Συμβαίνει συχνά. Και τα τελευταία χρόνια συμβαίνει ολοένα και συχνότερα. Μια χαρά ποδοσφαιρικές ιστορίες να στρώνονται στο τραπέζι αλλά το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο να κάνει ό,τι μπορεί για να σε αφήσει… νηστικό. Το προχθεσινό παράδειγμα στο Καραϊσκάκης απολύτως ενδεικτικό. Ενα από τα πολλά.
Ο Ολυμπιακός νίκησε τον Βόλο με το χορταστικό 4-1. Είχε τον Γιουσέφ Ελ Αραμπί να πετυχαίνει χατ τρικ σε 26 λεπτά. Είχε τον Γιώργο Μασούρα να βάζει το κεφάλι του στη φωτιά με αυταπάρνηση και να γεμίζει αίματα για την ισοφάριση. Είχε τον Ντρέγκερ να βγαίνει από το γήπεδο βουρκωμένος. Και έναν προπονητή που κατάφερε να «ανατρέψει» μια παρτίδα με την επιθετικότητα στο παιχνίδι της ομάδας του να «πηγάζει» από τις αλλαγές της άμυνας!
Ακόμη και ο Βόλος που τελικά έφυγε από το γήπεδο με ένα βαρύ σκορ στις αποσκευές του, προσέφερε τις δικές του ιστορίες. Τη μεγάλη επιστροφή του (30χρονου πια) Σωτήρη Νίνη που σχεδόν τον είχαμε ξεχάσει. Τις τρέλες του χαρισματικού Ουάρντα που βγαίνοντας ως αλλαγή κλώτσησε ό,τι βρήκε μπροστά του. Το ταλέντο του Δουβίκα που πραγματικά ήρθε να μας υπενθυμίσει γιατί πριν από 3-4 χρόνια τον συζητούσαν κάποιοι από τους σκάουτ των ισχυρών της Ευρώπης.
Και όμως όλα αυτά μπήκαν είτε πλάι, είτε από κάτω από τη δράση μιας ακόμη απερίγραπτης διαιτησίας Σούπερ Λιγκ. Αυτή τη φορά ήταν ο Γιάννης Παπαδόπουλος από τη Μακεδονία και οι συνεργάτες του. Η διαιτησία επινοήθηκε γενικώς για να διευκολύνει το παιχνίδι. Εδώ το βάζει κάτω και το… πατάει όπως ο Περέα πάτησε τον Τιάγκο Σίλβα: Με τα δύο πόδια και κυρίως ατιμώρητος.
Ο διαιτητής Παπαδόπουλος είδε από μια κίτρινη κάρτα για κάθε ομάδα. Και ένα πέναλτι για εκείνη που αμύνονταν. Αν καταλαβαίνεις έστω τα στοιχειώδη απλά χαμογελάς.
Κάποιος καλή τη πίστη και μη θέλοντας να χάσει το κέφι του θα καταγράψει μια ακόμη κακή διαιτησία, συμπτωματικά σε ένα ακόμη ματς του Ολυμπιακού στη Σούπερ Λιγκ. Κάποιος που την πίστη του την έχασε καιρό τώρα; Θα προσθέσει έναν ακόμη κρίκο στην ίδια αλυσίδα. Εκείνη που το Πάρκο Γουδή χρησιμοποιεί ως… θηλιά για το ίδιο το παιχνίδι.