Στον αριθμό 45 της οδού Μαυρομιχάλη, στο κέντρο της Αθήνας, στέκει ένα από τα γοητευτικά κτίρια της Νεάπολης. Είναι ένα αγαπημένο κατάλοιπο της προπολεμικής μορφής της συνοικίας και η πρόσοψή του φωτογραφίζεται συχνά από τους πλάνητες εραστές της Αθήνας. Μοιάζει όμως απόρθητο, σαν ένα σπίτι κλειστό και μυστηριακό. Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για την ιστορία του, δεν είναι σαφές ποιος ήταν ο αρχιτέκτων αυτής της μικρής πολυκατοικίας, γιατί, όπως και τόσα κτίρια μετά το 1910, το τριώροφο αυτό κτίριο ήταν φτιαγμένο για διαμερίσματα.
Σε αυτό το κάποτε νεωτερικό κτίριο της Αθήνας, που είναι διατηρητέο, οδηγήθηκα για να το περιηγηθώ στο εσωτερικό του. Ηταν τύχη αγαθή που το σπίτι της οδού Μαυρομιχάλη 45 έχει δοθεί προς πώληση και έτσι μέσω της εταιρείας που το έχει αναλάβει είχα τη δυνατότητα να το επισκεφθώ. Δεν γνώριζα τι θα συναντούσα και αυτό μεγάλωνε το αίσθημα ανυπομονησίας. «Αρχικός ιδιοκτήτης του οικοπέδου ήταν ο Ιωάννης Ρωμαΐδης, καθηγητής στο Πολυτεχνείο», με πληροφορεί ο ξεναγός μου κ. Γιώργος Δροσάκης, εκ μέρους της εταιρείας που έχει αναλάβει την πώληση. Η πρώτη ημερομηνία που αναφέρεται στο συμβόλαιο είναι το έτος 1919 που είναι προφανώς το έτος αγοράς του οικοπέδου που περιείχε παλαιότερη οικία, καθώς το κτίριο ολοκληρώθηκε το 1924.
Σε ένα ύφος υβριδικού εκλεκτικισμού, η μικρή αυτή πολυκατοικία της οδού Μαυρομιχάλη είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Η πρόσοψη με τους κλειστούς εξώστες στον τελευταίο όροφο σαφώς προϊδεάζει για την κομψότητα της κατασκευής, που περιλαμβάνει από δύο διαμερίσματα ανά όροφο. Ανελκυστήρας δεν υπάρχει, αλλά εξαρχής υπήρχαν λουτρά και κεντρική θέρμανση, με τις εγκαταστάσεις όλες και τους λοιπούς αποθηκευτικούς χώρους στο υπόγειο.
Οταν βρίσκεται κανείς στις μεσοαστικές κατασκευές της προπολεμικής Αθήνας καταλαβαίνει τι σημαίνει σωστή επιλογή καλών υλικών. Η ξυλεία και η σιδηρουργία είναι σε αυτό το κτίριο σε υψηλό επίπεδο. Η σφυρήλατη μαύρη εξώθυρα μας οδηγεί στον ιδιωτικό κόσμο της οδού Μαυρομιχάλη 45 με το θαυμάσιο ξύλινο κλιμακοστάσιο σε άριστη κατάσταση. Οι εξώθυρες των διαμερισμάτων είναι οι αυθεντικές, όπως και η ξυλεία στα δάπεδα και οι γύψινες διακοσμήσεις. Εντύπωση μου έκανε ο φωταγωγός με το κλιμακοστάσιο και τις εξόδους κινδύνου, τα περάσματα και την εργονομία της κατασκευής, με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα (που θα μπορούσε να φιλοξενήσει παράσταση έργου του Τενεσί Ουίλιαμς).
Ιδιαίτερα ατμοσφαιρικά είναι τα διαμερίσματα του τελευταίου ορόφου με τους εξώστες, που έχουν οροφή βαμμένη σε ένα εξαιρετικό μπορντό χρώμα με λευκή γύψινη κονκάρδα. Το σπίτι έχει ταράτσα με στηθαίο, μεγάλη, ευρύχωρη και με δώμα. Καθώς ανεβαίνει κανείς στη στέψη του κτιρίου, περνάει και από ένα υαλοσκέπαστο αίθριο που θυμίζει θερμοκήπιο και που εύκολα μπορεί να το φανταστεί μεταμορφωμένο σε ένα από τα πιο γοητευτικά στοιχεία.Η οδός Μαυρομιχάλη, όπου σύντομα θα παραδοθεί και το Μέγαρο Τσίλλερ – Λοβέρδου, είναι από τους συμπαθητικούς δρόμους της Νεάπολης. Η Αθήνα μπορεί να προχωρήσει…
