του Γιάννη – Αλέξανδρου Ιωαννίδη*
Λένε πως μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Ενίοτε όμως, είναι δυνατόν να αξίζει πολύ περισσότερο. Μια εικόνα είναι δυνατόν να αλλάξει τον κόσμο. Και αν όχι ολοκληρωτικά, είναι ικανή να τον κάνει πιο ευαίσθητο, λιγότερο εγωκεντρικό. Να τον κάνει πιο ανθρώπινο.
Ο μόλις τριών ετών Αϊλάν δεν θα το μάθει ποτέ. Άλλο ταξίδι ονειρεύτηκε και για άλλο κίνησε τελικά. Η φωτογραφία του μικροσκοπικού άψυχου κορμιού του να “κοιμάται” στην ακτή της Αλικαρνασσού θα στοιχειώνει τις νύχτες μας. Θα μας θυμίζει ότι δεν κάναμε τίποτα για να τον βοηθήσουμε. Ούτε αυτόν, ούτε τον πεντάχρονο αδελφό του, Γκαλίπ, που χάθηκε και αυτός. Ούτε χιλιάδες άλλες ψυχές που χάθηκαν, επιχειρώντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο.
Και έπρεπε να δούμε όλοι αυτή την εικόνα για να νιώσουμε στο πετσί μας το δράμα. Οι λέξεις δεν αρκούν. Σε έναν κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα, σε μια κοινωνία που κινείται ταχύτερα και από τη σκιά της, οι λέξεις δεν φτάνουν. Είναι φτωχές. Και συνάμα, τις περισσότερες φορές άψυχες. Σε μερικές γραμμές αποτυπώνουν μια ωμή πραγματικότητα. Τίτλοι, με λέξεις – κλειδιά: Νεκροί. Πρόσφυγες. Τραγωδία. Μεσόγειος.
Η εικόνα του Αϊλάν δείχνει πιο δυνατή από όλες τις λέξεις του κόσμου μαζί. Παρότι το μόνο βαθύ συναίσθημα που προκαλεί είναι η θλίψη. Ο Αϊλάν, νεκρός στην παραλία. Εκεί που τα υπόλοιπα παιδάκια διασκεδάζουν με τα κύματα. Μόνος του. Η μάνα του πνίγηκε και αυτή.
Όσες φορές και αν δημοσιεύσουμε τη φωτογραφία του Αϊλάν σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, εφημερίδες, περιοδικά και τηλεοπτικά μέσα, δεν θα τον φέρουμε πίσω. Κοιτώντας την και συζητώντας όμως για το δράμα του, έχουμε την ευκαιρία να βελτιώσουμε τον κόσμο γύρω μας. Και παράλληλα να γίνουμε οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι. Να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε με μεγαλοψυχία όσους έχουν ανάγκη. Να αισθανόμαστε πλούσιοι όχι όταν έχουμε πολλά, αλλά όταν δίνουμε ακόμη περισσότερα.
Η εικόνα του θα μας θυμίζει όσα δεν κατάφεραν να μας διδάξουν τα αμέτρητα κείμενα που γράφτηκαν για τόσες χιλιάδες ανθρώπους που θαλασσοπνίγονταν κάθε χρόνο, προσπαθώντας να φτάσουν στις ευρωπαϊκές ακτές. Όταν κοιτώ το κεφαλάκι του μπρούμυτα στην άμμο, φοβάμαι. Φοβάμαι τον μικρούλη νεκρό Αϊλάν πιο πολύ και από τον ίδιο το θάνατο. Τρέμω στην ιδέα ότι θα γυρίσει ξαφνικά και τότε θα αντικρίσω το πρόσωπο του γιου μου. Γιατί κάθε φορά που ένα παιδί πεθαίνει άδικα σε τούτο τον κόσμο, ένα κομμάτι μέσα μας, βαθιά στα θεμέλια της ψυχής μας, πεθαίνει μαζί του. Για πάντα.
