Ο Τζο Μπάιντεν, ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ, που θα ορκιστεί την Τετάρτη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει βιώσει μεγάλες απώλειες στην ζωή του.
Αρχικά, με τον θάνατο της πρώτης γυναίκας του και της κόρης τους και στην συνέχεια με τον θάνατο του γιου του Μπο, από καρκίνο του εγκεφάλου. Στα απομνημονεύματά του, με τίτλο «Promise Me, Dad: A Year Of Hope, Hardship And Purpose» περιγράφει δραματικά τους τελευταίους μήνες ζωής του γιου του.
Η περιγραφή του
Μία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα του 1972, όταν ήμουν ένας νεοεκλεγείς 30χρονος γερουσιαστής των ΗΠΑ, ενθουσιασμένος που βρισκόμουν στην Ουάσινγκτον παίρνοντας συνεντεύξεις για το προσωπικό, έλαβα ένα τηλεφώνημα. Η σύζυγός μου Νέιλια και η 18 μηνών κόρη μας, Ναόμι, είχαν πεθάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα κατά την διάρκεια εξόδου τους για ψώνια. Οι γιοι μας Μπο και Χάντερ ήταν επίσης στο αυτοκίνητο. Τους τράβηξαν έξω ζωντανούς, αλλά πέρασαν εβδομάδες ολόκληρες στο νοσοκομείο.
Ο πόνος στην αρχή φαινόταν αφόρητος. Θυμάμαι έντονα, αφού πέθανε η Νέιλια, δεν μπορούσαν να ανοίξω ούτε την ντουλάπα στην κρεβατοκάμαρά μας. Θυμάμαι την αγωνία μυρίζοντας το άρωμά της στα μαξιλάρια και κοιτάζοντας το άδειο σημείο στον νιπτήρα του μπάνιου που βρισκόταν η οδοντόβουρτσά της. Δεν μπορούσα να μείνω σε αυτή την κρεβατοκάμαρα. Πούλησα το σπίτι μου.
Μου πήρε πολύ καιρό να θεραπευτώ, αλλά τα κατάφερα, με πολλή υποστήριξη και ανοικοδόμησα την ζωή μου και την οικογένειά μου. Με την πάροδο των χρόνων, διαπίστωσα ότι η παρουσία μου πάντα φέρνει κάποια παρηγοριά σε άτομα που έχουν υποστεί ξαφνική και απροσδόκητη απώλεια. Όχι επειδή έχω κάποια ιδιαίτερη δύναμη, αλλά επειδή το έχω βιώσει κι εγώ. Ξέρουν ότι έχω την αίσθηση του βάθους του πόνους τους. Με εκπλήσσει πόσος κόσμος ζει με καταστροφικές απώλειες. Γι’ αυτό και προσπαθώ να προσέχω, ανά πάσα στιγμή, τη διαφορά που μπορεί να κάνει μία μικρή ανθρώπινη χειρονομία στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη για να τους πω ότι: Σε καταλαβαίνω. Δεν είσαι μόνος.
Η επίσκεψη στην οικογένεια αστυνομικού που μόλις είχε χάσει την ζωή του
Το 2014, πολλά χρόνια μετά την δική μου τραγωδία, πήγαινα στο Μπρούκλιν με την δεύτερη σύζυγό μου, Τζιλ για να επισκεφθώ την οικογένεια ενός αστυνομικού που δολοφονήθηκε πριν από τα Χριστούγεννα. Ο Γουέντζιαν Λίου, μόλις 32 ετών, και ένας άλλος αξιωματικός εκτελέστηκαν από έναν μοναχικό ένοπλο ενώ καθόντουσαν στο περιπολικό τους, κάνοντας την δουλειά τους.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Στο σπίτι του, συνάντησα έναν μεταφραστή, επειδή οι γονείς του Λίου δεν ήταν άνετοι να μιλούν αγγλικά, προτιμώντας την μητρική τους γλώσσα, τα κινέζικα. Ο πατέρας του Λίου, Γουέι Τανγκ, μου έκανε μια αγκαλιά όταν μπήκαμε και άγγιξε το πρόσωπό μου. Ήταν ένα μικρόσωμος άνθρωπος που προσπαθούσε να παραμείνει γενναίος. «Ευχαριστώ» είπε ξανά και ξανά, ενώ η σύζυγός του στεκόταν σε απόσταση και υποκλίθηκε ευγενικά. Η νεαρή και όμορφη γυναίκα του Λίου, Σάνι, ήταν επίσης εκεί. Της έδωσα τον ιδιωτικό μου αριθμό τηλεφώνου. «Όταν θα είσαι χάλια και θα νιώθεις τύψεις να ενοχλήσεις την οικογένεια και τους φίλους σου» της είπα. «σήκωσε το τηλέφωνο και πάρε με». Έχω την αίσθηση ότι δεν πίστευε πως μιλούσα ειλικρινά. Αλλά όντως το εννοούσα.
Έχω μια μεγάλη λίστα με αγνώστους που έχουν τον ιδιωτικό μου αριθμό και μια πρόσκληση για κλήση, και πολλοί από αυτούς το έχουν κάνει. Όταν φύγαμε, μετά από σχεδόν μία ώρα, ο πατέρας του Λίου με κράτησε σφιχτά, σαν να μην άντεχε να με αφήσει. Σταθήκαμε για πολύ ώρα αγκαλιασμένοι έξω από το σπίτι όπου είχε ζήσει με τον μοναχογιό του. Απλά δύο πατεράδες.
Η διάγνωση του γιου του με όγκο στον εγκέφαλο
Αυτό που δεν είχα πει σε κανέναν τότε – εκτός από τον πρόεδρο Ομπάμα – ήταν πως έναν χρόνο πριν, ο μεγαλύτερος γιος μου είχε διαγνωστεί με όγκο γλοιοβλάστωμα σταδίου 4. Η μέση διάρκεια ζωής μετά την διάγνωση αυτού του τύπου καρκίνου είναι 12-14 μήνες. Ίσως δύο στα 100 άτομα, να ζήσουν περισσότερο. Άρα αυτό σημαίνει ότι κάποιοι τον νικάνε. Γιατί λοιπόν, όχι και ο Μπο; Είχε σίγουρα ένα σταθερό σύστημα υποστήριξης. Η σύζυγός του Χάλι, ήτ;αν ο βράχος του. Η μικρή του αδερφή Άσλεϊ θα ήταν εκεί στο πλευρό του κατά την διάρκεια των θεραπειών, προσφέροντας άνευ όρων αγάπη. Ο άλλος μου γιος, ο Χάντερ, ήταν το μυστικό όπλο του Μπο. Σε όλη του την ζωή, η αποστολή του ήταν να προστατεύει τον αδερφό του. Ήταν πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον, από τότε που ήταν μικρά παιδιά, και τίποτα δεν είχε αλλάξει. «Το ξέρεις ότι θα μπορούσα να πάρω την θέση σου εάν γινόταν Μπο» του είπε ο Χάντερ την ημέρα που θα έκανε την εγχείρηση. Και όλοι μας γνωρίζαμε ότι το εννοούσε.
Ο Μπο ήταν αποφασισμένος να πολεμήσει – τα στατιστικά βέβαια έλεγαν το αντίθετο. Αμέσως μετά την διάγνωση, ξεκίνησε έναν μαραθώνιο. Και προτίμησε την πιο επιθετική δυνατή θεραπεία – χειρουργική επέμβαση, ακτινοθεραπεία, τριπλάσια ποσότητα του τυπικού φαρμάκου χημειοθεραπείας. Εν τω μεταξύ, μου είχε δώσει αυστηρές εντολές να μην προδώσω την ανησυχία μου μπροστά σε άλλους.
Στα 45 του, ο Μπο ήταν ήδη ένα ανερχόμενο αστέρι στην πολιτική. Ήταν έτοιμος να ολοκληρώσει την δεύτερη θητεία του ως γενικός εισαγγελέας του Ντελαγουέρ και είχε ήδη δηλώσει την πρόθεσή του να κατέβει για υποψήφιος κυβερνήτης το 2016. Ήμουν αρκετά σίγουρος ότι θα μπορούσε να κατέβει ακόμη και για πρόεδρος κάποια μέρα.
Έτσι, όταν ο Μπαράκ Ομπάμα κι εγώ επανεκλεγήκαμε το 2012, είχα αρχίσει να σκέφτομαι σοβαρά να αποσυρθώ και να εστιάσω στην πολιτική καριέρα του Μπολ. Μέχρι το τέλος του 2014, είχε ήδη ξεπεράσει τον μέσο χρόνο επιβίωσης για κάποιο άτομο με πολύμορφο γλοιοβλάστωμα. Ωστόσο, έχασε την αίσθηση στο δεξί του χέρι. Επιπλέον, η ακτινοβολία και η χημειοθεραπεία είχαν καταστρέψει το μέρος του εγκεφάλου που ελέγχει την ικανότητα να ονομάζει πράγματα.
Στην συνέχεια, τον Φεβρουάριο του 2015, ο γιατρός του Μπο με κάλεσε για να μου πει ότι τα καρκινικά κύτταρά του πολλαπλασιάστηκαν πολύ γρήγορα και σε νέα μέρη. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο, η Τζιλ κι εγώ κοιταχτήκαμε και αγκαλιαστήκαμε. Υπήρχε πιο επιθετική θεραπεία, συμπεριλαμβανομένης της χειρουργικής επέμβασης, της ανοσοθεραπείας και της ένεσης ενός ειδικά κατασκευασμένου ζωντανού ιού για την ενεργοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος του Μπο. Θα ήταν το πρώτο άτομο που θα είχε αυτή την συνδυασμένη θεραπεία και ο κίνδυνος ήταν τεράστιος. Ανακάλυψα αργότερα από τους επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου πως ο Μπο δεν έδειξε ποτέ φόβο. Ήθελε να του δώσουν οι γιατροί ότι μπορούσαν για να τον σώσουν. Συνέχισε να τους καθησυχάζει ότι θα μπορούσε να το χειριστεί.
Το απίστευτο ενδιαφέρον του Μπαράκ Ομπάμα για τον γιο του Μπάιντεν – Προσφέρθηκε να του δώσει δανεικά
Στα εβδομαδιαία ιδιωτικά μεσημεριανά γεύματα στο Οβάλ Γραφείο, ο Μπαράκ Ομπάμα με ρωτούσε συχνά για τον Μπο. Καθώς του εξήγησα πως οι επόμενες διαδικασίες ήταν αχαρτογράφητες περιοχές, αλλά η μόνη μας ελπίδα, τον κοίταξα και τον είδα με δάκρυα στα μάτια. Ο Μπαράκ δεν εξέφραζε ποτέ ούτε δημόσια ούτε ιδιωτικά τα συναισθήματά του, και ένιωσα άσχημα. Τελικά, βρέθηκα εγώ να τον παρηγορώ.
Σε ένα άλλο από τα μεσημεριανά μας γεύματα, παραδέχτηκα στον Μπαράκ ότι η Τζιλ κι εγώ σκεφτόμασταν να βάλουμε δεύτερη υποθήκη στο σπίτι μας για να βοηθήσουμε γιατί ο Μπο δεν εργαζόταν πλέον. «Μην το κάνει αυτό» είπε ο Μπαράκ με μια δύναμη που με εξέπληξε. Σηκώθηκε από την καρέκλα του, περπάτησε πίσω μου και έβαλε τα χέρια του στους ώμους μου. «Θα σου δώσω εγώ τα λεφτά. Τα έχω. Θα με ξεπληρώσεις αργότερα».
Τις επόμενες εβδομάδες, έγινε όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο Χάντερ ήταν η πηγή στήριξης του Μπο. Ήταν σε όλες τις εξετάσεις, στεκόταν στην γωνία του μηχανήματος μαγνητικής τομογραφίας, ώστε να μπορεί να τρίβει το πόδι του Μπο και να του μιλά για να τον κρατά ήρεμο. Οτιδήποτε ζητούσε ο Μπο – νερό, φρούτα ή ένα σάντουιτς – ο Χάντερ έτρεχε να του το φέρει. Ξάπλωνε στην άκρη του κρεβατιού του για να είναι δίπλα του. Και ήταν εκεί λίγο πριν μπει στο χειρουργείο.
«Σας παρακαλώ. Προσέξτε τον Μπο»: Η έκκληση στην νεκρή γυναίκα του
Εκείνο το βράδυ στο κρεβάτι έκανα την προσευχή μου και μια ειδική έκκληση στην Νίλια και την μαμά μου: «Σας παρακαλώ. Σας παρακαλώ. Προσέξτε τον Μπο. Και δώστε μου την δύναμη να χειριστώ ότι συμβεί». Δύο ημέρες μετά την εγχείρηση, ο Μπο σηκώθηκε και περπάτησε. Αναθαρρήσαμε όλοι.
Όμως πολύ σύντομα, το πρήξιμο στον εγκέφαλό του άρχισε να εντείνεται και οι γιατροί έπρεπε να τον κρατήσουν σε καταστολή. Κάποιος από την οικογένεια βρισκόταν συνεχώς στο κρεβάτι του Μπο. Λέγαμε στον εαυτό μας ότι θα συνερχόταν. Πως υπήρχε ακόμη ελπίδα. Αλλά ένιωθα αβοήθητος. Έκανα ότι μπορούσα, το οποίο σήμαινε να τον επισκέπτομαι νωρίς σχεδόν κάθε πρωί, πριν ξεκινήσω το επίσημο πρόγραμμά μου και πάλι κάθε βράδυ όταν τελείωνα. Ακόμα και τώρα θυμάμαι κάθε βήμα και κάθε στροφή σε αυτό το νοσοκομείο.
Προσπαθούσα να μείνω στα αξιοθέατα του νοσοκομείου, όπου τα δωμάτια ήταν γεμάτα από ασθενείς που δεν θα τα κατάφερναν. Αλλά αυτό δεν θα συνέβαινε στον γιο μου, θα έλεγα στον εαυτό μου καθώς έστριβα στην γωνία πριν μπω στο δωμάτιο του Μπο. Και λίγο πριν φτάσω εκεί, άρχιζα να αναρωτιέμαι. Χαμογέλα, έλεγα στον εαυτό μου. Χαμογέλα. Χαμογέλα. Ένα βράδυ, είπα στον Μπο ότι ο Έλτον Τζον ήταν εκεί στον Λευκό Οίκο εκείνη την ημέρα. Τα μάτια του Μπο ήταν κλειστά, αλλά θα μπορούσα να πω ότι με άκουσε.
Η επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του Μπο Μπάιντεν
Καθώς η κατάσταση της υγείας το επιδεινώθηκε, ήμουν παγιδευμένος για μέρες στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου, την οποία η ομάδα επικοινωνίας του Λευκού Οίκου είχε μετατρέψει σε ιδιωτικό χώρο όπου μπορούσα να κάνω ασφαλείς κλήσεις. Για πρώτη φορά ένιωσα δυσαρέσκεια που έπρεπε να στρέψω την προσοχή μου σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον Μπο – μια νέα κρίση στο Ιράκ.
Κάποια στιγμή, ο Μπαράκ Ομπάμα με κάλεσε να παίξουμε γκολφ. Ανησυχούσε για μένα, εξήγησε, και ήλπιζε να αποσπάσει την προσοχή μου για λίγες ώρες. Η Τζιλ με ενθάρρυνε να πάω. Το χειρότερο είναι πως δεν θυμάμαι καν αν πήγα ή όχι.
Το βράδυ του θανάτου
Λίγες ημέρες μετά, ο Μπο είχε μια δύσκολη νύχτα και το επόμενο απόγευμα, μόλις και μετά βίας ανταποκρινόταν. Αυτό που συνέβαινε στον εγκέφαλό του δεν ήταν πλέον αναστρέψιμο, είπαν οι γιατροί. Δεν υπήρχε σωτηρία για τον Μπο. «Δεν θα ανακάμψει». Αυτές ήταν οι πιο καταστροφικές 4 λέξεις που έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου.
Τα παιδιά του Μπο έφτασαν στο νοσοκομείο εκείνο το βράδυ. Οι πράκτορες της Μυστικής Υπηρεσίας, πολλοί από τους οποίους ήταν μαζί με την οικογένειά μας για περισσότερο από 6 χρόνια, έσκυψαν τα κεφάλια τους και κοίταξαν το μαρμάρινο πάτωμα ή γύρισαν από την άλλη , ώστε κανείς να μην τους δει να κλαίνε την ώρα που περνούσαν η Νάταλι και ο Χάντερ. Κανείς δεν έφυγε από το νοσοκομείο εκείνο το βράδυ. Περιμέναμε, όλοι μαζί. Ο Χάντερ έφυγε για λίγο από τον όροφο, λίγο μετά τις 19:00 για να πάρει φαγητό για την οικογένεια. Και λίγο αργότερα, η αναπνοή του Μπο φάνηκε να σταματά. Δεν υπήρχε καταγραφή καρδιακού παλμού στο μόνιτορ.
Όταν ο Χάντερ επέστρεψε, έσκυψε για να φιλήσει τον αδερφό του και έβαλε το χέρι του πάνω από την καρδιά του Μπο. Η καρδιά του τότε άρχισε να χτυπά ξανά. Δεν κράτησε πολύ.
30 Μαϊου. 7:51 μ.μ. «Έγινε» έγραψε στο ημερολόγιό μου. «Θεέ μου, το αγόρι μου. Το όμορφο αγόρι μου».
Η Τζιλ κι εγώ προσγειωθήκαμε στο Ντελαγουέρ περίπου στις 8 μ.μ. το επόμενο βράδυ. Μόλις φτάσαμε στο σπίτι, ήθελε να πάμε στην αποβάθρα μας στην λίμνη για να περπατήσουμε παρέα με τον σκύλο μας. Μετά από ώρα επιστρέψαμε σπίτι και η Τζιλ πήγε για ύπνο ενώ εγώ κατέληξα μόνος μου σε ένα δωμάτιο, όπου βιβλία και αναμνηστικά ήταν μέσα σε κούτες. Έπρεπε να κάνω κάτι για να κρατήσω το μυαλό μου απασχολημένο, οπότε άρχισα να αδειάζω μερικά από τα κουτιά και να βάζω τα βιβλία στα ράφια. Το τελευταίο κουτί που έπιασα είχε μερικές σελίδες από παλιά οικογενειακά άλμπουμ. Η φωτογραφία στην κορυφή έπεσε. Ήταν του Μπο. Ήταν πιθανώς 8 ή 9 ετών, με πάνινα παπούτσια και σορτς, περπατώντας στο σπίτι που είχα αγοράσει λίγο μετά τον θάνατο της Νέιλια. Στην φωτογραφία, ο Μπο, απομακρυνόταν από εμένα, χαμογελώντας και χαιρετώντας.
Ξαφνικά, με κυρίευσαν τα συναισθήματα. Δεν είχα δει αυτή την φωτογραφία τουλάχιστον 3 δεκαετίες, αλλά ήταν όπως πάντα τον φανταζόμουν στο μυαλό μου. Πάντα να μου χαμογελά, με αυτό το βλέμμα σιγουριάς. Ο Μπο πάντα έδιωχνε τους φόβους μου. Με είχε σώσει, μαζί με τον Χάντερ, πριν από 40 χρόνια, όταν η Νέιλια και η Ναόμι πέθαναν, και τώρα τι υποτίθεται ότι θα έπρεπε να κάνω εγώ;
Η δημόσια κηδεία του Μπο Μπάιντεν και ο επικήδειος του Μπαράκ Ομπάμα
Όπως κι εγώ, ο Μπο ήταν δημόσιο πρόσωπο, οπότε ήξερα ότι θα έπρεπε να γίνει δημόσια η κηδεία του. Ο Μπαράκ προσφέρθηκε να δώσει τον επικήδειο λόγο – μια προσφορά που αποδεχτήκαμε. Είμαι ακόμα συγκινημένος από τα λόγια του. «Η Μισέλ κι εγώ και η Σάσα και η Μαλία, όλοι γίναμε μέλη της οικογένειας Μπάιντεν, είμαστε επίτιμα μέλη πια» είπε. «Και ισχύει ο κανόνας της οικογένειας Μπάιντεν: Είμαστε πάντα εδώ για εσάς. Θα είμαστε πάντα».
Όταν τα αδέρφια του Μπο ανέβηκαν για να μιλήσουν, υπήρχε απόλυτη ησυχία. Πονούσαν τόσο και το να μιλήσουν απαιτούσε αξιοσημείωτο θάρρος. «Είναι αδύνατον να μιλάς για τον Μπο χωρίς να μιλάς για τον Χάντερ» είπε η Άσλεϊ. «Ο Χάντερ ήταν ο άνεμος κάτω από τα φτερά του Μπο. Ο Χάντερ του έδωσε το θάρρος και την αυτοπεποίθηση να πετάξει… Δεν υπήρχε απόφαση για την οποία δεν ζητήθηκε πρώτα η γνώμη του Χάντερ, ούτε μία πέρασε χωρίς να μιλήσουν».
Στην συνέχεια, ήρθε η σειρά του Χάντερ να μιλήσει: «Η πρώτη μου ανάμνηση είναι να ξαπλώνω σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου δίπλα στον αδερφό μου» ξεκίνησε, αφηγούμενος τις ημέρες που ήταν στο νοσοκομείο, μετά το δυστύχημα με την μητέρα και την αδερφή του. «Ήμουν σχεδόν 3 ετών. Θυμάμαι τον αδερφό μου, που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος, να κρατά το χέρι μου, να με κοιτά στα μάτια και να μου λέει: Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ» ξανά και ξανά. Και 42 χρόνια από τότε, δεν σταμάτησε ποτέ να κρατά το χέρι μου, δεν σταμάτησε ποτέ να μου λέει πόσο με αγαπάει. Και όπως ξεκίνησε, έτσι τελείωσε. Η οικογένειά του ήταν γύρω του, όλοι τον κρατούσαν. Ο καθένας μας του έλεγε: «Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ». Και κρατούσα το χέρι του και πήρε την τελευταία του αναπνοή, και ήξερα ότι με αγαπούσε. Και ξέρω ότι το χέρι του δεν θα αφήσει ποτέ το δικό μου».
Είμαι ευλογημένος που έχω μια τέτοια υπέροχη οικογένεια. Όταν ο ένας από εμάς αρχίζει να πέφτει, υπάρχει πάντα κάποιος εκεί για υποστήριξη. «Έλα μπαμπά» θα έλεγε ο Χάντερ όταν έβλεπε τους ώμους μου να αρχίζουν να τρέμουν.
Τα συλλυπητήρια που δεν θα ξεχάσει ποτέ ο Τζο Μπάιντεν
Από όλα τα θερμά συλλυπητήρια που έλαβα, ξεχώρισα ένα. Συνέβη στο μνημόσυνο, στο Γουίλμινγκτον , μια μέρα πριν από την κηδεία του. Ήμουν εκεί με την Τζιλ και την υπόλοιπη οικογένεια για ώρες, δίπλα στο φέρετρο του Μπο, καθώς χιλιάδες φίλοι, γνωστοί και υποστηρικτές περνούσαν να τον αποχαιρετήσουν.
Κάποια στιγμή, γύρισα και είδα τον Γουέι Τανγκ Λίου, τον πατέρα του αστυνομικού που είχε σκοτωθεί πέντε μήνες νωρίτερα. Ο ίδιος και η σύζυγός του είχαν ταξιδέψει 3 ώρες με το αυτοκίνητο από τον Μπρούκλιν και στην συνέχεια; στάθηκαν για ώρες στην ουρά για να αποχαιρετήσουν τον γιο μου. Ο Γουέι Τανγκ Λίου δεν προσπάθησε καν να μιλήσει, ούτε κι εγώ. Δεν είχε μάθει αγγλικά, ούτε κι εγώ κινέζικα. Απλά ήρθε και με αγκάλιασε. Αυτό σήμαινε τόσα πολλά για μένα – μια αγκαλιά από κάποιον που καταλάβαινε. Με κράτησε σιωπηλά και δεν με άφηνε. Δεν ήταν όπως την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Αυτή την φορά ήταν για μένα. «Ευχαριστώ» ήταν το μόνο που μπορούσα να πω. «Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ».
