Ποια είναι τα συμπτώματα που φανερώνουν ότι μεγαλώνεις! (βίντεο & φωτο)

Κάτι τέτοιες σκέψεις έκανα στα γενέθλια που γιόρτασα πριν λίγες ημέρες. Τα τελευταία με τον μαγικό αριθμό 2 στο πρώτο ψηφίο.  Για να σε προλάβω, η ηλικία από μόνη της δεν σημαίνει κάτι. Τα σημάδια ότι μεγαλώνεις είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν ξερό αριθμό από κεράκια σε μια τούρτα.

Για να μην σε κρατάω σε αγωνία, θα σου παρουσιάσω όλα τα “συμπτώματα”. Αν και είμαι βέβαιος ότι αν αισθάνεσαι κι εσύ ότι έχεις πια μεγαλώσει, θα το έχεις καταλάβει πάρα πολύ καλά.

Μετά από ένα ξενύχτι είσαι ερείπιο

Θυμάσαι κάποτε που έβγαινες έξω καθημερινές, διασκέδαζες μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες με την παρέα σου και μετά σαν να μην τρέχει τίποτα πήγαινες σερί στη δουλειά;

Πλέον, κάτι τέτοιο σου μοιάζει σκέτος Γολγοθάς και αν τολμήσεις να το επιχειρήσεις, το πιθανότερο είναι πως απλά θα αποκοιμηθείς πάνω στο γραφείο σου για να συνέλθεις. Βασικά, ας είμαστε ρεαλιστές, πλέον σου φαίνεται Γολογοθάς ακόμα και το να βγεις για ένα ποτό καθημερινή. Η ολονυκτία είναι απλά αδιανόητη.

Προτιμάς να αράξεις στον καναπέ για σειρά απ’ το να βγεις έξω

Μιας και πιάσαμε τις καθημερινές, ενώ κάποτε μετά τη δουλειά ένιωθες ότι διαθέτεις ενέργεια για να δουλέψεις για 8 με 10 ώρες ακόμα, πλέον μετά το μεσημεριανό φαγητό αισθάνεσαι την κούραση να σε κυριεύει.

Μην ξεγελιέσαι. Το να νυστάζεις μετά το μεσημεριανό φαγητό δεν είναι και το πιο νεανικό σημάδι του κόσμου. Δεν μπορώ να φανταστώ μια παρέα 19ρηδων φοιτητών να μαζεύεται σε μια ταβέρνα και μετά να χρειάζεται δίωρη σιέστα για να συνέλθει.

Πλέον, ώρες πριν σχολάσεις έχεις ήδη αρχίσει να φαντασιώνεσαι τον καναπέ σου, την κουβερτούλα σου και την αγαπημένη σου σειρά, βγαίνοντας για ποτό μεσοβδόμαδα μόνο σε περίπτωση γενεθλίων και γιορτών.

Προτιμάς η έξοδός σου να είναι για φαγητό

Ο 19χρονος εαυτός μου αισθάνεται τεράστια ντροπή με αυτό που ετοιμάζομαι να γράψω. Κάποτε κορόιδευα τους γονείς μου που κάθε τους έξοδος ήταν για φαγητό σε κάποια ταβέρνα ή εστιατόριο.

10 χρόνια μετά, έχω συλλάβει τον εαυτό μου πολλές φορές να κανονίζει να πάει για ποτό και να σκέφτεται “πάλι όρθιοι σε μπαρ να μην ακούμε τίποτα, χάθηκε μια ωραία ταβερνούλα να μιλήσουμε σαν άνθρωποι;”

Όσο για το που θα το πιούμε αυτό το ποτό; Φυσικά σε μπαρ, τα κλαμπ έχουν μπει στη μαύρη λίστα εδώ και πολλά χρόνια, τι είμαστε, τίποτα παιδαρέλια να στριμωχνόμαστε μέσα στους καπνούς και να χορεύουμε; Ήρεμο ποτάκι και σπίτια μας.

Δεν σε πειράζει να μείνεις μέσα Σάββατο βράδυ

Στα μαθητικά μου χρόνια είχα πραγματικό άγχος για τα κανονίσματα της σαββατιάτικης εξόδου. Όχι, δεν το λέω καθ’ υπερβολή, είχα αυθεντικό, ατόφιο άγχος. Το να μείνω μέσα στο σπίτι Σάββατο βράδυ το θεωρούσα απλά μια μη αποδεκτή επιλογή.

Τι είμαι, κανένας φλώρος που δεν έχει ζωή και θα κάτσει στο σπίτι του να βλέπει τηλεόραση Σαββατιάτικα; Έξοδος να ‘ναι κι ό,τι να’ναι. Ακόμα και χωρίς να πολυγουστάρεις την παρέα, βγαίνεις έξω και φυσικά απαγορεύεται να γυρίσεις πριν τα μεσάνυχτα.

Αυτά, παλιά. Σήμερα, αν αυτό που κανονίσει η παρέα σου δεν σε πολυσυγκινεί, δεν έχεις κανένα πρόβλημα να περάσεις το βράδυ του Σαββάτου βλέποντας σειρές. Έτσι δεν θα χρειαστεί καν να βγάλεις τις πιτζάμες σου.

Τις Κυριακές ξυπνάς από τις 9 το πρωί

Φυσικό επακόλουθο του να μείνεις σπίτι σου το Σάββατο το βράδυ, είναι το να ξυπνήσεις την Κυριακή από τις 9 το πρωί.

Εσύ, που κάποτε για να είσαι ξύπνιος τέτοια ώρα την Κυριακή, έπρεπε να το πας σερί από το κλάμπινγκ του Σαββάτου και το νωρίτερο που καταδεχόσουν να σηκωθείς από το κρεβάτι ήταν στις 2 το μεσημέρι. Το χειρότερο μάλιστα είναι πως σηκώνεσαι από το κρεβάτι κι αντί να μελαγχολείς, σκέφτεσαι πως έχεις πλέον μπροστά σου ολόκληρη την ημέρα για να την εκμεταλλευτείς.

Τώρα το γεγονός ότι θα εκμεταλλευτείς την ημέρα σου κάνοντας μερεμέτια στο σπίτι και δουλειές στον κήπο σου, είναι ένα άλλο, ιδιαίτερα θλιβερό κεφάλαιο.

Κανονίζεις δυο μέρες πριν τις εξόδους σου

Πού είναι τα ωραία φοιτητικά χρόνια που ξεκινούσες να ασχολείσαι με τη βραδινή σου εξόρμηση μετά τις 10 το βράδυ; Αφού έτσι κι αλλιώς θα επέστρεφες σπίτι σου τα ξημερώματα, μικρή σημασία είχε αν το ραντεβού με την παρέα θα οριζόταν για τις 11 ή τις 12.

Πλέον, αν σκοπεύεις να βγεις έξω μεσοβδόμαδα, θέλεις να το γνωρίζεις τουλάχιστον δυο μέρες πριν. Να κοιμηθείς λίγο νωρίτερα το προηγούμενο βράδυ, να προετοιμαστείς ψυχολογικά, ίσως να ρίξεις κι έναν υπνάκο μετά τη δουλειά για να αντέξεις.

Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω, όμως δεν έγινες ξαφνικά οργανωτικός. Απλά μεγάλωσες.

Γυρίζεις από τις διακοπές μια ημέρα νωρίτερα για να ξεκουραστείς

Καταφέρνεις μετά βίας να πάρεις 15 ημέρες άδειας το καλοκαίρι για να ξεσκάσεις και προτιμάς να περάσεις τη μια από αυτές στο σπίτι σου, για να ξεκουραστείς και να “ανασυγκροτηθείς” πριν γυρίσεις στη δουλειά.

Με λίγα λόγια, αντί να επιστρέψεις από τις διακοπές σου Κυριακή βράδυ και τη Δευτέρα να πας στο γραφείο, γυρίζεις από το Σάββατο το απόγευμα και κάθεσαι στον καναπέ σου προκειμένου να συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι οι διακοπές σου τελείωσαν.

Μελαγχολία.

Δεν ανοίγει το μάτι αν δεν πιεις καφέ

Η ηλικία που ξεκίνησες να πίνεις καφέ δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Μπορεί να έπινες φραπέδες στην πλατεία της γειτονιάς παίζοντας τάβλι από τα 15 σου, μπορεί πάλι να ήπιες την πρώτη γουλιά καφέ στα 25.

Αυτό που έχει σημασία, είναι το πόσο τον χρειάζεσαι τον καφέ. Βλέπεις, στα 17 και στα 19 σου, δεν πίνεις καφέ επειδή τον χρειάζεσαι, τον πίνεις για τη φάση και επειδή έχεις πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο, τον οποίο κάπως πρέπει να γεμίσεις.

Μεγαλώνοντας όμως, τον καφέ τον ζητάει ο οργανισμός σου για να ξυπνήσει. Το να οδηγήσεις χωρίς να έχεις πιει καφέ σου φαίνεται απλά αδιανόητο. Καλά το σενάριο να ξεκινήσεις να δουλεύεις χωρίς την παραμικρή γουλιά καφέ πάλι, ανήκει σε αυτά της επιστημονικής φαντασίας.

Κάνεις λιγότερο σεξ

 Αν είσαι μικρότερος και διαβάζεις αυτό το κείμενο, λυπάμαι πραγματικά που μαθαίνεις τα δυσάρεστα από εμένα. Νιώθω λίγο σαν να σου αποκαλύπτω ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.

Δυστυχώς όμως, η πικρή αλήθεια είναι πως η ποσότητα σεξ που κάνεις στα 19 και τα 20 χρόνια σου, είναι πολλαπλάσια αυτής που θα έχεις όταν βρίσκεσαι σε μια σχέση εκεί κοντά ή λίγο μετά τα 30.

Οι αντοχές είναι εμφανώς μικρότερες, η όρεξη επίσης, ενώ κάπου αισθάνεσαι πια και λίγο χορτασμένος, χάνοντας τον ενθουσιασμό που είχες όταν πρωτοανακάλυψες τη χαρά του σεξ. Μην σου φαίνεται παράλογο όμως. Το ίδιο έπαιζες playstation όταν στο είχαν πρωτοπάρει δώρο και το ίδιο μερικά χρόνια μετά;

Για να μην τα βάψεις εντελώς μαύρα πάντως, υπάρχει και κάτι θετικό: Πέφτει μεν η ποσότητα, ανεβαίνει δε η ποιότητα.

Ερωτεύεσαι δυσκολότερα και ενθουσιάζεσαι πολύ λιγότερο

Θυμάσαι τον ενθουσιασμό του πρώτου σου έρωτα; Αυτή τη μαγική αίσθηση που σε έκανε να πετάς και να αισθάνεσαι το στομάχι σου να σφίγγεται κάθε φορά που μιλούσες με το κορίτσι που σου είχε κλέψει την καρδιά;

Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να την ξανανιώσεις. Ακόμα και όταν ερωτευτείς όμως, ο ενθουσιασμός του πρώτου έρωτα, άντε για να μην είμαι υπερβολικός, των πρώτων σου, πολύ δύσκολα θα επανέλθει.

Όταν μια γνωριμία με μια όμορφη και ενδιαφέρουσα κοπέλα δεν σε κάνει να πετάς από χαρά και ενθουσιασμό, προχωρώντας σε ερωτική εξομολόγηση μετά από μερικές ημέρες, αντίθετα αντιμετωπίζεις την κατάσταση με νηφαλιότητα και ρεαλισμό, λέγοντας “εντάξει, θα δούμε πως θα εξελιχθεί”, δεν έχεις χάσει το mojo σου. Απλά μεγάλωσες.

Ποιος ξέρει, ίσως όσο μεγαλώνουμε και ζαρώνει το δέρμα μας, τόσο πιο δύσκολο γίνεται για τα βέλη του έρωτα να μας πετύχουν καλά.

Αντιμετωπίζεις τους χωρισμούς σου με ψυχραιμία

 Στο ίδιο μοτίβο με πριν, εκτός από τον ενθουσιασμό του πρώτου σου έρωτα, μήπως θυμάσαι και το δράμα του πρώτου χωρισμού;

Κλάματα, mixtapes, γράμματα με παρακάλια και κυρίως η αίσθηση ότι αυτό ήταν, η ζωή σου δεν θα προχωρήσει ποτέ. Τουλάχιστον εγώ έτσι ένιωθα, ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να αφήσω πίσω μου τον πρώτο χωρισμό, δραματοποιώντας την κατάσταση τόσο, που σήμερα τα θυμάμαι και γελάω.

Δεν λέω προφανώς ότι ένας χωρισμός ξαφνικά είναι ευχάριστος. Σίγουρα όμως αντιμετωπίζεται πολύ πιο εύκολα και ξεπερνιέται πολύ πιο γρήγορα. Θυμήσου πως αντέδρασες όταν άκουσες εκείνο το “θέλω να χωρίσουμε” στα 16 και πως αντέδρασες την τελευταία φορά που χώρισες.

Δεν έγινες ξαφνικά άκαρδος. Απλά μεγάλωσες.

Κάνεις πολύ πιο δύσκολα φίλους

Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να κάνεις καινούριους φίλους. Δεν είναι μυστικό ότι όσο περνάνε τα χρόνια γινόμαστε πιο δύσκολοι. Γκρινιάζουμε συχνότερα, κλεινόμαστε περισσότερο στον εαυτό μας και έχουμε μια τάση να βλέπουμε μόνο τα αρνητικά στις νέες γνωριμίες.

Μεγαλώνοντας ξέρεις πια πολύ καλά τι σου αρέσει, τι επιθυμείς, ποια είναι τα γούστα σου και με ποιο τρόπο θα περάσεις καλά. Αν κάποιος δεν μπορεί να ταιριάξει με τα δικά σου θέλω, τότε πολύ απλά επιλέγεις να μην τον βάλεις στη ζωή σου, γλιτώνοντας χρόνο και κόπο.

Και είπαμε, όσο μεγαλώνεις τόσο πιο εύκολα κουράζεσαι, οπότε δεν είμαστε για τέτοια.

Κάνεις πλέον (και) σοβαρές συζητήσεις με τους φίλους σου

Μη ανησυχείς. Για γυναίκες, μπάλα, αυτοκίνητα και καφρίλες δεν θα σταματήσεις ποτέ να συζητάς με τους κολλητούς σου. Μόνο που πλέον δεν αποτελούν τα μοναδικά θέματα στην κουβέντα σας.

Μεγαλώνοντας, θα διαπιστώσεις ότι με τους κολλητούς σου μπορείτε να μιλήσετε και για τα θέματα που κάποτε θεωρούσατε βαρετά, όπως η πολιτική, οι διεθνείς εξελίξεις, ή μια θεατρική παράσταση που είδατε.

Και όχι, δεν εννοώ να μιλήσετε για θέατρο για να κοροϊδέψετε ένα αστείο όνομα παράστασης, μιλάω για κανονική, σοβαρή συζήτηση.

Οι φίλοι σου παντρεύονται

 “Ως νοητή γραμμή μεγαλώματος ορίζεται η στιγμή κατά την οποία σταματάς να πηγαίνεις μόνο σε γάμους συγγενών και πηγαίνεις πλέον και σε γάμους φίλων σου”.

Δεν το λέω εγώ. Μιλάει η επιστήμη. Μόλις ο πρώτος σου κολλητός ντυθεί γαμπρός, μπορείς να αποχαιρετήσεις τη νιότη σου. Μεγαλώσατε. Η ημέρα που δεν θα μπορεί να σας βρει για ποτό επειδή δεν έχει που να αφήσει το παιδί δεν αργεί.

Εσύ για εκκλησία έχεις ψάξει;

Υπάρχουν εκφράσεις τις οποίες δεν καταλαβαίνεις

SWAG, Yolo και κάτι τέτοια περίεργα “ξενικά ακρωνύμια” σου προκαλούν πλέον πονοκέφαλο επειδή απλά, δεν τα καταλαβαίνεις. Όταν στο οικογενειακό τραπέζι διασταυρώνεσαι με το 15χρονο ξαδερφάκι σου, είναι κατόρθωμα αν αντιληφθείς τις μισές εκφράσεις του.

Προβληματισμένος θα μονολογήσεις “πώς μιλάνε έτσι τα παιδιά, εμείς δεν μιλάγαμε έτσι”. Δυστυχώς, κι εμείς κάπως έτσι μιλάγαμε, απλά δεν είμαστε πια παιδιά. Δεν πειράζει μωρέ, Yolo που θα έλεγαν κι εκείνοι.

Θέλεις να βλέπεις συχνότερα τους γονείς σου

“Τι εννοείς να βγω για φαγητό με τους γονείς μου; Τι είμαι, κανένας φλώρος; Να με δουν και να με κοροϊδεύουν όλοι;”

Όλοι μας το έχουμε πει ή το έχουμε σκεφτεί. Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, το να βγεις με τους γονείς σου ήταν σκέτη αγγαρεία. Ήθελες να λείπεις όσο περισσότερο γίνεται από το σπίτι και ονειρευόσουν την ημέρα που θα φύγεις για να μετακομίσεις μόνος σου.

Τώρα που μένεις μόνος σου, θέλεις να τους επισκέπτεσαι όσο πιο συχνά γίνεται γιατί σου λείπουν. Όσο για τις εξόδους για φαγητό, πλέον κανονίζονται με δική σου πρωτοβουλία.

Κανείς δεν θυμάται τα αγαπημένα σου παιδικά

 Thundercats. He-Man. Flintstones. Φαντάζομαι ότι τα θυμάσαι όλα αυτά τα επικά παιδικά; Το κακό είναι τα σημερινά παιδιά δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα τους μιλάς, καθώς σήμερα είναι της μόδας διάφορα άλλα παιδικά με ρομπότ και κάτι τέτοια μοντέρνα που εγώ δεν τα καταλαβαίνω.

Το ίδιο συμβαίνει και με την μουσική που άκουγες, τις ταινίες που σου άρεσαν και τα παιχνίδια με τα οποία έπαιζες. Δυστυχώς τα θυμούνται μόνο οι συνομήλικοί σου.

Φροντίζεις περισσότερο τη διατροφή σου

Θυμάσαι τότε που η μαγειρική σου φαινόταν κάτι τόσο ακραίο όσο και το να ταξιδέψεις στην Ινδία για να βρεις δουλειά;

Μαζί με σένα, πιθανότατα μεγάλωσε και η κοιλιά σου όμως και κατάλαβες ότι το να παραγγέλνεις κάθε μέρα σουβλάκια και πίτσες δεν είναι και η καλύτερη λύση. Φράσεις όπως “το βράδυ θα φτιάξω να φάω μια σαλάτα” αλλά και ο χρόνος που ξοδεύεις πια για να φτιάξεις μόνος σου το φαγητό σου, αποτελούν ξεκάθαρα σημάδια ότι μεγαλώνεις.

Μην ανησυχείς βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι θα κόψεις εντελώς τις παραγγελίες. Κόβεται το σουβλάκι;

Πονάς σε διάφορα σημεία και πηγαίνεις στο γιατρό

Δυστυχώς δεν μεγαλώνεις μόνο συναισθηματικά, μεγαλώνεις και σωματικά. Σε πονάει η μέση σου όταν σηκώσεις κάτι βαρύ, αρρωσταίνεις συχνότερα, ασχολείσαι με τα συμπτώματα ασθενειών και δεν αισθάνεσαι πλέον άτρωτος.

Το μεγαλύτερο σημάδι ότι μεγάλωσες όμως είναι το γεγονός πως δεν κανονίζουν οι γονείς σου τα ραντεβού σου με το γιατρό, αλλά τα κανονίζεις πλέον μόνος σου.

Ή τέλος πάντων, παίρνεις την μητέρα σου τηλέφωνο και της ζητάς να σου κλείσει ραντεβού, το ίδιο είναι.

Ξεχνάς

Ω ναι. Δεν μιλάω για ακραίες περιπτώσεις και μια ξαφνική ολική απώλεια μνήμης, αλλά για απλά και καθημερινά πράγματα τα οποία διαπιστώνεις ότι σου διαφεύγουν όλο και συχνότερα.

Γνωρίζεις κάποιον και όταν τον ξανασυναντάς δεν τον θυμάσαι, ο κολλητός σου μοιράζεται μαζί σου μια ιστορία και δυο εβδομάδες μετά είναι σαν να την ακούς για πρώτη φορά, ξεχνάς ραντεβού που είχες κλείσει μέρες πριν ή ακόμα και τι έκανες μερικά βράδια πριν.

Μην ανησυχείς, δεν έχεις πάθει τίποτα, είναι ένα ακόμα κλασικό σημάδι ότι μεγαλώνεις. Τι λέγαμε;

Αντιλαμβάνεσαι την αξία των χρημάτων

Οι μέρες που ζούσες λες και πρωταγωνιστείς στο “Entourage” ανήκουν στο παρελθόν. Πλέον, σε κάθε σου έξοδο είσαι πιο προσεκτικός και προτιμάς να μην ξοδεύεις 50 ευρώ για να κεράσεις σφηνάκια την παρέα με τα όμορφα κορίτσια στο μπαρ.

Σίγουρα έχουν αλλάξει οι εποχές σε σχέση με 10 χρόνια πριν, όμως δεν είναι το μόνο που έχει αλλάξει. Όσο μεγαλώνεις και βγάζεις πια τα δικά σου χρήματα, αντιλαμβάνεσαι την αξία τους και τα ξοδεύεις πιο ορθολογικά.

Μην ανησυχείς, το να πονάς τα λεφτά σου δεν είναι δείγμα τσιγκουνιάς, είναι δείγμα ωριμότητας.

Σε απασχολεί λίγο περισσότερο το ντύσιμό σου

Μια φόρμα, ένα φούτερ οποιουδήποτε χρώματος και αθλητικά παπούτσια. Αυτό ήταν το τυπικό μου ντύσιμο σε όλη τη διάρκεια του Γυμνασίου και του Λυκείου.

Όσο μεγαλώνεις όμως, αντιλαμβάνεσαι ότι να κυκλοφορείς σαν λέτσος δεν είναι και το καλύτερο για την εικόνα σου, αναγκαζόμενος (άκου εκεί πράγματα) να πηγαίνεις ακόμα και μόνος σου σε κάποιο κατάστημα ρούχων για να ψωνίσεις μερικά πιο “επίσημα” κομμάτια.

Πού είναι τα ωραία χρόνια που μια φορά το μήνα πήγαινε η μητέρα σου και σου ψώνιζε φούτερ, μπλουζάκια και εσώρουχα;

Όταν πηγαίνεις στο γήπεδο θέλεις απλά να δεις μπάλα

Εδώ, ο 16χρονος εαυτός σου σε κοιτάζει και θέλει να κρυφτεί από ντροπή και ταπείνωση. Ξέρεις, η έφηβη εκδοχή σου που πήγαινε στο γήπεδο και τραγουδούσε για δυο ώρες μέχρι να κλείσει εντελώς η φωνή του, χοροπηδούσε πάνω-κάτω και όταν τελείωνε το παιχνίδι μπορεί να μην θυμόταν καν το σκορ του αγώνα.

Σήμερα, αν πάρεις την μεγάλη απόφαση να πας στο γήπεδο και δεν προτιμήσεις τη ζεστασιά του σαλονιού σου επειδή “έβαλε και λίγο κρύο μωρέ”, θα κάτσεις σε μια θύρα απ΄όπου θα μπορείς να δεις το ματσάκι με ησυχία.

Μην σου πω ότι θα ρίξεις και μια ματιά προς τα πιτσιρίκια που χοροπηδάνε και τραγουδάνε όλη την ώρα και θα σχολιάσεις “καλά δεν κουράζονται;”.

Στις συναυλίες δεν θέλεις να πηγαίνεις και πολύ μπροστά

 Στην ίδια μοίρα με το γήπεδο, μπαίνουν πια και οι αγαπημένες σου συναυλίες. Ξέρεις, αυτές που κάποτε έφτανες στο χώρο διεξαγωγής τρεις ώρες πριν για να προλάβεις θέση στα κάγκελα και το φινάλε σε πετύχαινε χωρίς μπλούζα, με τον ιδρώτα σου να γεμίζει κουβάδες και το μαλλιά σου να στάζουν μπύρα.

Σήμερα, φτάνεις εκεί μισή ώρα πριν, ίσα ίσα για να βρεις να παρκάρεις κάπου κοντά και να μην περπατάς και κάθεσαι κάπου που θα βλέπεις καθαρά και κυρίως θα αποφύγεις τα σπρωξίδια από αυτούς που “κάνουν σαν χαζά”.

Δηλαδή τον 18χρονο εαυτό σου και τους φίλους του.

Μπλέκεις με τις δημόσιες υπηρεσίες

Αν νοσταλγώ κάτι από τα χρόνια της ξεγνοιασιάς και της νιότης (διάλειμμα για να κοιτάξεις σκεπτικός έξω από το παράθυρο και να μονολογήσεις “ααααχ, τα νιάτα”) είναι η παντελής έλλειψη της οποιασδήποτε σχέσης με τις δημόσιες υπηρεσίες και τις τράπεζες.

ΙΚΑ, εφορίες, ΤΣΜΕΔΕ, τράπεζες ήταν γνωστά σε σένα μόνο αν βρίσκονταν δίπλα σε κάποιο στέκι σου και η αλήθεια είναι ότι πολύ σπάνια τα πετύχαινες ανοιχτά. Η μοναδική ουρά στην οποία στηνόσουν, ήταν αυτή του κλαμπ και της συναυλίας και δεν ήξερες καν τι σημαίνει χαρτόσημο.

Σήμερα, έχεις ανακαλύψει όλα τα μικρά μυστικά για να κερδίζεις μισή ώρα στην τοπική εφορία. Δεν λέω, χρήσιμο. Αλλά περίμενες ποτέ ότι θα χαίρεσαι με κάτι τέτοιο;