Όταν ένας Μητσοτάκης εκλέγεται αρχηγός στη ΝΔ, η πρώτη παράπλευρη απώλεια έρχεται στο ΠΑΣΟΚ: Θα μπορούσε να είναι η… εκδίκηση της ιστορίας, στη μετα-μνημονιακή Ελλάδα όμως είναι απλά ο στρατηγικός και υπαρξιακός εγκλωβισμός της, αυτοπροσδιοριζόμενης τουλάχιστον, κετροαριστεράς ανάμεσα στο νέο δίπολο Αριστεράς – Δεξιάς.
Η εκλογή του φιλελεύθερου και κεντροδεξιού Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας διεμβολίζει ήδη το ΠΑΣΟΚ, θέτει σε κατάσταση πολιτικής αγωνίας το Ποτάμι και απειλεί να συνθλίψει τα μικρότερα κόμματα του κέντρου και της κεντροαριστεράς στην μετωπική σύγκρουση ενός νέου δικομματισμού.
Η διαγραφή του Λεωνίδα Γρηγοράκου από την Φώφη Γεννηματά μετά το ανοιχτό φλερτ του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη μοιάζει μόνον η αρχή αυτού του διεμβολισμού – μια αρχή, που ειδικά για το, εναπομείναν, ΠΑΣΟΚ μπορεί να σηματοδοτεί ακόμη και τεκτονικού χαρακτήρα δονήσεις.
Η κίνηση της Φώφης Γεννηματά, η οποία μάλιστα έγινε ερήμην του εταίρου της στην Δημοκρατική Συμπαράταξη Θανάση Θεοχαρόπουλου, δείχνει και την αγωνία της προέδρου του ΠΑΣΟΚ να κόψει εξ αρχής κάθε απόπειρα απορρόφησης στελεχών ή ακόμη και συγχώνευσης του κόμματος στην δεξαμενή ενός νέου «ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού». Είναι μια δεξαμενή η οποία δεν βρίσκει συμπαθούντες μόνον στο πρόσωπο του Λεωνίδα Γρηγοράκου, για τον οποίον κανείς εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ δεν ξεχνά ότι υπήρξε από τους στενότερους και πιο πιστούς συνεργάτες του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Κύκλοι της Φώφης Γεννηματά βεβαίως έσπευδαν χθες το βράδυ να διαμηνύσουν ότι η περίπτωση Γρηγοράκου είναι αυτόνομη και ουδεμία αναφορά έχει η διαγραφή του στο πρόσωπο Βενιζέλου, ωστόσο το κλίμα στη Χαριλάου Τρικούπη είναι βαρύ. Ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος επέδειξε σπάνια και ηχηρή σιωπή, η σταθερή όμως και διακηρυγμένη θέση του υπέρ ενός «μετώπου των φιλοευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων» ωθεί πολλά στελέχη να προεξοφλούν ότι θα ακολουθήσει πορεία σύμπλευσης με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και οδήγησε αρκετά εξ αυτών να υποστηρίζουν χθες το βράδυ ότι ο Λεωνίδας Γρηγοράκος ίσως ήταν απλώς ο «λαγός του Βενιζέλου».
Η θερμή συμπόρευσή, άλλωστε,- και η σταθερή θερμή σχέση – του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ με τον Αντώνη Σαμαρά είναι το στίγμα που, ανεπιτυχώς, επιχειρεί να αποτινάξει η Φώφη Γεννηματά τη στιγμή που προσπαθεί με αλλεπάλληλες πρωτοβουλίες να ηγηθεί της ανασύνταξης της κεντροαριστεράς. Εξ ου, και η νέα χθεσινή αναφορά της στα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου πυροδότησε εκτιμήσεις εν δυνάμει εσωτερικής, τελικής σύγκρουσης: «Δημιουργήθηκε η εντύπωση στους ψηφοφόρους, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, ότι ταυτιστήκαμε με τη δεξιά, και αυτό ήταν λάθος. Hταν λάθος που δώσαμε αυτήν την εντύπωση. Eπρεπε να επιμείνουμε περισσότερο στην προγραμματική συμφωνία, όχι μόνο στη διαμόρφωσή της, αλλά και στην τήρησή της και στην υλοποίησή της», είπε η Φώφη Γεννηματά φωτογραφίζοντας ευθέως ευθύνες Βενιζέλου ως αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά.
Πρόκειται για κριτική και αυτοκριτική ενδεχομένως όψιμη, η οποία ωστόσο μάλλον δεν θα μείνει αναπάντητη: «Ο Βενιζέλος θα μιλήσει, αλλά όχι τώρα», έλεγαν χθες το βράδυ συνεργάτες του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για το, πάλαι ποτέ κραταιό, κίνημα…
