Το σύνηθες είναι η ισοπέδωση. Ενα επικίνδυνο τσουβάλιασμα, που ποτέ δεν βγάζει πουθενά. Μοιάζει περισσότερο με αντανακλαστικό ξέσπασμα – θυμού, απογοήτευσης. Χωρίς να ακολουθεί ωστόσο σοβαρός προβληματισμός, μια συζήτηση που, ναι, να ξεκινά από το «συγκλονιστικό γεγονός» της επικαιρότητας αλλά να διαρκέσει κάποτε και πέραν αυτής. Σήμερα είναι οι καταγγελίες για την Κιβωτό αυτές που συγκλονίζουν.Οι έρευνες των Αρχών εντείνονται, η κυβέρνηση υπεραμύνεται των πρωτοβουλιών της για την κοινωνική αλληλεγγύη, η Εκκλησία οδηγείται σε διευκρινίσεις ότι δεν σχετίζεται με την εν λόγω ΜΚΟ και προαναγγέλλει «κανονικές ανακρίσεις» για τον επικεφαλής πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου, ενόσω συνεχίζονται από διάφορες πλευρές οι ισοπεδωτικές λογικές. Ισως γιατί αυτό είναι πιο εύκολο από το να εξελιχθεί μια ψύχραιμη κουβέντα, όχι μόνο για ό,τι έγινε ειδικώς, αλλά κυρίως για ό,τι πρέπει να αλλάξει γενικώς. Αντί προσπάθειας και νηφαλιότητας, μοιάζουν ευκολότερες τώρα οι επιθέσεις προς όλες τις ΜΚΟ, η έξαρση οπισθοδρομικών αντιλήψεων για το ποιος μπορεί να μεγαλώσει ένα παιδί και ποιος δεν έχει τις… προδιαγραφές, καθώς και τα διαδικτυακά δικαστήρια. Στην πραγματικότητα όμως τι δείχνει η υπόθεση της Κιβωτού;Οπωσδήποτε μαρτυρά την απουσία κάθε εποπτείας σε μια ιδιωτική δομή για παιδιά. Εσωτερικός έλεγχος δεν φαίνεται να υπήρξε ποτέ εκεί και σίγουρα δεν υπήρχε εποπτεία από την πολιτεία, όσο κι αν οι ειδικοί επιμένουν στην αυτονόητη ανάγκη για συστηματική παρουσία του κράτους στους ιδιωτικούς οργανισμούς – πέραν της οικονομικής αρωγής. Δείχνει επίσης την κρισιμότητα της εφαρμογής αυστηρών κανόνων (όχι πάντως με… face control, στερεοτυπικά ή με δηλώσεις καλής διάθεσης) για το ποιος μπορεί να ανοίγει και να διευθύνει ένα «σπίτι» ανηλίκων. Και δείχνει επίσης την ανάγκη να εγκαταλειφθεί επιτέλους η «εύκολη» λύση των δομών μέσα από νέο σύστημα αναδοχής και τεκνοθεσίας. Αυστηρότατο κι αυτό, αλλά όχι παρωχημένο, γραφειοκρατικό και με απαράδεκτους αποκλεισμούς.Οσο δεν κοπιάζουμε, θα ισοπεδώνουμε. Οσο η κοινωνία και η πολιτεία περιορίζουν τον «κόπο» τους στις δωρεές, τόσο θα διαιωνίζεται το ψέμα ότι δομές και ιδρύματα λειτουργούν συμπληρωματικά. Ότι δήθεν δεν υπάρχουν, δηλαδή, σημαντικά ελλείμματα του κράτους πρόνοιας. Χωρίς διάθεση ισοπέδωσης για όσα έχουν γίνει, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Απαιτείται ταχύτερη, πιο αποφασιστική, δράση από όσους (θα έπρεπε να) ξέρουν καλά όλες τις διαστάσεις του θέματος.
