πέλεκυς, ο αγκυλωτός σταυρός κ.λπ.) αλλά με μια πολύ πιο αόριστη, ασαφή, σχεδόν αόρατη, ενδιάθετη όμως επιθυμία άρσης, έκλειψης του «άλλου».
Εντούτοις, οι αναρτήσεις, τα σχόλια ή και τα εκτεταμένα, παραληρηματικά τους κείμενα, ιχνογραφούν ένα τεράστιο και δυναμικό τοπίο, απολύτως υπαρκτό, ενταγμένο στην καθημερινότητα και που πάντως, δεν μπορεί να δικαστεί αφού το διαδικτυακό δίκαιο είναι απολύτως πρωτόλειο. Αποτελούν ένα κοινωνικό, πολιτιστικό τοπίο, που μπορεί να ελίσσεται, να μη δεσμεύεται από τα σχήματα του ακροδεξιού χώρου, τις ομάδες και τις οργανώσεις.
Αυτός ο «ελεύθερος φασισμός», ο άμορφος και ακατάτακτος, είναι επίμων, εκτεινόμενος, δυσκολότερα εντοπίσιμος, δημιουργεί όμως πολιτικό κοινό, φθείρει και φοβίζει πολίτες, τέρπει, συνενώνει ομοειδείς, είναι δηλαδή πολιτικά ενεργός. Είναι ένα μεγάλο «σόι», μια ταξινομική κατηγορία ιδιαίτερη. Είναι ενέργημα. Επηρεάζει την πολιτική σκηνή, ενίοτε χρησιμοποιείται και κολακεύεται από καιροσκόπους πολιτικούς, οδηγεί περιοχές του πολιτικού φάσματος στη λεκτική τουλάχιστον μίμηση, δηλαδή εντέλει, αποτελεί ένα κόμμα, απλώς χωρίς ίδρυση και πληρωμένο παράβολο.
Τα γνωστά κόμματα το παραλείπουν στις αναλύσεις (όταν δεν περιέχουν τμήμα της αισθητικής του) όπως και οι δημοσκοπικές μετρήσεις, που το κρύβουν πίσω από τον «κανένα». Βρίσκεται σε ένα πολιτικό επέκεινα, αποτελεί μαύρη τρύπα, ένα κενό στο δημοκρατικό συνεχές. Εφόσον βρίσκεται έξω από τις παραδοσιακές πολιτικές κατηγορίες, το θεωρώ αποτελεσματικό, βλασταίνει, είναι ελαστικό, μπορεί να γίνει ολέθριο.
