Δύο ήταν οι βασικές αντιρρήσεις που εκφράστηκαν διεθνώς τα τελευταία χρόνια για το κίνημα #MeToo. Η μία ακουγόταν κυρίως στην αρχή και αφορούσε τη χρονική στιγμή που είχαν επιλέξει οι γυναίκες για να κάνουν την καταγγελία τους. «Μα τώρα το θυμήθηκε; Τι έκανε τόσα χρόνια; Μήπως αυτό που θέλει στην πραγματικότητα είναι η προβολή της;».
Η δεύτερη αντίρρηση άρχισε να ακούγεται όταν το κίνημα είχε πια ωριμάσει. «Αρκετά! Τα είπατε, σας ακούσαμε, φτάνει! Δεν θα βγάλετε δα κι όλους τους άνδρες βιαστές!». Υπάρχει βέβαια και το γνωστό «θα τα ήθελε κι εκείνη, δεν μπορεί, θα προκάλεσε με τα ρούχα που φορούσε», αλλά είναι ανάξιο συζήτησης.
Παρά τις υπερβολές που πάντα θα υπάρχουν, το παλιρροϊκό κύμα από τον σεισμό που προκάλεσαν οι καταγγελίες σάρωσε αυτές τις αντιρρήσεις. Οι περισσότεροι από τους καχύποπτους κατάλαβαν γιατί οι γυναίκες δεν μπορούσαν να μιλήσουν τόσα χρόνια. Οπως κατάλαβαν και ότι οι γυναίκες θα μιλάνε όποτε θέλουν, όπως θέλουν και για όσον καιρό θέλουν. Η εποχή που ρωτούσαν πριν ανοίξουν το στόμα τους έχει παρέλθει.
Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που δεν κατάλαβαν τίποτα. Χαρακτηρίζοντας απλώς «δυσάρεστο περιστατικό» τη σεξουαλική κακοποίηση που κατήγγειλε «έστω και μετά από τόσα χρόνια» η Σοφία Μπεκατώρου, η Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία έδειξε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο με τους δράστες τέτοιων εγκλημάτων, αλλά και με όσους τους καλύπτουν, τους δικαιολογούν ή τους υποστηρίζουν. Η δεύτερη ανακοίνωση που εξέδωσε η Ομοσπονδία μετά την κατακραυγή, και δηλώνει «συγκλονισμένη», προσθέτει στα παραπάνω και το στοιχείο της υποκρισίας. Απορία: οι τρεις γυναίκες που συμμετέχουν στο διοικητικό συμβούλιο δεν έχουν τίποτα περισσότερο να πουν;
Η καταγγελία της Μπεκατώρου είναι γενναία και λυτρωτική. Για την ίδια, που κρατούσε αυτή την τρομακτική ιστορία μέσα της για δεκαετίες. Μα και για όλες εκείνες τις γυναίκες – και τους άνδρες – που έχουν δεχθεί κάποια στιγμή της ζωής τους μια επίθεση και δεν έχουν τολμήσει να τη συζητήσουν ούτε καν με τους δικούς τους ανθρώπους. Μακάρι να λυθούν τα στόματα και να εκδηλωθεί επιτέλους και το ελληνικό #MeToo, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους όπου έχουν σημειωθεί παραβιάσεις της ελευθερίας. Οχι για να πάρουν κάποιοι «εκδίκηση». Αλλά γιατί ο μόνος τρόπος να προχωρεί μια κοινωνία είναι να επουλώνει τα τραύματά της.
Αποφασιστικός είναι ο ρόλος που θα παίξουν τα κόμματα και η πολιτεία. Ηταν ανακουφιστικές οι δηλώσεις συμπαράστασης στην Ολυμπιονίκη. Ηταν ανόητη – υπό άλλες συνθήκες θα τη χαρακτηρίζαμε κωμική – η απαίτηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητήσει συγγνώμη ο Πρωθυπουργός επειδή ο κατηγορούμενος είναι μέλος της ΝΔ. Σε αυτή την ιστορία δεν κρίνονται μόνο οι πρωταγωνιστές, αλλά όλοι μας. Ακόμη και για το τι λέμε μεταξύ μας.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις 
