Είναι η πλήρης καταστροφή της εθνικής κυριαρχίας.
Σε σημερινό του άρθρο στους New York Times, ο Πολ Kρουγκμαν αναφέρεται στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες.
Το πλήρες κείμενο έχει ως εξής:
«Ας υποθέσουμε ότι θεωρείτε τον Τσίπρα έναν ανίκανο νεαρό. Ας υποθέσουμε ότι θέλετε πολύ να δείτε τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός εξουσίας. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι βλέπετε με καλό μάτι την έξοδο αυτών των ενοχλητικών Ελλήνων από το ευρώ.
Ακόμα και αν όλα αυτά είναι αλήθεια, αυτή η λίστα που παρουσιάστηκε απόψε στο Eurogroup είναι αληθινή τρέλα. Πηγαίνει πέρα από την σκληρή, καθαρή εκδικητικότητα. Είναι η πλήρης καταστροφή της εθνικής κυριαρχίας. Και χωρίς ελπίδα ανακούφισης. Είναι προφανώς μία πρόταση που η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχτεί. Αλλά ακόμα και έτσι, είναι μια γκροτέσκα προδοσία όλων όσων το ευρωπαϊκό σχέδιο υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει.
Υπάρχει όμως κάτι να τραβήξει την Ευρώπη από το χείλος του γκρεμού; Η αλήθεια είναι ότι ο Μάριο Ντράγκι προσπαθεί να επαναφέρει κάποια λογική, και ο Ολάντ επιτέλους δείχνει μια διάθεση πίεσης στη γερμανική ηθική της οικονομίας που τόσο παταγωδώς απέτυχε στο παρελθόν. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζημιάς έχει ήδη γίνει. Υπάρχει κανείς που θα εμπιστευθεί τις καλές προθέσεις της Γερμανίας μετά από αυτό;
Με έναν τρόπο, τα οικονομικά έχουν γίνει πλέον δευτερεύουσας σημασίας. Αλλά ας είμαστε σαφείς: αυτό που μάθαμε τις τελευταίες εβδομάδες είναι ότι το να είσαι μέλος της Ευρωζώνης σημαίνει ότι οι πιστωτές μπορούν να καταστρέψουν την οικονομία σου, αν ξεφύγεις από τη γραμμή τους.
Αυτό δεν έχει να κάνει με τις υφιστάμενες συνθήκες της λιτότητας. Είναι πλέον πιο εμφανές από ποτέ ότι η επιβολή σκληρής λιτότητας χωρίς την ελάφρυνση του χρέους είναι μία πολιτική καταδικασμένη. Δεν έχει σημασία πόσο πρόθυμη είναι μια χώρα να αποδεχθεί να υποφέρει. Και αυτό τελικά σημαίνει, ότι ακόμα και μία πλήρης ελληνική συνθηκολόγηση, θα ήταν ένα ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο.
Η ευρωπαϊκή ιδέα -μία ιδέα που πάντα επαινούσα και υποστήριζα- μόλις τώρα έχει να αντιμετωπίσει ένα φοβερό, ίσως μοιραίο χτύπημα. Και οτιδήποτε και αν σκέφτεστε για τον ΣΥΡΙΖΑ ή την Ελλάδα, το σίγουρο είναι ότι όλο αυτό δεν το έκαναν οι Έλληνες».
Το πλήρες κείμενο στην αγγλική:
Killing the European Project
Suppose you consider Tsipras an incompetent twerp. Suppose you dearly want to see Syriza out of power. Suppose, even, that you welcome the prospect of pushing those annoying Greeks out of the euro.
Even if all of that is true, this Eurogroup list of demands is madness. The trending hashtag ThisIsACoup is exactly right. This goes beyond harsh into pure vindictiveness, complete destruction of national sovereignty, and no hope of relief. It is, presumably, meant to be an offer Greece can’t accept; but even so, it’s a grotesque betrayal of everything the European project was supposed to stand for.
Can anything pull Europe back from the brink? Word is that Mario Draghi is trying to reintroduce some sanity, that Hollande is finally showing a bit of the pushback against German morality-play economics that he so signally failed to supply in the past. But much of the damage has already been done. Who will ever trust Germany’s good intentions after this?
In a way, the economics have almost become secondary. But still, let’s be clear: what we’ve learned these past couple of weeks is that being a member of the eurozone means that the creditors can destroy your economy if you step out of line. This has no bearing at all on the underlying economics of austerity. It’s as true as ever that imposing harsh austerity without debt relief is a doomed policy no matter how willing the country is to accept suffering. And this in turn means that even a complete Greek capitulation would be a dead end.
Can Greece pull off a successful exit? Will Germany try to block a recovery? (Sorry, but that’s the kind of thing we must now ask.)
The European project — a project I have always praised and supported — has just been dealt a terrible, perhaps fatal blow. And whatever you think of Syriza, or Greece, it wasn’t the Greeks who did it.
