Με μια καταδικαστική απόφαση δεν τελειώνουμε με το αυγό του φιδιού. Μπορεί οι Χρυσαυγίτες να ετοιμάζονται για να πάρουν το δρόμο για τη φυλακή, αλλά η ατζέντα τους είναι παρούσα και αυτό είναι το ανησυχητικό. Ως εκ τούτου πρέπει το πολιτικό προσωπικό και συνολικά η κοινωνία να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά τις χρυσαυγίτικες αντιλήψεις.
Η εθνικιστική Δεξιά έχει παράδοση στην Ελλάδα και δεν εμφανίστηκε ξαφνικά λόγω και της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που προκάλεσαν τα μνημόνια. Έκανε την εμφάνισή της στις εκλογές του 1974 με τον Πέτρο Γαρουφαλλιά και το κόμμα της εξωκοινοβουλευτικής Εθνικιστικής Δεξιάς (ΕΔΕ) που έλαβε 1,08% και 52.768 ψήφους.
Η ΕΔΕ έθεσε τις βάσεις για να αυξηθεί το ποσοστό της Εθνικής Παράταξης, που στις εκλογές του 1977 συγκέντρωσε 6,82%. Ηταν ένα κόμμα καθαρά εθνικιστικό και φιλοβασιλικό, το οποίο ιδρύθηκε από τον Στέφανο Στεφανόπουλο, που ήταν πρώην ηγέτης της συντηρητικής πτέρυγας της Ενωσης Κέντρου, ενώ «συναρχηγός» ήταν ο Σπύρος Θεοτόκης, κεντρικό στέλεχος της ΕΡΕ.
Η Εθνική Παράταξη διαλύθηκε το 1981 εξαιτίας των έντονων διαφωνιών στο θέμα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και τα περισσότερα στελέχη της εντάχθηκαν στη ΝΔ, όπως οι Θεοτόκης, Αποστολάκος, Παπαευθυμίου και Ιμάμογλου, που ψήφισαν και τον Καραμανλή για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους.
Οι εξελίξεις στον εθνικιστικό χώρο οδήγησαν τον Σπύρο Μαρκεζίνη το 1979 να επανιδρύσει το Κόμμα των Προοδευτικών (ΝΕΠ) θέλοντας να καλύψει το κενό που είχε δημιουργηθεί. Το 1981 έλαβε 1%, ενώ στις τάξεις του είχε εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές, οπαδούς του Γεωργίου Παπαδόπουλου, του Ιωαννίδη κ.ά.
Στη συνέχεια το μέτωπο έσπασε και η πιο σημαντική κίνηση ήταν τον Ιανουάριο του 1984 από τον έγκλειστο δικτάτορα, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, με την εμφάνιση της Εθνικής Πολιτικής Ενωσης (ΕΠΕΝ), πρόεδρος της νεολαίας της οποίας ορίστηκε ο Νίκος Μιχαλολιάκος.
Στις ευρωεκλογές του 1984 η ΕΠΕΝ συγκεντρώνει το 2,29% και κερδίζει μία έδρα στην Ευρωβουλή. Από τότε δεν υπήρξε καμία σοβαρή προσπάθεια, αν και κατά καιρούς είχαν γίνει κινήσεις όπως με το Ελληνικό Μέτωπο υπό τον Μάκη Βορίδη, την Πρώτη Γραμμή του Κώστα Πλεύρη ή την Εθνική Συμμαχία, ως το 6,92% τής ΧΑ.
Από το σύντομο προαναφερθέν ιστορικό προκύπτει ότι υπάρχει η ιστορικότητα του ακροδεξιού χώρου και δεν είναι τυχαίο ότι η Χρυσή Αυγή κατέγραφε καλά ποσοστά σε νομούς όπου η Εθνική Παράταξη είχε σημαντική δύναμη το 1977.
Σταδιακά, οι θιασώτες της Εθνικής Παράταξης βρήκαν πολιτική στέγη στη ΝΔ επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, Γεωργίου Ράλλη, Ευάγγελου Αβέρωφ, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Μιλτιάδη Έβερτ. Η κρίση στις σχέσεις εθνικιστών και ακροδεξιών με την ηγεσία της ΝΔ σημειώθηκε από το 2004 και μετά, όταν ο Κώστας Καραμανλής αποφάσισε στο συνέδριο να στρίψει προς το κέντρο με τη θεωρία περί μεσαίου χώρου.
Η συνέχεια είναι γνωστή με το Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό του Γιώργου Καρατζαφέρη και μετά την πτώση του εμφανίστηκε η Χρυσή Αυγή, μια πιο ακραία μορφή, ναζιστική και φασιστική και μια οργάνωση εγκληματική σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου.
Ουσιαστικά οι πυρήνες αυτών των σχηματισμών υπάρχουν στην κοινωνία και το ζήτημα είναι να εξουδετερωθεί η ατζέντα της Χρυσής Αυγής. Ο αγώνας δεν τελείωσε με την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, αλλά θα είναι διαρκής, καθώς οι θιασώτες της Χρυσής Αυγής είναι εδώ, δίπλα μας.
Και όπως ανέδειξε η μέτρηση της Prorata (για την Εφημερίδα των Συντακτών) υπάρχει –και αυτό είναι το ανησυχητικό- ένα σημαντικό ποσοστό, σχεδόν τριψήφιο του ποσοστού που λάμβανε κατά μέσο όρο στις βουλευτικές εκλογές που δείχνει ανοχή και ανεκτικότητα.
Συγκεκριμένα το 21% της κοινής γνώμης πιστεύει ότι εάν η Χ.Α. επέλεγε να παραμείνει προσηλωμένη στο πολιτικός της πρόγραμμα, μακριά από έκνομες εγκληματικές πράξεις, ενδεχομένως να ήταν ένα χρήσιμο για την κοινωνία πολιτικό κόμμα.
Ουσιαστικά αυτό παραπέμπει στην θεωρία ότι μια «σοβαρή Χ.Α.» θα ήταν χρήσιμη για το πολιτικό σύστημα, η οποία είναι εξίσου αποκρουστική ακόμα και ως σενάριο εργασίας.
Γι’ αυτό και ο αγώνας από εδώ και πέρα είναι εξίσου σημαντικός, χωρίς κανείς βέβαια να παραγνωρίζει ή να ακυρώνει την τεράστια προσπάθεια όλων όσοι συνέδραμαν στην ακροαματική διαδικασία των 5,5 ετών και βέβαια πριν από αυτή, να αποκαλυφθεί τι είναι πραγματικά η Χρυσή Αυγή.
Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί στη μνήμη όλων των θυμάτων γιατί είναι το ύψιστο χρέος έναντι της Δημοκρατίας.
