Η Παυλίνα Βουλγαράκη σε μια εξομολογητική συνέντευξη αφηγείται τη ζωή της, από τα παιδικά της χρόνια έως σήμερα.
«Στην εφηβεία ήμουν πολύ αντιδραστική και το 11 στο Λύκειο μάλλον ήταν αποτέλεσμα αντίδρασης, γιατί στο Γυμνάσιο έβγαζα 18. Εκανα μια μεγάλη εσωτερική επανάσταση. Αρχισα να βγαίνω πιο πολύ, να το σκάω, να κάνω κοπάνες. Ο,τι έκαναν τα “κακά” παιδιά στο σχολείο τα έκανα όλα. Ανακάλυψα τη μουσική, βρήκα το πρώτο μου αγόρι. Ο,τι μπορείς να φανταστείς, πάντα σε λογικά πλαίσια βέβαια.
Αργησα τρελά για να καταλάβω ότι είχα ταλέντο στη μουσική. Ημουν σε άρνηση. Δεν ήμουν καν στην χορωδία. Είχα κάνει δοκιμαστικό μια φορά και με έκοψαν γιατί είχα, λέει, πολύ βιμπράτο. Ούτε ήξερα τι ήταν.
Αν με ρωτάς αυτό, στην αρχή πολλοί άνθρωποι ήταν δύσπιστοι με την προσπάθεια που κάνω, γιατί και εγώ η ίδια δεν έκανα κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια. Απλώς αποφάσισα να βγάλω κάποια τραγούδια που έχω γράψει. Δηλαδή όταν ξαφνικά βγαίνει η κόρη κάποιου και λέει ένα τραγούδι, το πρώτο ερέθισμα που έχεις, βλέποντας αυτήν την κοπέλα, είναι ότι είναι η κόρη κάποιου. Πολύ λογικό. Αν κάποιος δε μου έδωσε την ευκαιρία να του δείξω αυτό που είμαι, επειδή δεν τον ενδιαφέρει η μουσική μου, επίσης το βρίσκω πολύ λογικό.
Αυτός όμως
που άκουσε τη μουσική μου -και μπορεί
και να του άρεσε- αλλά την απέρριψε, μόνο
και μόνο επειδή είμαι η κόρη κάποιου,
ανήκει στο κοινό που δεν απευθύνομαι».
