Η πολιτική στις μέρες μας αποτελεί πλέον τον αντίποδα της έννοιας της πολιτικής με την αριστοτελική σημασία του όρου. Φαίνεται πως η άποψη του Γερμανού στρατιωτικού και συγγραφέα Καρλ φον Κλάουσεβτς, θεωρητικού της φιλοσοφίας του πολέμου, που διατύπωσε σχεδόν διακόσια χρόνια πριν στο «Περί Πολέμου» έργον του, τονίζοντας πως «πόλεμος σημαίνει συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», αν και κάπως διαφοροποιημένα, εκφράζει το πνεύμα της εποχής μας, όπως δείχνουν οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις σε παγκόσμια κλίμακα.
Η πολυπόθητη ειρήνη που ευαγγελίστηκαν οι βάρδοι του νεοφιλελευθερισμού της Δύσης μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των συμμάχων της, όχι μόνον δεν επικράτησε αλλά, αντίθετα, αυξήθηκαν θεαματικά οι πολεμικές συρράξεις με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινα θύματα.
Η περίπτωση της κρίσης της Ελλάδας και ο τρόπος με τον οποίο οι «εταίροι» μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζουν τη χώρα μας αποτελεί πλέον απτό παράδειγμα της απαξίωσης της έννοιας της πολιτικής, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των τοκογλύφων του χρηματοπιστωτικού συστήματος και γενικά της οικονομικής ολιγαρχίας που ελέγχει σήμερα το 99% του παγκόσμιου κοινωνικού πλούτου.
Όσο η μεταπολεμική παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ φθίνει, τόσο πληθαίνουν τα σύννεφα του πολέμου, όπως δείχνει τελευταία και η αντιπαράθεση τους με τη Ρωσία, χώρα εξίσου καπιταλιστική, η οποία, ωστόσο, δεν δέχεται να παίξει το ρόλο του υποτακτικού αλλά επιμένει δυναμικά στην υπεράσπιση των εθνικών της συμφερόντων.
Η Ευρώπη βρίσκεται μεταξύ «σφύρας και άκμωνος». Πολιτικά έχει χάσει το μπούσουλά της και από Ένωση Λαών και Πολιτών, όπως την ονειρεύτηκαν κάποτε οι εμπνευστές της Σουμάν και Μονέ, κινδυνεύει να μετατραπεί σε «ξέφραγο αμπέλι» του χρηματοπιστωτικού συστήματος με πρωταγωνιστές ανίκανους πολιτικούς ηγέτες με επικεφαλής τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Σόϊμπλε, ο οποίος, υποχείριο των πιο αντιδραστικών γερμανικών οικονομικών και πολιτικών κύκλων, ονειρεύεται μια Ευρώπη υπό τον έλεγχο της Γερμανίας, εποφθαλμιώντας συγχρόνως το πόστο της Καγκελαρίας που του στέρησε η εσωκομματική του αντίπαλος Άγγελα Μέρκελ.
Αν και δεν ταιριάζουν στις κρίσιμες αυτές στιγμές που ζούμε οι υπερβολές, φαίνεται ωστόσο, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στην ίδια τη Γερμανία, πως ο κ. Σόϊμπλε, μαζί με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, αερίζει και τα συμπλέγματα κατωτερότητας που τον διακρίνουν !
Στο «καρφί και στο πέταλο» τους τελευταίους μήνες και η συμπεριφορά της κ. Μέρκελ, η οποία, βλέποντας να χάνει ένα μέρος της υποστήριξης εντός του κυβερνητικού συνασπισμού Χρηστιανοδημοκρατών, Χριστιανοκοινωνιστών και Σοσιλαδημοκρατών, ερωτοτροπεί ολοένα και περισσότερο με τους Σοσιαλδημοκράτες του Γκάμπριελ, οι οποίοι, αν και το παλαιότερο κόμμα της Γερμανίας (ιδρύθηκε το 1863) έχει μετραπεί πλέον σε ουραγό των πιο αντιδραστικών κύκλων της.
Αγνοώντας επιδεικτικά την παταγώδη αποτυχία του προγράμματος αντιμετώπισης της κρίσης που επέβαλλαν στη χώρα μας πριν έξι χρόνια, οι πολιτικοί «ηγέτες» της Ε.Ε, επιμένουν στη συνταγή της λιτότητας και της εξαθλίωσης των μαζών, βυσοδομούν συχνά σε βάρος της χώρας μας και του λαού μας.
Αξίζει να υπενθυμίσει κανείς στους ανιστόρητους και συνάμα κομπλεξικούς υπερόπτες Γερμανούς πολιτικούς ότι η συμβολή της χώρας τους στην ευρωπαϊκή ιστορία τον περασμένο αιώνα ήταν δύο αιματηροί πόλεμοι που κόστισαν τις ζωές εβδομήντα έξι εκατομμυρίων ανθρώπων και ισοπέδωσαν την Ευρώπη. Στο όνομα της δήθεν «φυλετικής ανωτερότητας» του γερμανικού λαού εξόντωσαν ανηλεώς πολιτικούς αντιπάλους, άτομα με ειδικές ανάγκες, αθίγγανους καθώς και έξι εκατομμύρια Εβραίους.
Ανεκδιήγητη συμπεριφορά απέναντι στη χώρα μας επιδεικύουν και ορισμένοι δήθεν ηγέτες νεόκοπων μελών της Ε.Ε. όπως οι Βαλτικές Χώρες, η Φιλανδία κλπ., υποδεικνύοντας στην Ελλάδα την έξοδο από το Ευρώ.
Αναρωτιέται κανείς, από που απορρέει αυτό το θράσος, γνωστού όντος ότι η Φιλανδία συνεργάστηκε με τους Ναζί και από τα 1945 και εντεύθεν, μαζί με τις Βαλτικές Χώρες, υπήρξαν σφουγκοκωλάριοι της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης;
Για να μην ξεχνιόμαστε : σε αντίθεση με πολλές ευρωπαϊκές χώρες που παραδόθηκαν αμαχητί στους Ναζί, ο λαός της Ελλάδας μαζί και της Σερβίας αντιστάθηκαν ηρωικά στους Γερμανούς κατακτητές με εκατόμβες αίματος, θυσία στο βωμό της εθνικής αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Προσβάλλουν τη χώρα μας και το λαό μας.
Αναρωτιέται κανείς, ποιά ήταν, αν καν υπήρξε, η συμβολή αυτών των λαών στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και πιο συγκεκριμένα στον ευρωπαϊκό πολιτισμό ; Ναι, ο λαός μας έχει ξεστρατίσει τις τελευταίες δεκαετίες στο όνομα της κατανάλωσης, του ατομικισμού και γιατί όχι και του οχαδερφισμού, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η χώρα μας έπαυσε να συμβάλει με τις χιλιάδες ξενιτεμένους Έλληνες επιστήμονες, καλλιτέχνες διανοούμενους κλπ., τόσο στον ευρωπαϊκό χώρο όσο και παγκόσμια στην πνευματική και πολιτιστική ζωή των λαών.
Είναι καιρός πλέον για όλους μας, αν θέλουμε να υπερασπιστούμε την ιστορία μας και να μην ενδώσουμε στους εκβιασμούς των πρακτόρων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος των τραπεζών, των κερδοσκόπων και των αεριτζήδων όλων των αποχρώσεων, να αντισταθούμε στους όποιους εκβιασμούς, υπενθυμίζοντας συγχρόνως προς όλες τις κατευθύνσεις, εκτός και εντός Ελλάδας, πως οι εποχές αλλάζουν και η χώρα μας θα υπεραμυνθεί της εθνικής της ανεξαρτησίας ως ισότιμο μέλος της Ε.Ε. και όχι ως παρίας των δανειστών.
Δυστυχώς υπάρχουν και στη χώρα μας οι διάφοροι οσφιοκάμπτες της πολιτικής, ο οποίοι, προκειμένου να σώσουν τα συμφέροντά τους, έχουν μετατραπεί σε κολαούζους του ευρωπαϊκού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του συγγραφέα Ελία Κανέττι, ότι το «ξέφτι εξουσίας» που διαθέτουν «τους έχει ανεβεί πάνω από το τσερβέλο», αδιαφορώντας για το μέλλον της πατρίδας, το οποίο υποκριτικά επικαλούνται, κραυγάζοντας άναρθρα, μαζί με την πληθώρα ημιμαθών δημοσιογράφων, καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα. Επί χρόνια οδήγησαν τη χώρα στο κατάντιο που έφτασε, τώρα ζητούν, στο «παραπέντε» όπως δηλώνουν, εθνική συνεννόηση, τρέμοντας ότι πολύ σύντομα θα τους εγκαταλείψει το πελατειακό κοινό των οπαδών τους.
Τελευταία, ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Κρούγκμαν δήλωσε πώς η κατάσταση, όπως αυτή διαμορφώνεται σήμερα στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς, θυμίζει τις εξελίξεις πριν τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή «μυρίζει μπαρούτι», όπως λέμε στην κοινή γλώσσα. Αν και οι ανησυχίες του είναι δικαιολογημένες, ο κίνδυνος ανάφλεξης είναι περιορισμένος, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις αναπτυγμένες βιομηχανικές κοινωνίες, καθότι οι κύριοι αντίπαλοι, Αμερική και Ρωσία, είναι μέχρι τα δόντια εξοπλισμένοι με ατομικά όπλα και η όποια σύγκρουση θα οδηγούσε σε ισοπέδωση του πλανήτη.
Μάλλον θα ισχύσει το γνωστό ρητό του θυμόσοφου λαού μας «Ο Γιάννης φοβάται το θεριό και το θεριό το Γιάννη». Άλλωστε, μετά την ανακοίνωση των ΗΠΑ ότι θα εξοπλίσουν την Ουκρανία και τις Βαλτικές Χώρες με σύγχρονα οπλικά συστήματα, οι Ρώσοι, δια μέσω στόματος Βλαδίμηρου Πούτιν, έδωσαν την απάντηση. Όποιος διεκδικήσει έστω και σπιθαμή ρωσικού εδάφους, θα βρεθεί αντιμέτωπος με σαράντα υπερσύγχρονα ατομικά οπλικά συστήματα. Ας ελπίσουμε πως θα πρυτανεύσει η λογική και όχι η αδηφαγία των οικονομικών και πολιτικών ελίτ που νέμονται τον παγκόσμιο κοινωνικό πλούτο.
Ζήσης Δ. Παπαδημητρίου[1]
