Τα Μυαλά Που Κουβαλάς – KINOYMENA ΣΧΕΔΙΑ

Η 11χρονη Ράιλι μετακομίζει με τους γονείς της από την ήσυχη κωμόπολη των κεντρικοδυτικών πολιτειών που ζούσαν μέχρι πρότινος, στο πολύβουο και μητροπολιτικό Σαν Φρανσίσκο, όπου βρίσκεται η νέα δουλειά του πατέρα της. Η μετακόμιση αυτή δεν βρίσκει σύμφωνο το μικρό κορίτσι αλλά η αντίθετη γνώμη του δεν μπορεί να αλλάξει τη νέα κατάσταση. Αντ΄αυτού, αφήνει τα συναισθήματα της ανεξέλεγκτα (παρότι η ταινία περιγράφει με ακρίβεια τον κέντρο ελέγχου που διαθέτει κάθε άνθρωπος στον εγκέφαλο του) να καθορίζουν τη συμπεριφορά της, με τα κυριότερα εξ αυτών να δίνουν πραγματική μάχη για το ποιο εντέλει θα επικρατήσει.

Ευφυέστατο, ανατρεπτικό, απολαυστικό. Κωμικό και συγκινητικό μαζί, το νέο φιλμ της Pixar είναι πολλά παραπάνω από μια απλή animation δημιουργία. Είναι το διαβατήριο που ανοίγει τις πύλες του παιδικού θυμικού – συν κάποιες γαργαλιστικές λεπτομέρειες από τα «κατασταλαγμένα» μυαλά των γονιών της Ράιλι και τις συμβάσεις μιας τακτοποιημένης ζωής- και μας καλεί να ταξιδέψουμε στον πολύχρωμο megacosmo της λιλιπούτειας φαντασίας. Όπως πριν από 6 χρόνια ταξιδέψαμε «Ψηλά στον ουρανό» και το εγκατελλειμένο όνειρο ζωής του γηραιού ήρωα του, έτσι και τώρα το δαιμόνιο δίδυμο των Procter- Lasseter, πραγματοποιεί την υπέρβαση στις πρόσφατες μέτριες παραγωγές της Pixar, παίρνοντας τον ακριβώς αντίθετο δρόμο.
Η εύθραστη προεφηβική ψυχολογία, πέρα από το γεγονός ότι εντοπίζεται στο άλλο άκρο του «Up», αποτελεί κι ένα λαμπρό – αν και αχαρτογράφητο- «ναρκοπέδιο» συναισθηματικών συγκρούσεων και δυσκολίας διαχείρησης του παιδικού θυμού, το οποίο οι δημιουργοί του φιλμ αντιμετωπίζουν με μαεστρία και (γονική) υπευθυνότητα. Τα συναισθήματα της Ράιλι είναι ζωντανοί, ολοκληρωμένοι χαρακτήρες με τα υπέρ και τα κατά τους, δοσμένοι με αδρά χρώματα (κόκκινος ο θυμός, πράσινη η αηδία, κίτρινη η χαρά, μπλε η θλίψη και μόβ ο φόβος!) και τις αντίστοιχες συμπεριφορές, που σταδιακά αποκτούν αυτοσυνείδηση, οδηγώντας την μπερδεμένη Ράιλι στο δρόμο προς την ενηλικίωση.