Πρόσφατα κυκλοφόρησε το κερκυραϊκό λογοτεχνικό περιοδικό «Πόρφυρας», τεύχος 172-173, το οποίο είναι αφιερωμένο σε δύο προσωπικότητες των γραμμάτων. Στον Γιώργο Θεοτοκά (Κωνσταντινούπολη 1906 – Αθήνα 1966) και στον κερκυραϊκής καταγωγής, ποιητή της β΄ μεταπολεμικής γενιάς, Ορέστη Αλεξάκη (Κέρκυρα 1931 – Αθήνα 2015). Τα κείμενα που δημοσιεύονται για την προσωπικότητα και το έργο του Γιώργου Θεοτοκά είναι οι ανακοινώνεις όσων είχαν λάβει μέρος στο επιστημονικό συνέδριο «Γιώργος Θεοτοκάς – Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος – Αγγελος Τερζάκης: Ο στοχασμός κι ο Λόγος», το οποίο είχε διοργανωθεί από την Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών. Εξετάζονται, μεταξύ άλλων, θέματα όπως η γενιά του ’30 και οι δύο διχασμοί (συζήτηση), οι ανέκδοτες επιστολές του Γ. Θεοτοκά και του Αγγελου Τερζάκη προς τους Κώστα και Ελένη Ουράνη, η σχέση του συγγραφέα με ζητήματα παιδείας και γλώσσας. Φωτίζονται πτυχές της προσωπικότητας του συγγραφέα κι επίσης αποκαλύπτεται η ατμόσφαιρα της εποχής. Από την άλλη, «οι συναισθηματικές και ταυτόχρονα ουσιαστικές» σελίδες είναι αφιερωμένες στον ποιητή Ορέστη Αλεξάκη, μια πολυσχιδή προσωπικότητα που, μολονότι παρέδωσε αξιόλογες ποιητικές συλλογές, το έργο του δεν κέρδισε την προσοχή που του άξιζε. Εξάλλου, δεν χρησιμοποιούσε «πυροτεχνήματα» ή «αφορισμούς» για να κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η ποίησή του, πότε ερμητική και πότε εύληπτη, πάντα εύρυθμη, περιγράφει τις αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης, με τις εικόνες να μεταλλάσσονται σταδιακά σε σκηνές υπερβατικές και παράδοξες.
Το περιοδικό λόγου και τέχνης «Η Κινστέρνα» εκδίδεται από την Εταιρεία Μελέτης της Καθ’ Ημάς Ανατολής, τα μέλη της οποίας ανήκουν στην κοινότητα των Κωνσταντινουπολιτών που ζουν στην Αθήνα. Στο πρόσφατα εκδοθέν τεύχος (30ό), οι σελίδες του είναι αφιερωμένες σε αναμνήσεις συνεργατών, οι οποίες αποκαλύπτουν τη ζωντανή συναισθηματική σχέση των Κωνσταντινουπολιτών με την Ελλάδα («Η βάρκα του πατέρα» του Αθ. Δράκου), αλλά και τη ζωή στην Πόλη και στα νησιά του Μαρμαρά. Συγκινητικό, ωστόσο, είναι το αφιέρωμα στη ζωγράφο Ηβη Στάγκαλη, έργα της οποίας κοσμούν το τεύχος.
Το εξομολογητικό κείμενο της κόρης της, Μάγιας, φέρνει στο φως τον πόνο και το αίσθημα της απώλειας που νιώθουν όσοι είναι αναγκασμένοι να ξεριζωθούν από τις εστίες τους, αίσθημα το οποίο παραμένει ζωντανό και στις επόμενες γενιές. Η ζωγράφος σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πόλης και εργάστηκε ως εικονογράφος βιβλίων. Απελάθηκε από την Τουρκία το 1964 επειδή είχε ελληνική υπηκοότητα, ενώ όταν ήρθε στην Αθήνα μαζί με την κόρη της αντιμετώπισε, μέχρι το τέλος, πολλά προβλήματα προσαρμογής στην καινούργια πραγματικότητα. Στα έργα της τα πρόσωπα είναι σκιώδη, αποκομμένα από τους άλλους.
Ο Θανάσης Μαυρίδης, δημοσιογράφος που εξειδικεύεται σε θέματα οικονομίας, εξέδωσε την πρώτη συλλογή πεζογραφημάτων με τίτλο «Δάσκαλε, φοβάμαι…» (εκδ. ΑΩ), τα οποία ωστόσο αγγίζουν τα όρια των ποιητικών συνθέσεων. Πρόκειται για μια εκ βαθέων εξομολόγηση που απευθύνεται στον έτερο, τη γυναίκα, τον δάσκαλο. Υπονοούνται φόβοι και φοβίες, η αγωνία για την απώλεια και για έναν φανταστικό επικείμενο κίνδυνο, γίνονται υπαρξιακές νύξεις που πότε παίρνουν τη μορφή ενός εφιάλτη, μιας αλληγορίας, πότε μετατρέπονται εις εαυτόν συνομιλίες. Τα κείμενα είναι μινιατούρες μονόλογοι, ονειρικά τοπία και διάλογοι που συμπυκνώνουν σκέψεις και εντυπώσεις, οι οποίες κινούνται ανάμεσα στο εδώ και στο εκεί, ανάμεσα στην κανονικότητα της καθημερινότητας αλλά και στα παράδοξά της. Τα πεζογραφήματα εκπλήσσουν με την αβίαστη γραφή τους.
