Ο κύριος Γκρι διαβάζει τη σελ. 15 του σημερινού ενθέτου: την πολεμική περιπέτεια του Αγγλου συγγραφέα Ρόαλντ Νταλ ως πιλότου στην εμπόλεμη Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941.
«Δεν ανέφερες όμως τι έλεγε για τους Ελληνες», με παρατηρεί. Και είναι αλήθεια. Οπως το ότι την πρώτη του μέρα στο πρόχειρο πολεμικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας, ο Νταλ, ξάγρυπνος και νηστικός από τις τέσσερις το πρωί, έψαχνε στις δύο το μεσημέρι να φάει κάτι. Η κατάσταση όμως ήταν απελπιστική, με τους Γερμανούς να κυριαρχούν, τόσο στο έδαφος όσο και στον αέρα.
«Οι ντόπιοι Ελληνες πολύ σύντομα πληροφορήθηκαν την κατάστασή μας», γράφει στο βιβλίο του «Σόλο πορεία» (μτφρ. Ολγα Λαζοπούλου, εκδ. Ποταμός – δυστυχώς εξαντλημένο, αναμένουμε νεότερα περί τούτου από την αγαπητή κ. Λαμπρία…). «Τώρα είχαν συρρεύσει στο στρατόπεδο κουβαλώντας τεράστιες ποσότητες από μαύρες ελιές και μπουκάλια με ρετσίνα. (…) Ο αριθμός των Ελλήνων χωρικών που τριγυρνούσαν εκεί πέρα ήταν εκπληκτικός. Πρέπει να ήμασταν το πρώτο επιχειρησιακό στρατιωτικό αεροδρόμιο στην ιστορία που ήταν ανοιχτό στο κοινό».
Ο Νταλ γράφει πως «οι Ελληνες έχουν ένα κόλπο για να μεταμφιέζουν το κρασί χαμηλής ποιότητας: του προσθέτουν ρετσίνι, με το σκεπτικό ότι η γεύση του ρετσινιού δεν είναι τόσο απεχθής όσο η γεύση του κρασιού. Πίναμε ρετσίνα γιατί δεν υπήρχε τίποτε άλλο». Ή, αλλιώς, αυτό που οι Βρετανοί πιλότοι αποκαλούσαν «χυμό πεύκου».
Σε μια αποστολή νωρίς το πρωί, ο Νταλ βρίσκεται μπροστά σε ένα μοναδικό θέαμα: «Ο ήλιος μόλις είχε εμφανιστεί στον ορίζοντα κι έβλεπα τον Παρθενώνα να λάμπει κατάλευκος και υπέροχος στον περίφημο λόφο επάνω από την Αθήνα». Ο Νταλ θα κατευθυνθεί προς Χαλκίδα. Θα φτάσει πάνω από την πόλη στις έξι και τέταρτο το πρωί και θα δει ένα μεγάλο φορτηγό πλοίο. «Ενας άντρας από το κατάστρωμα του πλοίου κοίταξε προς τα πάνω και με χαιρέτισε κουνώντας το καπέλο του. Ανοιξα την οροφή του πιλοτηρίου μου και τον χαιρέτισα κι εγώ. Αυτά τα γράφω σαράντα πέντε χρόνια μετά, όμως συγκρατώ ακόμα μια απόλυτα καθαρή εικόνα της Χαλκίδας και του πώς έδειχνε από ύψος μερικών χιλιάδων ποδών εκείνο το καταγάλανο απριλιάτικο πρωινό».
Λίγο πριν από την αερομαχία της 20ής Απριλίου 1941, ο Νταλ γράφει πως όλα ξεκίνησαν ως εξής: Ηταν ένα «χρυσαφένιο ανοιξιάτικο πρωινό στις δέκα το πρωί», τα δώδεκα βρετανικά Χάρικεϊν απογειώθηκαν από την Ελευσίνα και τέσσερα λεπτά αργότερα πετούσαν πάνω από την Αθήνα. «Πετούσαμε γύρω στα εννέα χιλιάδες πόδια και κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε για να δείξουμε στον λαό της Αθήνας πόσο δυνατοί, θορυβώδεις και γενναίοι ήμασταν, όταν ξαφνικά όλος ο ουρανός γύρω μας φάνηκε να τινάζεται στον αέρα από τα γερμανικά καταδιωκτικά. (…) Σπάσαμε το σχηματισμό και τώρα ο καθένας ήταν υπεύθυνος για τον εαυτό του. Αυτό που έγινε γνωστό ως η Μάχη της Αθήνας είχε αρχίσει».
Περισσότερα στο Απρίλιος 1941: Η Μάχη της Αθήνας
Ο Κύριος Γκρι
