Αδιαμφισβήτητα το χέρι που σκότωσε πριν από 7 χρόνια τον Παύλο Φύσσα ήταν αυτό του Γιώργου Ρουπακιά.
Ενός πρωτοπαλίκαρου της Χρυσής Αυγής, με μειωμένη αντίληψη, πειθήνιο όργανο των «αφεντικών» της ναζιστικής οργάνωσης.
Πέραν πάσης αμφιβολίας, κάτι που αποδείχθηκε και κατά τη διάρκεια της πολυετούς ακροαματικής διαδικασίας, υπήρξαν και ηθικοί αυτουργοί.
Δεν υπάρχει έστω κι ένας σοβαρός, δημοκρατικός πολίτης που να μην πιστεύει ότι το χέρι του δολοφόνου οπλίστηκε από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής.
Αυτό που ενδεχομένως θα κρίνει πολλά στην απόφαση των δικαστών, η οποία θα εκδοθεί στις 7 Οκτωβρίου, είναι η σύσταση εγκληματικής οργάνωσης που είχε σκοπό ακόμη και την ανατροπή του πολιτεύματος.
Μέχρις εδώ καλά, κι όλοι ευχόμαστε να δικαιωθεί η μνήμη του Παύλου Φύσσα και να μην πάει χαμένη η θυσία του.
Αλλωστε, είναι πλέον κατανοητό στους πάντες ότι αν δεν είχε πεθάνει αυτό το παλικάρι, δεν θα αποκαλυπτόταν το πραγματικό πρόσωπο της εγκληματικής οργάνωσης.
Ενδεχομένως, αν ο Φύσσας δεν θυσιαζόταν με τόση τραγικότητα, η Χρυσή Αυγή να γιγαντωνόταν στην ελληνική κοινωνία ως αποτέλεσμα μιας λαϊκίστικης στροφής του κόσμου σε μια χρονική περίοδο που η αστική δημοκρατία περνούσε σοβαρή κρίση.
Αλλά και σε μια περίοδο όπου τα κοινωνικά κινήματα είχαν μείνει χρόνια πίσω. Στις «δάφνες» της εξέγερσης του 2008 ή σε επαναστατικές γυμναστικές για τα μνημόνια που δεν είχαν ουσιώδη αποτελέσματα.
Ας πούμε την αλήθεια
Επομένως, θα πρέπει να μιλήσουμε ξεκάθαρα αυτή τη μέρα της μεγάλης θύμησης. Σήμερα που τιμούμε τον Παύλο Φύσσα θα πρέπει να κάνουμε όλοι μια βαθιά ενδοσκόπηση και να αναρωτηθούμε «ποιος σκότωσε τον Φύσσα».
Ποιος τον δολοφόνησε, ποιος έμπηξε το μαχαίρι στην καρδιά, ποιος έδωσε την εντολή εκτέλεσής του τα ξέρουμε.
Αυτό που δεν μπορούμε να αποδεχθούμε είναι οι ευθύνες όλων για το έγκλημα.
Ο Παύλος Φύσσας ήταν το αποτέλεσμα της αφασίας μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας.
Όχι μόνο των 500, 600 ή 700 χιλιάδων ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής από το 2012 και μετά. Αλλά κι εκείνων που επικροτούσαν τις δολοφονικές συμπεριφορές τους.
Εκείνων που σιωπούσαν όταν έβλεπαν τους τραμπούκους να κάνουν ακατανόητα πράγματα για την ελληνική δημοκρατία.
Μην ξεχνάμε ότι μέχρι τη δολοφονία Φύσσα είχαμε δολοφονικές επιθέσεις κατά μεταναστών.
Είχαμε τον ξυλοδαρμό των Αιγύπτιων ψαράδων.
Είχαμε το φόνο του Πακιστανού Σαζχάτ Λουκμάν. 
Είχαμε κυνηγητό στους δρόμους ανθρώπων που είχαν διαφορετικό χρώμα.
Αλλά είχαμε και άθλιες συμπεριφορές μέσα στη Βουλή, ρατσιστικές πορείες και κραυγές νεοναζιστών.
Είχαμε χειροδικίες και τσαμπουκάδες από χρυσαυγίτες, αλλά και προκλήσεις που σχεδόν πάντοτε έμεναν αναπάντητες.
Και δικογραφίες που ήταν καταχωνιασμένες στα συρτάρια δικαστών.
Και για να πούμε την αλήθεια και να αποδώσουμε τα εύσημα, μετά τη δολοφονία Φύσσα η κυβέρνηση Σαμαρά και ειδικά ο Νίκος Δένδιας δούλεψαν σκληρά για την ενοποίηση των δικογραφιών ώστε και στη φυλακή να πάνε τα ναζιστικά αποβράσματα και να αποκαλυφθεί στην κοινωνία το πραγματικό πρόσωπο του τέρατος.
Ετσι, λοιπόν, μέχρι να πεθάνει ο Φύσσας μεγάλο μέρος της κοινωνίας έστρωσε το χαλί στους δολοφόνους.
Όταν η ψήφος στους χρυσαυγίτες χαρακτηριζόταν «αντισυστημική». Όταν οι διαδηλώσεις κατά των μνημονίων γίνονταν με τη συμμετοχή και νεοναζί στην πάνω και κάτω πλατεία.
Όταν πολλοί, ακόμη και γνωστοί μας ή φίλοι μας έλεγαν για τον Μιχαλολιάκο και τον εγκληματικό εσμό του ότι είναι «πατριώτες», «καλά παιδιά».
Όταν μέσα ενημέρωσης έδιναν βήμα στους νεοναζί και δημοσιοποιούσαν τις… κοινωνικές τους δράσεις, ότι «καθάριζαν» τον Αγιο Παντελεήμονα ή ότι πήγαιναν τους γέρους στα ΑΤΜ για να αισθάνονται ασφαλείς.
Αλλά κι όταν επιτρέψαμε όλοι μας να μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή, να την εξευτελίσει, να προσβάλλει τη Δημοκρατία μας.
Το μερίδιο της ευθύνης, λοιπόν, για την κατάντια της χώρας εκείνα τα μαύρα χρόνια, βαραίνει όλους μας.
Το χέρι του δολοφόνου Ρουπακιά το όπλισε ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης, ο Λαγός, ο Παναγιώταρος κ.λπ.
Αλλά εκείνων το χέρι και το μυαλό τα κράτησε σταθερά η ελληνική κοινωνία που εθελοτυφλούσε μπροστά στους νεοναζί.
Δεν πρέπει να ξανακάνουμε το ίδιο λάθος. Δεν πρέπει να αφήσουμε να ξαναβγεί από το αυγό του το φίδι του φασισμού.
Ηδη έχει «ξεμυτίσει», ήδη έχει αναλάβει «εργολαβία» τα εθνικά θέματα, ήδη εκμεταλλεύεται το κίνημα των «ψεκασμένων» του κοροναϊού.
Κάπως έτσι ξεκινά ο εφιάλτης, κάπως έτσι ξεκινά ο εφησυχασμός της κοινωνίας.
Και κάπως έτσι καταλήγει σε μια ακόμη δολοφονία.
Αν ο Παύλος Φύσσας λεγόταν Αχμέτ, Γιαν ή Τζίμι ενδεχομένως να μιλούσαμε διαφορετικά.
Ο γιος της Μάγδας, όμως, ήταν λευκός, τραγουδιστής, νέος, αντιφασίστας, ένα «δικό μας παιδί» που δολοφονήθηκε από νεοναζί.
Αυτό μας… έσωσε ως ελληνική δημοκρατία και κοινωνία από χειρότερα.
Ας μας γίνει μάθημα για το μέλλον…
