Οι “διπλοί πράκτορες” του ποδοσφαίρου

Φυσικά δεν είναι ο μοναδικός που άλλαξε υπηκοότητα σε μεγάλη ηλικία και έπαιξε στην εθνική ομάδα της “νέας” χώρας του καθώς αυτόν τον δρόμο τον έχουν ακολουθήσει ουκ ολίγοι άσοι της “στρογγυλής Θεάς” προκειμένου να βρουν χρόνο συμμετοχής που διαφορετικά δεν θα είχαν…

Το sport 24 σας παρουσιάζει πέντε+μία χαρακτηριστικές ιστορίες, με παίκτες που γύρισαν την πλάτη στην “μαμά πατρίδα” για να υπηρετήσουν την ποδοσφαιρική Ευρώπη σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Πέπε (Βραζιλία ► Πορτογαλία)

Ο Πέπε γεννήθηκε στη Βραζιλία (Maceió) όμως δεν έπαιξε ποτέ σε οποιαδήποτε ομάδα της “Σελεσάο”, με την Πορτογαλία να προχωράσει ουσιαστικά στην ποδοσφαιρική υϊοθεσία του από πολύ νεαρή ηλικία. Με το που ενηλικώθηκε έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι και μετακόμισε στην Πορτογαλία για λογαριασμό της Μαρίτιμο ενώ το 2004 και σε ηλικία 21 ετών έκανε το μεγάλο άλμα στην καριέρα του παίρνοντας μεταγραφή στην Πόρτο, που είχε μόλις κατακτήσει το Champions League. Σύμφωνα με ισχυρισμούς του πατέρα του παίκτη, ο Κάρλος Ντούνγκα επικοινώνησε με τον Πέπε το 2006 για να συζητήσουν το ενδεχόμενο κλήσης του στην εθνική Βραζιλίας, πρόταση την οποία όμως απέρριψε, ξεκαθαρίζοντας πως από τη στιγμή που θα αποκτούσε την πορτογαλική υπηκοότητα θα γινόταν μέλος της εθνικής ομάδας της χώρας.

Έγινε νατουραλιζέ τον Αύγουστο του 2007 και τέσσερις μήνες μήνες αργότερα πραγματοποίησε -στα 24 του χρόνια- το ντεμπούτο του με την εθνική Πορτογαλίας κόντρα στη Φινλανδία (0-0 εντός έδρας) στο τελευταίο της παιχνίδι για τα προκριματικά του Euro 2008. Έκτοτε είναι βασικό στέλεχος των Ιβήρων και έχει ήδη “γράψει” στο βιογραφικό του την παρουσία του σε δύο τελικές φάσεις Euro (2008, 2012) ισάριθμες Μουντιάλ (2010, 2014), μετρώντας μέχρι τώρα 67 συμμετοχές και 3 γκολ.

“Επέλεξα να εκπροσωπήσω τη Πορτογαλία καθώς αισθάνθηκα πως στην πατρίδα μου υπήρχε έλλειψη αναγνώρισης προς το πρόσωπό μου. Το καταλαβαίνω πάντως εν μέρει, άφησα τη χώρα μου πριν κλείσω τα 18 και ουδείς με ήξερε. Με υποδέχτηκαν καλά στην Πορτογαλία και στην Ισπανία και δεν σκέφτομαι να γυρίσω στη Βραζιλιά για να αγωνιστώ σε κάποιο σύλλογο. Θα έδειχνα έτσι ασέβεια προς τους ανθρώπους που μου φέρθηκαν τόσο καλά εδώ. Εκείνοι με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα”, δηλώνει ο Πέπε.

Ντιέγκο Κόστα (Βραζιλία ► Ισπανία)

Ο Ντιέγκο Κόστα γεννήθηκε στο Λαγκάρτο της Βραζιλίας το 1988 και χρειάστηκε να περιμένει πολύ μέχρι την πρώτη του κλήση στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του. Αυτή ήρθε στις 5 Μαρτίου 2013, με τον Λουίς Φελίπε Σκολάρι να συμπεριλαμβάνει τον τότε άσο της Ατλέτικο Μαδρίτης στην αποστολή της “βερντεόρο” για τα φιλικά παιχνίδια κόντρα στην Ιταλία (Γενεύη) και στη Ρωσία (Λονδίνο) που ήταν προγραμματισμένα για εκείνο το μήνα. Ο Κόστα έκανε το ντεμπούτο του με τα χρώματα της Βραζιλίας στις 21 Μαρτίου 2013 απέναντι στην Ιταλία (2-2), αντικαθιστώντας στο δεύτερο ημίχρονο τον Φρεντ, ενώ τέσσερις ημέρες αργότερα πάτησε και το χορτάρι του “Stamford Bridge” παίρνοντας τη θέση του Κακά στα 12 τελευταία λεπτά της αναμέτρησης με τη Ρωσία (1-1).

Λίγους μήνες όμως αργότερα έγινε ανατροπή σκηνικού, με την ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία να υποβάλλει επίσημο αίτημα στην FIFA ζητώντας την άδειά της για να καλέσει τον Ντιέγκο Κόστα στην εθνική ομάδα. Ο παίκτης είχε αποκτήσει την ισπανική υπηκοότητα μετά από έξι χρόνια παραμονής στη χώρα και σύμφωνα με τους κανονισμούς της FIFA επιτρεπόταν σε έναν ποδοσφαιριστή με παραπάνω από μία εθνικότητα να εκπροσωπήσει και δεύτερη χώρα εάν -όπως ο Ντιέγκο Κόστα- είχε αγωνιστεί με την πρώτη χώρα μόνο σε φιλικά παιχνίδια. Η “μεταπήδηση” του Ντιέγκο Κόστα από την εθνική Βραζιλίας σε αυτή της Ισπανίας ολοκληρώθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2013 όταν και έστειλε επιστολή στη βραζιλιάνικη ποδοσφαιρική ομοσπονδία όπου τους δήλωνε την επιθυμία του να παίξει ποδόσφαιρο σε εθνικό επίπεδο με την Ισπανία και ζητούσε ταυτόχρονα να μην τον καλούν πια στη “Σελεσάο”.

Το γεγονός αυτό εξόργισε τους Βραζιλιάνους και ο Σκολάρι, ο οποίος του είχε ανοίξει την πόρτα της “Σελεσάο”, δήλωσε: “Ένας Βραζιλιάνος παίκτης που αρνείται να φορέσει τη φανέλα της εθνικής ομάδας της Βραζιλίας και να συμμετάσχει σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που γίνεται στην πατρίδα του, αυτόματα τίθεται εκτός ομάδας. Γυρίζει την πλάτη του σε ένα όνειρο που έχουν εκατομμύρια άνθρωποι, να εκπροσωπήσουν την εθνική μας ομάδα, την πεντάκις πρωταθλήτρια, στο Μουντιάλ της Βραζιλίας”. Ακόμα πιο σκληρός στην τοποθέτησή του ήταν πάντως ο διευθυντής της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Βραζιλίας, Κάρλος Εουτζένιο Λόπες που δήλωσε πως ο “ο λόγος που ο Κόστα έκανε αυτή την επιλογή ήταν οικονομικός…”. Οι κατηγορίες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ουδόλως προβλημάτισαν την Ισπανία, με τον Βιθέντελ Ντελ Μπόσκε να τον καλεί για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 2014 και στις 5 Μαρτίου να κάνει το ντεμπούτο του με τη “φούρια ρόχα” σε φιλικό κόντρα στην Ιταλία.

Ο αγώνας έλαβε χώρα στο “σπίτι του”, το “Vicente Calderon”, και ο Ντιέγκο Κόστα έπαιξε σε όλο το 90λεπτο, έχοντας παρτενέρ του στην επίθεση τον Πέδρο. Η πρώτη του μεγάλη διοργάνωση με την εθνική Ισπανίας ήταν το Μουντιάλ του 2014 όπου συμπεριλήφθηκε στην αποστολή, με την ιδιαιτερότητα για αυτόν να είναι πως το τουρνουά έλαβε χώρα στην γενέτειρά του, τη Βραζιλία. Οι ντόπιοι φίλαθλοι τον “υποδέχτηκαν” με έντονες αποδοκιμασίες στα δύο ματς που αγωνίστηκε με τη φανέλα της Ισπανίας (με Ολλανδία και Χιλή), με τον ίδιο πάντως να απαντάει ως εξής: “Έχω ξεκαθαρίσει πως η Ισπανία είναι η χώρα μου και οι Ισπανοί φίλαθλοι είναι από πίσω μου, η κριτική στην απόφασή μου δεν με επηρεάζει”. Σημειώνεται πως ο νυν άσος της Τσέλσι μετράει μέχρι στιγμής 9 συμμετοχές με τη “φούρια ρόχα”, με το μοναδικό του γκολ να έχει σημειωθεί στις 12 Οκτωβρίου 2014, στο 4-0 επί του Λουξεμβούργου.

Ντέκο (Βραζιλία ► Πορτογαλία)

Ο Ντέκο, ένας από τους ελάχιστους παίκτες που έχουν κατακτήσει το Champions League με δύο διαφορετικούς συλλόγους (2004 με την Πόρτο και 2006 με τη Μπαρτσελόνα), δεν κατάφερε να κληθεί στην εθνική Βραζιλίας ενόψει του Μουντιάλ του 2002 καθώς εκείνη η ομάδα αποτελούνταν από μεσοεπιθετικούς παγκοσμίας κλάσης όπως οι Ροναλντίνιο, Ριβάλντο και Ζουνίνιο. Έχοντας όμως συμπληρώσει έξι χρόνια παραμονής στην Πορτογαλία, το 2003 πήρε την πορτογαλική υπηκοότητα και απέκτησε τη δυνατότητα να παίξει για την εθνική ομάδα της χώρας που τον φιλοξενούσε ποδοσφαιρικα, κάτι που έγινε λίγο αργότερα.

Η κοινή γνώμη στη χώρα είχε διχαστεί αναφορικά με το αν έπρεπε να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο και οι οπαδοί των άλλων ομάδων -πλην της Πόρτο που τον στήριζαν καθώς ήταν στην ομάδα τους- ήταν κάθετα αντίθετοι με την “πορτογαλοποίησή” του όμως παρά τις όποιες αντιδράσεις η πρώτη του κλήση ήρθε μέσα στο 2003, λίγο πριν κλείσει τα 26 του χρόνια. Κατά… διαβολική σύμπτωση κόντρα στη Βραζιλία, με το “δεκάρι” της Πόρτο να μπαίνει αλλαγή στη θέση του Σέρτζιο Κονσεϊσάο και να σκοράρει με απευθείας εκτέλεση φάουλ το νικητήριο γκολ των Ιβήρων (2-1) που τους χάρισε την πρώτη τους νίκη επί της “Σελεσάο” μετά το Μουντιάλ του 1966! Από εκείνο το παιχνίδι και έπειτα καπάρωσε θέση βασικού στην εθνική ομάδα, όμως λίγο πριν την έναρξη του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στην Πορτογαλία το 2004 ήρθε “αντιμέτωπος” με τον Λουίς Φίγκο.

Εάν είσαι Κινέζος τότε θα πρέπει να παίζεις στην Κίνα”, δήλωσε χαρακτηριστικά ο Φίγκο “φωτογραφίζοντας” τον συμπαίκτη του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, με τον Ντέκο σχολιάζει λέγοντας: “Γεννήθηκα στη Βραζιλία και θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως είμαι Πορτογάλος τώρα και όχι Βραζιλιάνος. Όμως αγαπώ την Πορτογαλία και λατρεύω να παίζω για την εθνική ομάδα”. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του Ντέκο με τους Ίβηρες και κράτησε συνολικά επτά χρόνια, με τον προικισμένο άσο να σκοράρει 5 φορές σε 75 εμφανίσεις του με την Πορτογαλία μέχρι τον Ιούνιο του 2010 όπου και ολοκληρώθηκε η διεθνής του καριέρα με τον αποκλεισμό από την Ισπανία στη φάση των “16” του Μουντιάλ.

Μάρκος Σένα (Βραζιλία ► Ισπανία)

O Mάρκος Σένα γεννήθηκε στο Σάο Πάουλο της Βραζιλίας, το 2002 μετακόμισε (σε ηλικία 26 ετών) στην Ισπανία για λογαριασμό της Βιγιαρεάλ και στις αρχές του 2006 πήρε την ισπανική υπηκοότητα, γεγονός που του άνοιξε την πόρτα για την εθνική ομάδα της χώρας. Το ντεμπούτο του με την Ισπανία έγινε σε φιλικό με την Ακτή Ελεφαντοστού στο Βαγιαδολίδ την 1η Μαρτίου, ενώ στη συνέχεια πήρε μέρος τόσο στο Μουντιάλ της Γερμανίας όσο και στο Euro που φιλοξενήθηκε σε Πολωνία και Αυστρία.

Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα έζησε μάλιστα μεγάλες στιγμές καθώς πανηγύρισε την κατάκτηση του τροπαίου ως μέλος της ομάδας του Λουίς Αραγονές ενώ συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία ενδεκάδα της διοργάνωσης. Το μοναδικό του τέρμα στις 28 συνολικά συμμετοχές του με τη “φούρια ρόχα” ήρθε 10 Σεπτεμβρίου 2008 απέναντι στην Αρμενία ενώ ένας τραυματισμός στο φινάλε της σεζόν 2009-2010 τον άφησε εκτός αποστολής της Ισπανίας από το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής.

Κακάου (Βραζιλία ► Γερμανία)

Όπως ο Σένα έτσι και ο Κακάου γεννήθηκε στο Σάο Πάουλο της Βραζιλίας, με την κλήση στην εθνική ομάδα της χώρας του να είναι πάντως άπιαστο όνειρο λόγω των πολλών εξαιρετικών λύσεων που είχε η “σελεσάο” την περασμένη δεκαετία από τη μέσαια γραμμή και μπροστά. Όταν όμως το Φεβρουάριο του 2009 απέκτησε γερμανικό διαβατήριο έχοντας ζήσει και αγωνιστεί για πάνω από οκτώ χρόνια στη Γερμανία, η εθνική ομάδα της χώρας που τον φιλοξενούσε του άνοιξε την αγκαλιά της. Ο Γιόακιμ Λεβ δεν άργησε να τον καλέσει στη “Νάσιοναλμαντσαφτ” και στις 29 Μαΐου του 2009 πραγματοποίησε το διεθνές ντεμπούτο του στο 1-1 με την Κίνα, παίζοντας 27 λεπτά ως αλλαγή του Μάριο Γκόμεθ.

Το παρθενικό του τέρμα με τη Γερμανία σημειώθηκε στη νίκη με 3-0 επί της Μάλτα τον Μάιο του 2010, ενώ πανηγύρισε το πρώτο του γκολ σε επίσημο ματς κόντρα στην Αυστραλία για τη φάση των ομίλων του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Ο Κακάου ήταν μέλος της εθνικής ομάδας σε όλη την προκριματική φάση του Euro 2012, όμως δεν συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για τα τελικά της διοργάνωσης και έτσι ο κύκλος του στα “πάντσερ” έκλεισε μετά από 3 χρόνια παρουσιάς με απολογισμό 23 ματς και 6 γκολ.

+ ο Εμάνουελ Ολισαντέμπε (Νιγηρία ► Πολωνία)

Ο πασίγνωστος στους Έλληνες φιλάθλους από την παρουσία του στον Παναθηναϊκό, Εμάνουελ Ολισαντέμπε (έπαιξε στους “πράσινους” από το 2001 ως το 2005 και αργότερα φόρεσε τη φανέλα της Skoda Ξάνθης και της Βέροιας), γεννήθηκε στη Νιγηρία, όμως παρότι έμεινε εντός συνόρων μέχρι τα 19 του χρόνια έκανε διεθνή καριέρα φορώντας τη φανέλα της εθνικής Πολωνίας. Το 1997 υπέγραψε συμβόλαιο με την Πολόνια Βαρσοβίας και τρία χρόνια αργότερα απέκτησε την πολωνική υπηκοότητα, γεγονός που του άνοιξε -σε ηλικία 22 ετών- την πόρτα της εθνικής ομάδας της χώρας στην οποία έπαιζε ποδόσφαιρο.

Με τα 8 γκολ που πέτυχε σε 10 αγώνες των προκριματικών οδήγησε τους Πολωνούς στα τελικά του Μουντιάλ της Άπω Ανατολής, με αποτέλεσμα να επιστρέψουν σε μεγάλη διοργάνωση για πρώτη φορά μετά το 1986, ενώ στον τρίτο και τελευταίο αγώνα τους στο τουρνουά σκόραρε κόντρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό ήταν και το τελευταίο από τα 11 γκολ που σημείωσε συνολικά με την εθνική Πολωνίας στα 25 παιχνίδια που τίμησε τη φανέλα της, με τον Ολισαντέμπε να αποχαιρετάει την εθνική ομάδα το 2004 μέτα από τέσσερα χρόνια προσφοράς.

Πηγή: sport 24