Αν έχετε μπει ποτέ στη διαδικασία να σκεφτείτε ποια είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρώπινη ύπαρξη είναι πολύ πιθανό να θεωρείτε ότι ένας πυρηνικός πόλεμος ή η υπερθέρμανση του πλανήτη ή ακόμη και μίας μεγάλης κλίμακας πανδημία θα μπορούσαν ενδεχομένως να οδηγήσουν στην εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους.
Αν υποθέσουμε όμως ότι μέσω της συνεχούς εξέλιξης σε όλους τους τομείς οι άνθρωποι θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους προκλήσεις, το ερώτημα που εγείρεται αυτόματα είναι κατά πόσο θα πρέπει να νιώθουμε ασφαλείς ζώντας σε έναν μικρό μπλε πλανήτη μέχρι έως ότου αποκτήσουμε μία πλήρη επίγνωση για το τι κρύβεται στο διάστημα.
Οι κοσμικές καταστροφές που ακολουθούν αποτελούν μόνο μερικούς από τους τρόπους μέσω των οποίων η ανθρωπότητα κινδυνεύει ακόμη και να αφανιστεί:
1) Ηλιακή έκλαμψη μεγάλης ισχύος
Ο ήλιος μας δεν είναι ένα ακίνδυνο τεράστιο αστέρι όπως πιστεύαμε μέχρι πρότινος. Δημιουργεί ισχυρά μαγνητικά πεδία τα οποία αναπαράγονται από ισχυρές ηλιακές ακτίνες που πολλές φορές ξεπερνούν σε μέγεθος τη Γη. Επίσης, o ηλιακός άνεμος εκτινάσσει έναν «χείμαρρο» σωματιδίων κι ακτινοβολίας. Αν διατηρηθεί υπό έλεγχο από το μαγνητικό πεδίο της Γης, αυτός ο άνεμος μπορεί να προκαλέσει τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο ημισφαίριο εντυπωσιακές εκλάμψεις. Αλλά όταν γίνει ισχυρότερος, μπορεί να επηρεάσει τη ραδιοεπικοινωνία και να προκαλέσει ακόμη και διακοπές ρεύματος. Η πιο ισχυρή μαγνητική ηλιακή καταιγίδα χτύπησε τη Γη το 1859, με το φαινόμενο Κάρινγκτον όπου έγινε επίσης και η ισχυρότερη στεμματική εκπομπή μάζας. Τέτοιου είδους φαινόμενα σημειώθηκαν πολλές φορές κατά το παρελθόν αλλά οι άνθρωποι κατάφεραν να επιβιώσουν.
Αυτό ωστόσο που προκαλεί ανησυχία στις σύγχρονες ημέρες είναι η ολοένα κι αυξανόμενη εξάρτηση των ανθρώπων από τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Η αλήθεια είναι ότι η ανθρωπότητα θα υποφέρει πολύ αν υποτιμήσει τους κινδύνους ενός τέτοιου φαινομένου.
2) Πρόσκρουση αστεροειδή
Όλοι γνωρίζουμε τις καταστροφικές συνέπειες που θα μπορούσε να προκαλέσει στην ανθρωπότητα η σύγκρουση της Γης με έναν αστεροειδή. Εξάλλου κάποιος αστεροειδής εκτιμάται ότι ήταν εκείνος που συνέβαλε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων.
Πρόσφατη έρευνα κατέδειξε όλους εκείνους τους «διαστημικούς βράχους» που βρίσκονται κοντά στο ηλιακό μας σύστημα και που θα μπορούσαν να θέσουν την ανθρωπότητα σε κίνδυνο. Παρά το γεγονός ότι οι επιστήμονες προσπαθούν να μας προστατέψουν από τους μικρότερους αστεροειδείς που θα μπορούσαν να μας χτυπήσουν, όλοι μας είμαστε εντελώς απροστάτευτοι σε περίπτωση πρόσκρουσης με έναν μεγαλύτερο και πιο σπάνιο αστεροειδή.
Ακόμη κι αν οι αστεροειδείς δεν καταστρέψουν ολοσχερώς τη Γη, θα μπορούσαν να εξαφανίσουν την ανθρωπότητα προκαλώντας τεράστια τσουνάμι, πυρκαγιές κι άλλες καταστροφές.
3) Η διαστολή του Ήλιου
Και μπορεί οι προαναφερθείσες κοσμικές καταστροφές να αποφευχθούν κατά μία μικρή πιθανότητα, αυτό που γνωρίζουμε όμως με βεβαιότητα είναι ότι το τέλος του Ήλιου θα έρθει σε περίπου 8 δισ. χρόνια. Όταν φτάσει εκείνη η στιγμή ο Ήλιος μας θα μετατραπεί σε ένα «λευκό νάνο», δηλαδή σε ένα υπόλειμμα του πυρήνα ενός αστέρα μικρής ή μεσαίας μάζας που απομένει μετά τον θάνατο του αστέρα αυτού.
Η ανθρωπότητα δεν θα καταφέρει να βιώσει τις αλλαγές αυτές. Καθώς ο ήλιος θα γίνεται γηραιότερος, αυτόματα θα γίνεται πιο κρύος και μεγαλύτερος. Μέχρι τη στιγμή που θα μετατραπεί σε έναν «αστρικό γίγαντα» ο οποίος θα είναι αρκετά μεγάλος ώστε να «καταπιεί» τόσο τον Ερμή όσο και την Αφροδίτη. Η Γη σ’ αυτό το σημείο ίσως είναι ασφαλής, αλλά ο ήλιος θα δημιουργήσει επίσης έναν ισχυρό ηλιακό άνεμο που θα επιβραδύνει την περιστροφή της.
Ως αποτέλεσμα σε περίπου 8 δισ. χρόνια ο πλανήτης μας θα αποτελείται από πολλά εξωτερικά στρώματα και το εξαιρετικά διεσταλμένος ήλιος θα μετατραπεί σε ένα ετοιμοθάνατο άστρο που θα εξαφανιστεί μία για πάντα.
4) Έκρηξη ακτίνων γάμμα
Εξαιρετικά ισχυρές εκρήξεις ακτίνων γάμμα θα μπορούσαν να προκληθούν από δυαδικά αστρικά συστήματα(δύο αστέρια σε τροχιά γύρω από ένα κοινό κέντρο κι από υπερκαινοφανείς αστέρες ή σουπερνόβα(εκρήξεις αστέρων).
Αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει το αστρικό σύστημα WR 104, στο οποίο θα μπορούσε να σημειωθεί κάτι ανάλογο. Το WR 104 βρίσκεται περίπου 5.200 – 7.500 έτη φωτός μακριά. Γεγονός που σημαίνει ότι δεν βρίσκεται αρκετά μακριά μας ώστε να νιώθουμε ασφαλείς. Επιπλέον μία τέτοιου είδους έκρηξη είναι αρκετά δύσκολο να προβλεφθεί.
5) Κοντινοί σουπερνόβα
Οι εκρήξεις υπερκαινοφανών αστέρων – ή σουπερνόβα όπως είναι ευρέως γνωστοί – οι οποίες σημειώνονται όταν ένα αστέρι φθάνει στο τέλος της ζωής του – συμβαίνουν κατά μέσο όρο μία με δύο φορές κάθε 100 χρόνια στον Γαλαξία μας.
Είναι πιθανό να συμβούν κοντά στο κέντρο του Γαλαξία μας και εμείς βρισκόμαστε περίπου στα δύο τρίτα της διαδρομής. Κι αυτό είναι ανησυχητικό!
Ο αστέρας Betelgeuse, ένα κόκκινο τεράστιο αστέρι βρίσκεται κοντά στο τέλος της ζωής του. Βρίσκεται στον αστερισμό του Ωρίωνα, μόλις 460-650 έτη φωτός μακριά. Ευτυχώς οι αστρονόμοι υπολόγισαν ότι ένας σουπερνόβα πρέπει να βρίσκεται τουλάχιστον 50 έτη φωτός από εμάς για να βλάψει η ακτινοβολία του το στρώμα του όζοντός μας.
6) Μετακινούμενα αστέρια
Εν τω μεταξύ, η περιπλάνηση ενός αστεριών στον Γαλαξία μας μπορεί να έρθουν τόσο κοντά στον Ήλιο μας που θα μπορούσαν να αλληλεπιδράσουν με το «Νέφος του Όορτ», στην περιοχή του εξωτερικού ηλιακού συστήματος, το οποίο πιστεύεται ότι είναι η πηγή όλων των κομητών που εισέρχονται στο Ηλιακό σύστημα. Αυτό αυξάνει με τη σειρά του την πιθανότητα πτώσης ενός τεράστιου κομήτη στη Γη.
Πηγή: Daily Mail
