Κύριε διευθυντά Η UNESCO μας δίνει σημαντικές και ποσοτικοποιημένες πληροφορίες για τις επιπτώσεις της πανδημίας στην εκπαίδευση (en.unesco.gov, Education: From disrumption to recovery). Σε έναν αποκαλυπτικό διαδραστικό χάρτη της υδρογείου αναφορικά με τη διάρκεια αναστολής της (διά ζώσης) λειτουργίας των σχολείων ανά κράτος, φαίνεται ότι μέχρι τις 28.3.2021 στην Ελλάδα τα σχολεία παρέμειναν κλειστά συνολικά για 32 εβδομάδες (δηλαδή 7,5 διδακτικούς μήνες από τους περίπου 10 συνολικά, αφαιρουμένων των γιορτών). Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σημειώνονται 21 εβδομάδες στην Πορτογαλία, 15 στην Ισπανία, 10 στη Γαλλία, 6 στην Ελβετία, 35 στην Ιταλία, 27 στην Αυστρία, 28 στη Γερμανία, 22 στην Ολλανδία, 27 στο Η.Β., 23 στη Σουηδία, 19 στη Νορβηγία, 23 στη Δανία, 35 στην Πολωνία, 32 στη Ρουμανία, 32 στη Βουλγαρία, 28 στην Τσεχία, 33 στην Ουγγαρία, 29 στη Λιθουανία, 37 στη Σλοβακία, 43 στη Βόρεια Μακεδονία, 10 στην Κροατία, 34 στη Σερβία. Εκτός Ευρώπης, ενδεικτικά, 13 στη Ρωσία, 47 στις ΗΠΑ, 40 στον Καναδά, 27 στην Κίνα, 27 στην Αυστραλία κ.λπ. Παρατηρούμε ότι βρισκόμαστε αρκετά υψηλότερα από τον μέσο όρο διάρκειας αναστολής της σχολικής δραστηριότητας στις χώρες της δυτικής Ευρώπης (περίπου 20 εβδομάδες αναστολής), πράγμα που θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά, καθώς, κατά την άποψή μου, δεν οφείλεται μόνο στην εν γένει συντηρητικότερη αντιμετώπιση της πανδημίας λόγω ελλείψεων στις υποδομές υγείας, αλλά και στην ευκολία με την οποία το κράτος συχνά «συντάσσεται» με τις διαθέσεις των εκάστοτε «θιγόμενων» πολιτών –εδώ σημαντικής μερίδας εκπαιδευτικών και γονέων– αδυνατώντας έτσι να εφαρμόσει σε καίριους τομείς πολιτικές που θα απέβαιναν μεσοπρόθεσμα ωφέλιμες για το σύνολο της κοινωνίας.
