Εισερχόμαστε πλησίστιοι στην εβδομάδα των Χριστουγέννων από σήμερα, αλλά τίποτε δεν θυμίζει ότι το «Αγια Νύχτα σε προσμένουν με χαρά οι χριστιανοί…» είναι σε τέσσερις ημέρες. Και κατά τα φαινόμενα τίποτα δεν θα θυμίζει ότι σε δέκα ημέρες έχουμε Πρωτοχρονιά, και σε δεκαπέντε-δεκαέξι θα έχουμε των Φώτων, και κάπου εκεί, τη 17η, πάνε περίπατο οι γιορτές, και μαζί τους πάμε γι’ άλλα και εμείς. Εντάξει, είναι μια ιδιαίτερη περίοδος αυτή που ζούμε, δεν την έχουμε ξαναζήσει ποτέ – οι παππούδες μας θυμούνται, κι αυτοί αμυδρά, ότι κάτι τέτοια ίσχυαν επί Κατοχής – αλλά όπως και να το δεις, όπως και να το κάνεις, και να το ξαναδείς, η τραγωδία που βιώνει η υφήλιος δεν έχει προηγούμενο. Μόνο σε παγκοσμίους πολέμους, και μόνο σε καιρούς πανδημίας όπως εκείνη με την ισπανική γρίπη στις αρχές του 20ού αιώνα. Μόνο με τον ζόφο που επικρατούσε εκείνη την εποχή, και έχει αποτυπωθεί σε ένα πλήθος δημοσιευμάτων, άλλα και βιβλίων, μπορεί να συγκριθεί η τωρινή περίοδος. Αλλά και πάλι ίσως να μη μοιάζει τόσο. Γιατί στις αρχές του 20ού αιώνα ο κόσμος δεν είχε την πρόοδο που έχει 100 χρόνια μετά. Η βιομηχανική επανάσταση δεν είχε επικρατήσει, η τεχνολογία ήταν σε νηπιακή κατάσταση και οι άνθρωποι που ασχολούνταν περισσότερο με τη γη και δεν είχαν γνωρίσει ακόμη την αστυφιλία είχαν περιορισμένες απαιτήσεις από τη ζωή τους.
Επειτα και τα πρότυπα ζωής, το lifestyle που λέμε, ήταν διαφορετικά, δεν είχαν επικρατήσει τόσο οι τάσεις της μόδας, ο εξ αυτής μιμητισμός και η αντιγραφή, ώστε να κάνουν ακόμη βαρύτερη την ατμόσφαιρα, διότι λ.χ. οι επιστήμονες συστήνουν (σχεδόν απαγορεύουν) το «ρεβεγιόν». Ποιος γνώριζε το 1918, ας πούμε, τι ήταν το «ρεβεγιόν», πλην μιας ολιγάριθμης αστικής τάξης; Τώρα ο άλλος έχει πέσει στη μαύρη κατάθλιψη διότι δεν θα κάνει «ρεβεγιόν». Κι όταν επιχειρηματολογείς και του αναφέρεις ότι φέτος ειδικά πρέπει να το αποφύγει γιατί είναι μεγάλος ο κίνδυνος να κολλήσει και αυτός και οι δικοί του τον φονικό κορωνοϊό, είναι έτοιμος να σε κατασπαράξει. Ακου δεν θα κάνει «ρεβεγιόν». Ποιος; Αυτός. Που είναι η ψυχή της παρέας, που χορεύει, τραγουδάει, είναι καλός μάγειρας και κάνει να παραμιλάνε όσους δοκιμάσουν τη γαλοπούλα, που λέει ανέκδοτα. Ε, όχι, ρε παιδιά…
Ο λόγος των ειδικών
Ναι! Ας κάνουμε και μια φορά αυτό που μας λένε οι ειδικοί. Αυτοί που έχουν αναλώσει τη ζωή τους στις σπουδές, την ώρα που εσύ, εγώ και οι άλλοι σαν εμένα κι εσένα (βάζω πρώτα τον εαυτό μου, για να μην παρεξηγηθώ) ήμασταν αραχτοί και απολαμβάναμε σε όλες τις δυνατές στάσεις και όλες τις φάσεις τη φραπεδιά την καλοχτυπημένη, με τις δύο κοφτές και την ενάμιση ζάχαρη από την καλή, τη σκούρα, που προηγήθηκε της στέβιας και είχαμε την εντύπωση ότι δεν παχαίνει. Αυτός, ο ειδικός, ο λοιμωξιολόγος, σπούδαζε. Και ήρθε η ώρα ΤΩΡΑ να μεταδώσει τη γνώση του, την «κτηθείσα εν τω πανεπιστημίω», όχι εν τω στρατεύματι που έλεγαν παλιά, στην υπόλοιπη κοινωνία.
Και σε μας που αναλώσαμε τον χρόνο μας στις φραπεδιές, και στους άλλους, τους πολλούς, που τον ανάλωσαν κάπου αλλού, στο τάβλι, στα χαρτιά, στις βόλτες.
Αυτοί λοιπόν, οι ειδικοί, λένε, μακριά από τις συναθροίσεις των πολλών ατόμων, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Ποιος είμαι εγώ που θα τον αμφισβητήσω τον καθηγητή; Για να το λέει, ξέρει. Εκτιμάει. Ανέλυσε τα στοιχεία που διαθέτει, τα συνέκρινε με άλλα δικά του στοιχεία που είχε στο αρχείο του και έβγαλε συμπέρασμα. Εσύ, ρε τσουράπι (αυτό δεν το εξηγώ, να το αναζητήσετε στο Διαδίκτυο, άντε κάντε και καμιά δουλειά…), με τι προσόντα τον αμφισβητείς τον κ. Σύψα ή τον κ. Βατόπουλο (λέω στην τύχη δυο ονόματα);
Πάρτι και απομόνωση
Και αν παρ’ όλα αυτά επιμένεις να τους αμφισβητείς, υπάρχει λύση ωραία, την οποία και θα προτείνω παρευθύς, για όποιον ανήκει στην κατηγορία αυτή, η οποία εξ όσων αντιλαμβάνομαι από συζητήσεις κ.λπ., εξακολουθεί να παραμένει με αρκετούς οπαδούς (όχι ευάριθμος, όπως είθισται να λέμε, ευάριθμος είναι η ευκόλως μετρούμενη, η ολιγάριθμος ήτοι), τα ακόλουθα:
Συμπτύξτε ομάδες. Μέσω των social media. Μαζευτείτε, κάντε ρεβεγιόν, κάντε πάρτι, κάντε μουσικοχορευτικές συναντήσεις – ό,τι τέλος πάντων σας είναι εύκολο και σας ικανοποιεί, για να πείτε μετά «ναι, εγώ, πέρασα τέλεια, γιατί δεν υπάκουσα στις εκκλήσεις των γιατρών και της πολιτείας» – και εν συνεχεία παραμείνετε σε αυτόβουλη απομόνωση, διαρκείας μίας εβδομάδας.
Αν τον έχετε αρπάξει (τον ιό, παιδιά, τον ιό) θα φανεί. Σύντομα. Σε τρεις ή τέσσερις ημέρες το πολύ. Αν δεν τον έχετε αρπάξει (άντε πάλι, τον ιό λέμε), με γεια σας και χαρά σας, και τυχεροί είσαστε, θα πρέπει να πω, διότι δεν νοσήσατε. Τον ξεγελάσατε ή τον αποφύγατε. Αλλά, προς Θεού, όχι mix καταστάσεις.
Το αυτό μπορεί να κάνουν και οι άλλοι. Οι υγιείς. Αυτοί με το αποτέλεσμα του κορωνοτέστ ανά χείρας, στο οποίο θα έχουν υποβληθεί δύο ημέρες πιο νωρίς, και ούτω πως θα μπορούν να συμφάγουν μετά συγγενών και φίλων, που επίσης θα έχουν υποστεί την ίδια διαδικασία. Και εδώ όμως όχι mix καταστάσεις – εντάξει, μωρέ, ας καλέσουμε και τον τάδε που δεν έχει κάνει τεστ. Κάτι τέτοιο θα είχε επίσης καταστροφικά αποτελέσματα…
Ανέκδοτο
Αναφέρθηκα προηγουμένως στην περίπτωση των… ελληναράδων αγράμματων και συν τοις άλλοις ψεκασμένων, τα «τσουράπια» που λέγαμε, που αμφισβητούν τους επιστήμονες, τους ειδικούς, διότι έτσι είναι ο ελληναράς, τα ξέρει όλα, και «κάνε τον 24 ώρες πρωθυπουργό να σου τα λύσει όλα τα θέματα που απασχολούν τη χώρα διά μιας» και άνευ ετέρου. Αλλά δεν έχουμε μόνο σε αυτό το επίπεδο αμφισβήτηση. Εχουμε και σε ανώτερο επίπεδο. Πιο πάνω. Παράδειγμα. Προχθές, ο Πολάκης. Που ακόμη να χωνέψει ότι ο Τσίπρας όρισε τομεάρχη Υγείας τον σοβαρό Ανδρέα Ξανθό, και όχι εκείνον. Παρ’ όλα αυτά την «έπεσε» κανονικά στον Ηλία Μόσιαλο, επειδή ο Μόσιαλος, ίσως από τους καλύτερα γνώστες των σχετικών με την πανδημία παγκοσμίως, έγραψε ότι η θεραπεία με μονοκλωνικά αντισώματα μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα με τις αυξημένες εισαγωγές στις ΜΕΘ που απειλούν το ΕΣΥ και τη σταθερότητά του. Τον Μόσιαλο λοιπόν τον ειρωνεύτηκε ο Πολάκης διότι δήθεν οι σπουδές του στη μάχιμη βαριά κλινική ιατρική είναι σε θεωρητικό επίπεδο. Ο Πολάκης ειρωνεύτηκε τον Μόσιαλο, που είναι καθηγητής έδρας στο LSE, διδάσκει στο Imperial College ως επισκέπτης καθηγητής, και ασχολείται με την αναμόρφωση των ΕΣΥ καμιά δεκαριά χωρών, μεταξύ των οποίων και της Κίνας!
Εντάξει, δεν λέω ότι είναι και το καλύτερο ανέκδοτο που έχω ακούσει, άλλα ένα γέλιο, όσο να πεις, μου ήρθε αυθόρμητα…
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις 
