Δεν θέλω να αποδώσω την επικαιρότητα της παρακάτω συζήτησης στη νέα πραγματικότητα που ζούμε τον τελευταίο χρόνο, κλεισμένοι στα σπίτια μας εξαιτίας της καραντίνας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο ελεύθερος χρόνος που αφιερώνουμε έτσι κι αλλιώς στην παρακολούθηση τηλεοπτικών σειρών είναι άπλετος. Οι ήρωές μας, οι συζητήσεις μας, οι επιρροές και οι προσλαμβάνουσες που έχουμε προκύπτουν σε μεγάλο βαθμό μέσα από τις σειρές που καταναλώνουμε με πάθος, αγωνία, εμμονή και ενίοτε δυσαρέσκεια. Συνάντησα τέσσερις ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το αντικείμενο. Ο Παναγιώτης Μένεγος και ο Σταύρος Διοσκουρίδης, γνωστοί και ως Λατέρνατιβ από την ομώνυμη ραδιοφωνική εκπομπή τους στον Εν Λευκώ και συνιδρυτές του site Popaganda, «καταβροχθίζουν» πολλά –αν όχι όλα– τηλεοπτικά προϊόντα που ανεβαίνουν στις γνωστές πλατφόρμες και έχουν άποψη επί του θέματος ακονισμένη, αιχμηρή, δημοσιογραφική και πάντως σίγουρα ανθρώπινη. Η Ελίνα Δημητριάδη, editor της ελληνικής έκδοσης της Vogue, είναι ο άνθρωπος που βλέπει ταυτόχρονα πέντε σειρές και μιλάει την τηλεοπτική γλώσσα καλύτερα από όλους. Η Εύη Χουρσανίδη εργάζεται στην εταιρεία Pitch PR, που ανάμεσα σε άλλα διαχειρίζεται τις δημόσιες σχέσεις του Netflix, ενώ η ίδια έχει στα γαλόνια της αυτό που ονομάζουμε binge watching – ένας όρος που μπήκε στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια και περιγράφει τη «βουλιμική» κατανάλωση σειρών.
Δύο άνδρες και δύο γυναίκες, για να εκπροσωπηθούν οι διαφορετικές σκοπιές, όπως αυτές προκύπτουν από τη διαφορά των φύλων. Αν και, όπως το περίμενα και μέσα στο πνεύμα της εποχής, από την παρακάτω συζήτηση καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχουν διαφορές στις προτιμήσεις μεταξύ γυναικών και ανδρών. Υπάρχουν μόνο ώριμοι και ανώριμοι θεατές, καλές και κακές σειρές και ίσως ακόμη κάποια κλισέ από την ίδια τη βιομηχανία του θεάματος. Οπότε; Μια καλή σύνδεση στο ίντερνετ, άνετα ρούχα, κάποιες λιχουδιές στο τραπέζι και φύγαμε!
Υπάρχουν «ανδρικές» και «γυναικείες» σειρές;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΝΕΓΟΣ: Ναι, υπάρχουν, γιατί ακόμα και σήμερα η βιομηχανία του θεάματος επιμένει να βάζει το περιεχόμενο σε στερεότυπα και κουτάκια, θεωρώντας ότι έτσι θα το πουλήσει πιο εύκολα. Βλέπε το «Emily In Paris». Για να είμαστε ειλικρινείς, το κατάφερνε στο παρελθόν, το καταφέρνει ακόμα και πιθανότατα –ίσως σε μικρότερο βαθμό– θα το καταφέρνει και στο μέλλον. Από την άλλη όμως, οι αληθινά ενδιαφέρουσες σειρές των τελευταίων χρόνων –ακόμα κι αν δεν είναι απόλυτα μαζικές– είναι αυτές που ξεπερνούν τα στερεότυπα κι έχουν μια εντελώς φρέσκια προσέγγιση. Μου έρχονται στο μυαλό το «Fleabag», το «I May Destroy You», ακόμα και το «Big Little Lies», που πρότειναν μια γυναικεία οπτική τόσο διαφορετική ώστε να μοιάζει εντελώς άστοχο το να τις κατατάξουμε στις «γυναικείες» σειρές.ΕΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ: Το «Emily in Paris» ούτε εγώ το είδα που είμαι γυναίκα. Αν και διασκέδασα πολύ διαβάζοντας πράγματα που έγραψαν έξυπνοι άνθρωποι γι’ αυτό. Είδα ένα επεισόδιο μόνο, στο οποίο δεν μου άρεσε καν η μόδα, οπότε δεν το συνέχισα. Όμως σε σχέση με τη διάκριση ανδρικών και γυναικείων σειρών, θεωρώ ότι υπάρχει μόνο το στερεότυπο. Προσωπικά είδα πρόσφατα το «Ted Lasso», μια σειρά με θέμα το ποδόσφαιρο, και το ενδιαφέρον ήταν ότι, για παράδειγμα, τον όρο «offside» τον γνώριζαν όλοι οι γυναικείοι χαρακτήρες, αλλά δεν τον ήξερε ο άνδρας προπονητής. Μου άρεσε αυτό.
Π. Μ.: Και το «Last Dance» είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Πάρα πολλές γυναίκες και κορίτσια είδαν αυτή τη σειρά και όχι μόνο επειδή είχαν ένα ενδιαφέρον για το ΝBA, αλλά γιατί ήταν καλή σειρά, είχε καλό story telling.ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ: Και το «Breaking Bad» είναι μια τέτοια περίπτωση. Αρκετές φίλες μου το είδαν με μια ανάσα. Εμείς αντίστοιχα βλέπαμε παλιά μανιωδώς το «Girls» – δώσε βάση στον τίτλο. Όπως φυσικά και είδα το «I May Destroy You», μια σειρά βιωματική που έχει ως κεντρικό θέμα τον βιασμό.Π. Μ.: Να συμπληρώσω όμως κάτι για το «I May Destroy You». Ήταν σίγουρα μία από τις καλύτερες σειρές της περασμένης χρονιάς, αλλά νομίζω ότι, επειδή ακριβώς το θέμα του βιασμού είναι τόσο ευαίσθητο, κανένας άνδρας δεν μπορεί να ταυτιστεί με την πρωταγωνίστρια, όπως μπορεί να το κάνει μια γυναίκα. E. Δ.: Γενικά νομίζω ότι, όταν μια σειρά διαθέτει ενσυναίσθηση, τότε είναι που δεν έχει φύλο. Και οι άνδρες και οι γυναίκες επηρεάζονται από την πατριαρχία με τον δικό τους τρόπο, αλλά, αν ένα τηλεοπτικό προϊόν πιάνει τον παλμό της εποχής, το παρακολουθούν όλοι.ΕΥΗ ΧΟΥΡΣΑΝΙΔΗ: Επίσης οι σειρές πλέον συχνά προσπαθούν να ξεφεύγουν από το δίπολο άνδρας-γυναίκα. Βλέπουμε αντίστοιχα gay, bi, trans ρόλους. Σ. Δ.: Πέραν του κοινωνιολογικού, σε ό,τι αφορά το πρακτικό κομμάτι, να πω ότι δεν είναι απαραίτητο να βλέπεις τα πάντα μαζί με τον/τη σύντροφό σου. Νομίζω ότι θα συμφωνήσουν κι άλλοι μαζί μου ότι, μετά από χρόνια σχέσης και συμβίωσης, ο καθένας καταλήγει να έχει τη δική του συσκευή στο σπίτι. Αυτή είναι η νέα εξέλιξη σε μια σχέση: να μπορείς να βλέπεις τα επεισόδια μιας σειράς χωρίς συγχρονισμό με το έτερον ήμισυ.Π. Μ.: Αυτός είναι και ο νέος φόβος δέσμευσης!
Ας πούμε ότι βρίσκεστε στην αρχή μιας σχέσης και επιλέγετε να ξεκινήσετε από κοινού μια σειρά για τις πρώτες συναντήσεις, ελλείψει και επιλογών εξόδου αυτό το διάστημα… Ποια θα είναι αυτή;
Ε. Δ.: Μια εύκολη λύση θα ήταν το «Cobra Kai», γιατί είναι fun και δεν κρατάει πολύ. Δεν χρειάζεται να πολυσκεφτείς, αφορά κάθε ηλικιακό φάσμα και δεν επενδύεις πολλά. Δεν θα πρότεινα, ας πούμε, το «Sopranos»!Ε. Χ.: Το «Sopranos» λόγω διάρκειας είναι μόνο αν θες να πας για γάμο! Εμένα, αν μου άρεσε πολύ ο άλλος, θα ξεκινούσα μια άλλη μακροσκελή σειρά, το «Americans». Υπάρχει σειρά που, αν σας την πρότεινε ο άλλος, θα ήταν λόγος χωρισμού;
Σ. Δ.: Θα έλεγα ότι με τη γυναίκα μου έχουμε πολύ καλύτερες αφορμές για να χωρίσουμε! Για να σου απαντήσω όμως, στην εγκυμοσύνη της ή το διάστημα που έμενε σπίτι με το μωρό και έπρεπε να γεμίσει τον χρόνο της, είδε όλο το Netflix και άρα και πολλές μπούρδες. Αν και νομίζω ότι εκείνη θα με χώριζε για κάποιες επιλογές μου. Όταν έβλεπα αυτό το διαστημικό, το «Alter Carbon», φτάσαμε κοντά. Ασύλληπτη μπούρδα. Βλέπουμε όμως και χαζομάρες και περνάμε καλά, ας το παραδεχτούμε. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν το «Casa de Papel». Μια ηλιθιότητα που την είδαμε επειδή την έβλεπαν όλοι.Ε. Δ.: Εγώ πάντως βγάζω συμπεράσματα από τις επιλογές που κάνει κάποιος. Αν μου πει δηλαδή ότι η αγαπημένη του σειρά είναι το «Two and a Half Men», μπορεί να περάσω καλά μαζί του, αλλά δεν θα έχουμε μέλλον.Π. Μ.: Αν σου πει το «The Big Bang Theory»;Ε. Δ.: Ακριβώς η ίδια κατηγορία! Έτυχε, ας πούμε, να βγαίνω με κάποιον που μου άρεσε πολύ και ταιριάζαμε, και με έβαλε να δούμε ένα standup comedy που ήταν εντελώς χαζό. Το έβλεπα και γελούσα από ευγένεια. Μου είπε ότι αυτός ήταν ο αγαπημένος του κωμικός, ο οποίος λίγο μετά κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση. E, εκεί ξέρεις ότι δεν θα πάει παρακάτω.
Αυτόν τον καιρό τι βλέπετε;
Ε. Δ.: Ξαναβλέπω το «Mad Men» για κάποιον λόγο, είδα το «Olive Kitteridge», που είναι τέσσερα επεισόδια, επειδή παίζει η Frances McDormand –σκληρό, αλλά υπέροχο–, για να χαλαρώνω συνεχίζω κλασικά τα «Φιλαράκια» και βλέπω και το «WandaVision». Π. Μ.: Τελείωσα πρόσφατα το «Ethos», που μου άρεσε πάρα πολύ, και το «Small Axe», που ήταν αριστούργημα. Είδα και το «Pretend it’s a City», που ήταν καλό και ειδικά αυτή την περίοδο το βλέπεις και λες θέλω να πάρω ένα αεροπλάνο να φύγω. Από την άλλη, θα μπορούσε να είναι ένα 90λεπτο ντοκιμαντέρ, όχι σειρά.
Υπάρχουν κατηγορίες θεατών; Ίσως μια κατηγορία είναι οι μονομανείς που τελειώνουν κάτι για να αρχίσουν το επόμενο και μια άλλη αυτοί που βλέπουν ταυτόχρονα τέσσερα-πέντε πράγματα, ανάλογα με τη διάθεσή τους.
Σ. Δ.: Το μεγάλο ζήτημα των ημερών είναι αν αρέσει στον θεατή να βγαίνει ένα νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα ή αν προτιμά το λεγόμενο binge watching. Νομίζω ότι με το δεύτερο χάθηκε λίγο η αίσθηση ότι κάνουμε κάτι όλοι μαζί. Ο καθένας κάθεται μόνος του και καταβροχθίζει μια σειρά. Με το «Last Dance», ας πούμε, το ωραίο ήταν ότι περιμέναμε κάθε εβδομάδα όλοι να δούμε τη συνέχεια. Ή το «Game of Thrones», πέρα από τον μύθο που δημιούργησε, είχε την ιεροτελεστία τού ότι κάθε Δευτέρα περίμενες το νέο επεισόδιο. Αν δεν το έβλεπες, δεν μπορούσες να συμμετάσχεις στην κουβέντα την επόμενη μέρα. Νομίζω ότι το επόμενο μεγάλο σουξέ θα είναι και πάλι κάτι που θα δούμε όλοι μαζί. Π. Μ.: Εγώ έχω κουραστεί λίγο. Και νομίζω ότι γενικά οι άνθρωποι στην ηλικία μας, εκεί γύρω στα 40, έχουν πάθει κορεσμό από την πληροφορία. Τι να πρωτοκάνεις; Να διαβάσεις 500 άρθρα την εβδομάδα από καλά περιοδικά και sites; Να διαβάσεις βιβλία; Να δεις σειρές; Να δεις ταινίες; Να ακούσεις podcasts; Σε κουράζει όλο αυτό το πράγμα. Γι’ αυτόν τον λόγο άνθρωποι που έχουν άποψη και πρόσβαση καταλήγουν να επιστρέφουν στα «Φιλαράκια». Σ. Δ.: Εγώ δεν μπορώ να δω «Φιλαράκια» πάντως. Είναι ένας κύκλος που τον έχω κλείσει ανεπιστρεπτί. Έχω περάσει πολλά κυριακάτικα μεσημέρια στο Star και δεν επιστρέφω σε αυτό. Ε. Χ.: Σε σχέση με την πληθώρα πληροφοριών και δη σειρών που είπε ο Παναγιώτης, εγώ πλέον έχω application για τις σειρές. Να ξέρω ποια έχω δει, ποια έχω αφήσει στη μέση και ποια δεν έχω ξεκινήσει ακόμη. Για να μη χάνομαι.
Ποια σειρά σάς έχει καθορίσει;
Σ. Δ.: Την περίμενα αυτή την ερώτηση να έρθει και σκεφτόμουν ότι η σειρά που με έβαλε στο παιχνίδι και στην ιδέα ότι υπάρχει μια νέα τηλεόραση ήταν το «24». Θυμάμαι σαν χτες τον χαρακτηριστικό κύβο με τα DVD της σειράς και τα 12ωρα που πέρασα μπροστά από την τηλεόραση. Μετά ήταν το «Lost», που πήγαινα στο video club να νοικιάσω τα νέα επεισόδια. Άλλη αγωνία αυτή για το πότε θα έρθουν! Ε, εκεί άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτοί οι τύποι κάνουν κάτι τρελό. Στην πιο πρόσφατη εποχή, η σειρά που μου πήρε το μυαλό ήταν σίγουρα το «Mad Men».Π. Μ.: Για μένα είναι 50% «Sopranos» και 50% «The Wire». Επίσης μια σειρά που με είχε συγκλονίσει και είχα μπει πολύ προσωπικά μέσα της ήταν το «Six Feet Under».Ε. Δ.: Εκτός από τις σειρές που ανέφεραν τα παιδιά –ταυτίζομαι με τις επιλογές–, δεν θα πω ψέματα, το «Sex & The City» τότε μίλησε στην καρδιά πολλών γυναικών. Η Σαμάνθα, που δεν καταπίεζε τη σεξουαλικότητά της και εκφραζόταν ελεύθερα, ήταν εκεί για όλες μας και είναι ακόμη.Π. Μ.: Θέλω να πω αντίστοιχα ότι στους τελευταίους κύκλους του «Mad Men» το ίδιο πάθαμε κι εμείς με τον Don Draper. Από εκεί που ξεκινάει η παρακμή του, ο χωρισμός του κ.λπ., οι περισσότεροι άνδρες ταυτίστηκαν μ’ αυτό το μοντέλο του τύπου που βυθίζεται και μένει μόνος του και πρέπει να αντεπεξέλθει και ζει με τους δαίμονές του, και όλη αυτή την ιστορία. Δεν υπάρχει ανοσία στα στερεότυπα, κακά τα ψέματα.Ε. Χ.: Εγώ θα πω το «Game of Thrones». Είναι μια σειρά με την οποία περάσαμε καλά και προσωπικά εμένα μου λείπει. Συγκεκριμένα μου λείπει αυτό το buzz που δημιούργησε. Τώρα κάθε επιτυχία διαρκεί το πολύ μία εβδομάδα και πας στην επόμενη. Στο «Game of Thrones» επενδύσαμε εννιά χρόνια από τη ζωή μας.Π. Μ.: Δεν το έχω δει. Το παράτησα στον πρώτο κύκλο.Σ. Δ.: Σαπουνόπερα ήταν με σεξ και σφάξιμο.Ε. Χ.: Είχε όμως πολλές ανατροπές τις οποίες δεν περίμενες. Μαζευόμασταν στα σπίτια για να το παρακολουθήσουμε. Ήταν μια συνήθεια.
Άλλοι ήρωες με τους οποίους ταυτιστήκατε οι υπόλοιποι;
Σ. Δ.: Θυμάμαι παλιά που μας άρεσε πολύ ο Χανκ Μούντι από το «Californication». Ήταν ο τύπος που είχε μια μεγάλη κόρη και μια αγαπημένη σχέση και διάφορες ερωμένες…Ε. Δ.: Ναι! Ήταν βασανισμένος και τον αγαπούσαν όλες οι γυναίκες.Π. Μ.: Επίσης, τι γυναίκα ήταν αυτή, Θεέ μου! Μιλάω για τη σχέση του. Ήταν κουκλάρα. Θέλαμε για ένα επεισόδιο να είμαστε αυτός. Αυτό ακριβώς σου πουλάει η βιομηχανία πολύ συχνά: έναν ήρωα τον οποίο δεν μπορείς να φτάσεις στην πραγματική ζωή.Σ. Δ.: Γενικά, παρακολουθώντας μια σειρά, εναλλάσσονται τα συναισθήματά σου για τους ήρωες. Δηλαδή στο «Sopranos» θυμάμαι πόσο θαύμαζα στην αρχή τον Τόνι Σοπράνο και στο τέλος έλεγα τι γελοίος τύπος είναι αυτός. Αυτή ήταν και η τεράστια επιτυχία της σειράς. Σου έδειχνε ότι πίσω από την αίγλη της Μαφίας κρύβονται κάποια τεράστια τούβλα που το μόνο που έχουν είναι… όπλα.
Πάντως, παρατηρώ ότι η αναλογία αμερικανικών και ευρωπαϊκών σειρών στις αναφορές σας είναι δυσανάλογη. Τι λέτε γι’ αυτό;
Ε. Χ.: Αυτό σκεφτόμουν όσο μιλούσαμε. Ότι θα με ιντρίγκαρε πολύ περισσότερο μια νέα επιτυχία χωρίς αμερικανικό περιεχόμενο. Τα έχουμε δει όλα πια, έχουμε μπουχτίσει. Προσωπικά, μου είναι πολύ ευχάριστο να ακούω και άλλες γλώσσες. Είδα πρόσφατα το «Lupin» και απόλαυσα τη γαλλική γλώσσα.Σ. Δ.: Μια και αναφέρεις τα γαλλικά, να κάνουμε μια μνεία και στο «Call My Agent», που έχει πολύ ενδιαφέρον.Π. Μ.: Κι εγώ θα έλεγα ότι έχω μια αδυναμία στις βρετανικές σειρές, γιατί έχουν μεγαλύτερα επεισόδια, αλλά είναι πιο μικρές.Σ. Δ.: Και οι Σκανδιναβοί κάνουν ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά πρέπει να έχεις τον νου σου για να δεις τι βγαίνει.
Έχετε προτίμηση μεταξύ Netflix, Amazon και ΗΒΟ;
Σ. Δ.: Δεν ξέρω πια αν μπορείς να κάνεις μια τέτοια διάκριση. Αν δηλαδή διαφέρει ο ποιοτικός χαρακτήρας ανάλογα με την παραγωγή ή την πλατφόρμα.Π. Μ.: Εγώ θα δώσω το έπαθλο στην HBO. Δεν έχει την ίδια απήχηση με το Netflix, που είναι ο game changer, αλλά έχει ένα κλικ παραπάνω στην ποιότητα.Ε. Χ.: Θεωρώ ότι οι σειρές που έχουν buzz ανήκουν στο Netflix. Αυτό βέβαια συμβαίνει γιατί έχει αρκετά εκατομμύρια εγγεγραμμένων συνδρομητών.Σ. Δ.: Για να συμπληρώσω και από μια δημοσιογραφική σκοπιά, όταν γράφεις κριτική για μια σειρά του Netflix, σε διαβάζουν περισσότεροι από ό,τι όταν γράφεις για μια σειρά άλλης προέλευσης.
Με τα soundtracks τι γίνεται; Έχετε αγαπημένες μουσικές από σειρές;
Π. Μ.: Η επίσημη λίστα του «Small Axe» στο Spotify είναι εξαιρετική.Σ. Δ.: Και του «Big Little Lies».Π. Μ.: Και του «I May Destroy you».Σ. Δ.: Και του «Breaking Bad». Θυμάστε το τραγούδι με το οποίο τελείωνε;Π. Μ.: Και φανταστική μουσική είχε το «The Deuce». Και θέλω να το γράψεις αυτό, γιατί θέλω να έχει αναφερθεί κάπου αυτή η επική σειρά με τον James Franco. Την είδα στην καραντίνα και κάθε τόσο σηκωνόμουν όρθιος και έλεγα τι φοβερό πράγμα βλέπω!Ε. Χ.: Το «Chernobyl» είχε καταπληκτική μουσική, την οποία έχει γράψει η Ισλανδή Hildur Guðnadóttir, που μάλιστα μετά πήρε το Όσκαρ για το score του Joker. Θεωρώ ότι, αν έβγαζες τη μουσική από τη σειρά, δεν θα ήταν το ίδιο ατμοσφαιρική και δυνατή.Ε. Δ.: Εγώ θα πω τη μουσική στο «The Leftovers».Σ. Δ.: Καλά το «Leftovers», μια και το αναφέρεις, ήταν ένα συγκλονιστικό πράγμα που έπαιρνε την ψυχή σου και της έκανε κακό.
Υπάρχουν άλλες σειρές που θα βάζατε κάτω από την περιγραφή «κάνουν κακό στην ψυχή»;
Π. Μ.: Το «Ethos» δεν είναι οδυνηρό; Ή τέλος πάντων πολύ δυσάρεστο; Και ταυτόχρονα καταπληκτικό, άρτιο καλλιτεχνικά.Ε. Χ.: Εγώ θα πω το «Handmaid’s Tale». Είχα δει τη δεύτερη σεζόν έγκυος και είχε μια σκηνή όπου η πρωταγωνίστρια γεννάει μόνη της και αβοήθητη, γυμνή σ’ ένα σαλόνι. Δεν υπάρχει κάτι που να έχει κάνει περισσότερο «κακό στην ψυχή μου» τηλεοπτικά.Π. Μ.: Γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες σπουδαίες, σπαρακτικές ελληνικές σειρές άραγε; Για να κάνω κι εγώ μια ερώτηση.Σ. Δ.: Όταν ήμασταν μικροί, το «Λόγω τιμής» δεν ήταν κάτι σημαντικό; Το remake που έγινε πρόσφατα δεν με ενδιέφερε καθόλου, αλλά το πρώτο ήταν καλό.Π. Μ.: Δεν λέω μια σειρά που να μας άρεσε. Χαίρω πολύ, υπήρχαν τέτοιες. Εγώ λέω για μια ελληνική σειρά που να είναι αληθινά καλή. Δεν έχει μιλήσει μια δική μας σειρά με την ειλικρίνεια και την τόλμη που το έκανε το «Ethos».Σ. Δ.: Δεν υπάρχουν σεναριογράφοι, νομίζω. Σκέψου ότι οι μόνες δύο ελληνικές σειρές που συζητήσαμε φέτος έχουν μια νοσταλγία, κοιτάνε στο παρελθόν. Αναφέρομαι στις «Άγριες Μέλισσες» και στα «Καλύτερά μας χρόνια». Ποιον αφορούν; Ποιος να ταυτιστεί;
Τελευταία ερώτηση: Έχετε μικρά τελετουργικά για την παρακολούθηση σειρών;
Σ. Δ.: Θέλω να σου πω ότι στο παρελθόν έχουμε κάνει πολύ binge watching μαζί με τον Παναγιώτη, βλέποντας ασύλληπτες ώρες μαζί σειρές. Μια περίοδο γυρίζαμε στο σπίτι μετά την εκπομπή και βλέπαμε το «Entourage», θυμάμαι. Καταναλώναμε πίτσες, φαγητά, μπίρες, κρασιά, τσιπς, το τραπέζι το ίδιο αν χρειαζόταν. Και το καλύτερο ήταν ότι μετά από όλο αυτό ο Παναγιώτης πήγαινε στην κουζίνα και ξαφνικά εμφανιζόταν με ένα μήλο στο χέρι. Εκεί που ήσουν στο τέλος της ύπαρξής σου, στις 4.30 το πρωί, την ώρα που η Αθήνα βόγκαγε, ο Παναγιώτης κατέληγε να τρώει ένα μήλο.Π. Μ.: Γενικά, όταν η ζωή σου είναι τόσο βαρετή ώστε να περιορίζεται στην πολύωρη παρακολούθηση σειρών, θέλεις να διανθίσεις τη δραστηριότητα τρώγοντας. Πολύ φαγητό! Ε, κάποια στιγμή φτάνεις και στο μήλο. Αλλά το δικό μου βασικό τελετουργικό είναι ότι κοιμάμαι στον καναπέ στη μέση κάποιου επεισοδίου. Έχω να κοιμηθώ στο κρεβάτι μήνες.Ε. Χ.: Πριν από την καραντίνα, εμένα μου άρεσε να βλέπω σειρές στο μετρό, στο αεροπλάνο κ.λπ. Ήταν ωραίο, γιατί τελείωνε το επεισόδιο και έφτανες στον προορισμό σου.Ε. Δ.: Και το πρωί πάντως είναι ωραίο να βλέπεις σειρές. Ειδικά τώρα στην καραντίνα, τρως την πίτσα που έχει μείνει από χτες και συνεχίζεις. ■
