Το blame game τελειώνει, η ώρα της κρίσης έρχεται. Και στη σκιά των εκατέρωθεν απειλών, Αθήνα και πιστωτές καλούνται μέσα στις επόμενες 10 ημέρες να πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις για τη λύση του πιστωτικού δράματος.
Ο τελικός αυτός «γύρος της αλήθειας» αρχίζει σήμερα στο Brussels Group, περνά αύριο από τη συνεδρίαση της ΕΚΤ, την Πέμπτη από την τηλεδιάσκεψη του EuroWorkingGroup και, στο καλό σενάριο, κλείνει μέσα στην επόμενη εβδομάδα με ένα έκτακτο Eurogroup που θα επικυρώσει τη συμφωνία.
Στο έτερο, το «θολό» σενάριο, τίποτα δεν κλείνει και όλα ξεκινούν την 6η Ιουνίου: Στον αχαρτογράφητο δρόμο μιας, πιθανής πλέον – κατά την ίδια την κυβέρνηση – αθέτησης πληρωμής προς το ΔΝΤ.
Στόχος της κυβέρνησης δεν είναι η πλεύση στο άγνωστο. Εξ’ ου και η εντολή που δόθηκε στα τεχνικά κλιμάκια μετά τη χθεσινή συνεδρίαση της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης στο Μαξίμου είναι να κλείσουν το ταχύτερο δυνατό όλες οι εκκρεμότητες – από τον ΦΠΑ έως το δημοσιονομικό κενό, στο οποίο καταγράφεται απόκλιση 1 δις ευρώ μεταξύ Αθήνας και δανειστών.
Καθ’ ότι όμως εκείνη που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στο τραπέζι της τεχνικής διαπραγμάτευσης είναι η γραμμή των «σκληρών συνιστωσών» των πιστωτών, το τελικό σπριντ προς τη συμφωνία καταδικάζεται να περάσει μέσα από, εξίσου σκληρές, απειλές και τελεσίγραφα: Η Ελλάδα «απειλεί» με στάση πληρωμών στο ΔΝΤ τον Ιούνιο, οι δε πιστωτές απειλούν με «μοντέλο Κύπρου» και επιβολή ελέγχων στην κίνηση των τραπεζικών κεφαλαίων (capital controls).
«Στην τεχνική διαπραγμάτευση το παιχνίδι παίζεται στη γραμμή Σόιμπλε – ΔΝΤ», έλεγε χθες κυβερνητική πηγή με γνώση των διαπραγματεύσεων, προσθέτοντας: «Οι τελικές αποφάσεις όμως είναι, ντε φάκτο, πολιτικές κι εκεί την ευθύνη θα πάρουν, θέλουν, δεν θέλουν, και η καγκελαρία και η Ουάσιγκτον».
Τα ίδια μηνύματα έρχονται και από τις Βρυξέλλες. Στην (σφοδρή) υπόγεια κόντρα Γιούνκερ – Σόιμπλε επικράτησαν, σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών και το επιχείρημα «τους όρους βάζουν εκείνοι που βάζουν και τα λεφτά». Ταυτόχρονα όμως, αποτελεί ειλημμένη και δεδηλωμένη επιλογή Βερολίνου και Ουάσιγκτον να μην ρισκάρουν έκρηξη της «ελληνικής βόμβας» για λόγους γεωπολιτικής σταθερότητας και αποτροπής ενός – ενδεχομένως ανεξέλεγκτου – ντόμινο στις αγορές και την παγκόσμια οικονομία. Οπότε το ερώτημα είναι το πώς και πότε η Ανγκελα Μέρκελ και ο Λευκός Οίκος θα πουν το «stop» στις αξιώσεις των σκληρών, πολιτικών και οικονομικών τους, εταίρων.
Έως τότε, η ελληνική πλευρά ζυγίζει τις επιλογές της και μετρά αντοχές στο μπρα ντε φερ με το ΔΝΤ. Κυβερνητικοί κύκλοι επαναλάμβαναν χθες ότι «εάν δεν αρθεί η ασφυξία δεν υπάρχουν και λεφτά για πληρωμή των δόσεων Ιουνίου στο Ταμείο», θέση που έχει μεταφέρει και ο πρωθυπουργός στον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιου. Στην πραγματικότητα, τα χρήματα για την πρώτη τουλάχιστον υποδόση της 5ης Ιουνίου – περίπου 300 εκ. ευρώ – μπορούν υπό προϋποθέσεις να βρεθούν. Η κυβέρνηση όμως, σύμφωνα με τις πληροφορίες, είναι αποφασισμένη να μην προχωρήσει σε καμία πληρωμή εάν δεν υπάρχει δέσμευση για συμφωνία και χρηματοδότηση.
Η απάντηση του ΔΝΤ στη θέση αυτή ήρθε διά επικεφαλής οικονομολόγου του Ταμείου Ολιβιέ Μπλανσάρ. Ο (απερχόμενος) κ. Μπλανσάρ αφού δήλωσε στην Figaro ότι οι ελληνικές προτάσεις «δεν διασφαλίζουν τα αναγκαία πλεονάσματα», υπενθύμισε το όπλο των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων και του Grexit. «Ελπίζω να τα αποφύγουμε όλα αυτά», είπε εν τέλει, περισσότερο υπό μορφή απειλής παρά… ευχής.
Οι εν λόγω απειλές, παρεμπιπτόντως, αναπαράγονται με ιδιαίτερη προθυμία από το εν Ελλάδι πολιτικό προσωπικό τα τελευταία 24ωρα, με την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Ανδρέα Λοβέρδο να εντάσσονται χθες και εκείνοι στις τάξεις όσων προβλέπουν «μοντέλο Κύπρου». Ανάλογες προβλέψεις και «μοντέλα» διακινούνται, επίσης με ιδιαίτερη προθυμία, και από τραπεζικούς κύκλους, εν είδει σεναρίων «προληπτικής προστασίας» και «ασπίδας» στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης απέκλεισε οποιοδήποτε τέτοιο ενδεχόμενο, κυβερνητικές πηγές ωστόσο θεωρούν ότι η διακίνηση των εν λόγω – και άλλων αντίστοιχα καταστροφολογικών – σεναρίων – θα ενταθεί τις επόμενες ημέρες. Κι επισημαίνουν ότι, υπό αυτό ο κλίμα, «εάν είναι να κλείσει η συμφωνία, πρέπει να κλείσει το ταχύτερο δυνατό». Διότι, πλην των άλλων, «όταν το σχοινί φθάνει στα άκρα, υπάρχει πάντοτε κι ο φόβος της αυτό-εκπληρούμενης προφητείας»…
