Κύριε διευθυντά Οι Ελληνες ανέκαθεν διεκρίνοντο για την αγάπη τους προς την πατρίδα, την οποία εξεδήλωναν και με τη διάθεση σεβαστών χρηματικών ποσών υπέρ κοινωφελών σκοπών. Και η πατρίδα ανεγνώριζε την προσφορά των τέκνων της ονομάζοντας οδούς, πλατείες, αίθουσες κ.ά. με το όνομά τους. Αυτό γινόταν και για τα άτομα που με την όλη πνευματική προσφορά τους της προσέδιδαν αίγλη και κύρος.
Σήμερα οι Ελληνες εξακολουθούν να επιδεικνύουν την ίδια αγάπη και ευαισθησία. Τρανή απόδειξη, οι τεράστιες προσφορές των ιδρυμάτων των δύο εμβληματικών προσώπων της ελληνικής ναυτιλίας, του Νιάρχου και του Ωνάση, για να περιοριστώ μόνο σ’ αυτούς, παρότι δεν είναι καθόλου αμελητέα και η προσφορά του Αθ. Μαρτίνου. Και η πατρίδα τι κάνει έναντι αυτής της προσφοράς; Απλώς, όταν έχει ανάγκη, ζητάει νέα βοήθεια. Εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω κάποια άλλη πράξη εκ μέρους της πολιτείας. Εκείνοι προσφέρουν χωρίς να αναμένουν ανταπόδοση. Δεν θα μπορούσε όμως να δοθεί, ας πούμε, στη νέα παραλιακή Μοσχάτου το όνομα του Σταύρου Νιάρχου και σε ήμισυ της Λ. Συγγρού προς το Δέλτα Φαλήρου του Αριστοτέλη Ωνάση; Αλλά και για τη μεγάλη Μαρία Κάλλας που, όπως λίαν ευφυώς εγράφη, χώρισε τον καλλιτεχνικό χρόνο σε πριν και μετά Κάλλας εποχή. Πέραν ενός ανδριάντα χαμένου κάπου πίσω από το Χίλτον, υπάρχει κάτι άλλο; Γιατί το Μέγαρο Μουσικής ή ο ομώνυμος σταθμός του μετρό να μην έχουν το όνομά της;
Η ίδια όμως πολιτεία επιδεικνύει ιδιαίτερη ευαισθησία για άλλα άτομα, με ελάχιστη ή και ανύπαρκτη προσφορά. Πέρα από την ονοματοδοσία σε οδούς, νοσοκομεία, ακόμη και προβλήτες λιμένων, πληροφορούμεθα ότι σε υπουργείο καθιερώθηκε ως αργία η ημέρα θανάτου πολιτικού προσώπου. Μέχρι τώρα ξέραμε ότι μόνο των αγίων η μνήμη γιορτάζεται την ημέρα κοιμήσεώς τους. Λέτε να επίκειται και αγιοποίηση;
