Απέρριψε το Συμβούλιο της Επικρατείας τις προσφυγές των εργοδοτικών οργανώσεων ΜΜΕ που ζητούσαν την κατάργηση της εισφοράς του 2% υπέρ του Ενιαίου Δημοσιογραφικού Οργανισμού Επικουρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης (ΕΔΟΕΑΠ).
Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε συνταγματική τη σχετική πρόβλεψη του ν. 4498/2017, και τις σχετικές διατάξεις του Κανονισμού και του Καταστατικού του Οργανισμού.
Το σκεπτικό
Στο σκεπτικό της αποπφασης των Ανώτατων Δικαστών σημειώνεται μεταξύ άλλων:
-Ο καθορισμός του συντελεστή της ένδικης εργοδοτικής εισφοράς σε ποσοστό 2% δεν παραβιάζει, και δη προδήλως, την αρχή της αναλογικότητας, εν όψει και του ευρύτατου περιθωρίου εκτιμήσεως που έχει ο νομοθέτης λόγω των σύνθετων και τεχνικής φύσεως αξιολογήσεων, στις οποίες προβαίνει κατά την αντιμετώπιση των θεμάτων σχετικά με τη διαφύλαξη της βιωσιμότητας και την εξασφάλιση της λειτουργίας ασφαλιστικού οργανισμού.
-Η ένδικη επιβάρυνση έχει χαρακτήρα εργοδοτικής εισφοράς και δεν είναι φόρος · τούτο διότι, πέραν του ότι χαρακτηρίζεται ρητώς στο νόμο ως εργοδοτική εισφορά, επιβάλλεται υπέρ του Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. σε όλες τις επιχειρήσεις – εργοδότες που δραστηριοποιούνται στον τομέα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, στον οποίο απασχολούνται πρόσωπα ασφαλισμένα στον Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. H θέσπισή της αποβλέπει, κατά την υποκείμενη σε οριακό δικαστικό έλεγχο εκτίμηση του νομοθέτη, στην ενίσχυση των εσόδων του Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π., ο οποίος λειτουργεί κατά νόμον ως οργανισμός υποχρεωτικής κοινωνικής ασφαλίσεως και παροχής υπηρεσιών υγείας, στη διατήρηση της βιωσιμότητάς του και στη διασφάλιση της οικονομικής ευρωστίας του, ώστε να ικανοποιούνται συνταγματικής τάξεως σκοποί κοινωνικής ασφαλίσεως που επιδιώκει. Η εισφορά αυτή επιβάλλεται επί του συνόλου του ετήσιου κύκλου εργασιών κάθε επιχειρήσεως ή εκμεταλλεύσεως αμιγώς ενημερωτικού ή ψυχαγωγικού μέσου μαζικής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας (όπως είναι η τηλεόραση – ελεύθερη ή συνδρομητική -, το ραδιόφωνο, ο περιοδικός τύπος ή οι εφημερίδες – ανεξαρτήτως της μορφής, εμφάνισης ή περιοδικότητας -, το διαδίκτυο ή οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα αμιγούς εκμετάλλευσης ή επιχείρησης). Αν η επιχείρηση ή εκμετάλλευση δεν είναι αμιγής, έχει δηλαδή και άλλη διαφορετική δραστηριότητα, η εισφορά υπολογίζεται αποκλειστικά επί του ετήσιου κύκλου εργασιών της που αφορούν την δραστηριότητα στον τομέα της ψυχαγωγίας ή ενημέρωσης και όχι επί του συνόλου του κύκλου εργασιών της μικτής επιχειρήσεως ή εκμεταλλεύσεως. Και ναι μεν η ασφαλιστική εισφορά συνδέεται κατά κανόνα με τις καταβαλλόμενες στους εργαζομένους αποδοχές, δεν απαγορεύεται όμως από συνταγματική ή άλλη αυξημένης τυπικής ισχύος διάταξη να θεωρείται ως ασφαλιστική εισφορά οικονομικό βάρος μη υπολογιζόμενο επί των αποδοχών των εργαζομένων. Επομένως, έχει χαρακτήρα εργοδοτικής εισφοράς οικονομική επιβάρυνση επιχειρήσεως – εργοδότη, η οποία επιβάλλεται προς διατήρηση και ενίσχυση του ασφαλιστικού φορέα, στον οποίο υπάγονται εργαζόμενοι που απασχολούνται σε εργασία συναφή με το αντικείμενο της δραστηριότητας των βαρυνόμενων εργοδοτών, και υπολογίζεται με διαφορετικό από τον συνήθη τρόπο, όπως συμβαίνει εν προκειμένω.
-Η επιλογή των ακαθάριστων εσόδων από αμιγή δραστηριότητα επιχειρήσεως ή εκμεταλλεύσεως Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Ψυχαγωγίας ως βάση υπολογισμού της εισφοράς αποτελεί πρόσφορο κριτήριο, που υποδηλώνει το μέγεθος της οικονομικής δραστηριότητας της βαρυνόμενης επιχείρησης – εργοδότη, που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα στον συγκεκριμένο τομέα της ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, καθώς και την ικανότητά της να συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις της στη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών φορέων.
-Το ποσοστό 2% επί του ετήσιου κύκλου εργασιών κάθε βαρυνόμενης επιχειρήσεως, ο οποίος αφορά αποκλειστικά αμιγή δραστηριότητα επιχειρήσεως ή εκμεταλλεύσεως μέσων μαζικής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, δεν αποτελεί εν όψει του επιδιωκόμενου με τη θέσπιση της ένδικης εισφοράς σκοπού δημοσίου συμφέροντος (διατήρηση της βιωσιμότητας του Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π.) προδήλως υπέρμετρη επιβάρυνση των ως άνω επιχειρήσεων.
