Οχι στη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ωραίο δεν ακούγεται; Σαν τις χριστουγεννιάτικες κάρτες που εύχονται υγεία και ευτυχία σε όλο τον κόσμο. Μήπως όμως πρέπει να πιάσουμε το νήμα από αλλού; Σήμερα Παρασκευή συμπληρώνονται 125 μέρες καραντίνας (αναφέρομαι μόνο στη δεύτερη καραντίνα). Τα παιδιά δεν είναι καλά. Ανεργία, σπουδές εξ αποστάσεως, καλογερική – πού να φλερτάρουν και πού να φασωθούν; Είναι στα κάγκελα λοιπόν. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι είναι στις ηλικίες 16 με 30. Οι μισοί σχεδόν από αυτούς ζουν δύσκολα έως και φτωχικά. Και η «COVID πραγματικότητα» έχει ευκαιρίες μόνο για ντελίβερι και αποθήκες σούπερ μάρκετ. Πόσες φορές να γυρίσουν ανάποδα τη γιαγιά για να βρουν κανένα ευρώ; Δεκάδες χιλιάδες από αυτούς δούλευαν με «μαύρα» –ελπίζω να μην ξαφνιάζεστε– στα καφέ, στα εστιατόρια, στον τουρισμό και σε συνοικιακά καταστήματα. Ούτε βοηθητικό επίδομα δεν έχει λοιπόν γι’ αυτούς. (Ας σκουντήσει κάποιος τον υπουργό, γιατί νομίζω ότι δεν παρακολουθεί, ετοιμάζει τη βραδινή του εμφάνιση στα κανάλια.) Τα παιδιά, λέει ο ΟΟΣΑ, είναι 2,5 φορές πιο πιθανό να συνεχίσουν να μη βρίσκουν δουλειά. Και παρουσιάζουν πολύ υψηλότερα επίπεδα αρνητικών συναισθημάτων σε σύγκριση με άλλες ηλικιακές ομάδες. «Μα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη βία;» ακούω από τους ατσαλάκωτους. Οχι, δεν θα πω το κομμουνιστικό «η ανεργία είναι η βία του καπιταλισμού». Θα πω όμως ότι η ανεργία, η απραξία και η καλογερική δημιουργούν την καύσιμη ύλη για όλα αυτά που ζούμε. Τις τελευταίες εβδομάδες έχει εκτοξευθεί στα ύψη ο αριθμός των παιδιών που συμμετέχουν σε κάθε είδους διαμαρτυρία ή διαδήλωση στην Αθήνα. Από το «να φύγει η υπουργός» μέχρι «να δικαιωθεί ο απεργός». Εκεί που όλοι περιμένουν 300, εμφανίζονται 1.300. Αυτό έγινε και στη Νέα Σμύρνη. Γιατί πάντα και παντού θα υπάρχει ένας χαζός ή ένας σαδιστής αστυνομικός. Μια «σπίθα» και ξαφνικά μαζεύτηκαν 5.000-6.000 διαδηλωτές. Πεντακόσιοι χουλιγκάνοι και πεντακόσιοι κουκουλοφόροι πάντα υπήρχαν στην Αθήνα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται. Και στις φωτιές του 2008 μαζί ήταν. Αλλά για να δράσουν οι λάτρεις της καταστροφής χρειάζονται πεζικό και αυτό το πεζικό σήμερα τους το προσφέρουμε. Ασπίδα στην αρχή, σύμμαχοι την επόμενη μέρα, συναγωνιστές στη συνέχεια. Η κυβέρνηση μιλάει στους νέους για την πανδημία όπως οι πατεράδες μας μάς έλεγαν «κόψε το τσιγάρο γιατί θα πάθεις καρκίνο». Ποιος νοιάζεται; Η πρόταση «λεφτά από το ελικόπτερο» του Μπουτιλιόνε δεν προχώρησε και κανείς –ούτε στην Ε.Ε.– δεν κατεβάζει μια ιδέα. Να προχωρήσουν έστω στον δεκαπλασιασμό των προγραμμάτων Erasmus. Ασε που τώρα που το γράφω μου φαντάζει καταπληκτική η ιδέα του Εκο. Μετά COVID, τα Erasmus να είναι υποχρεωτικά όχι μόνο για τους σπουδαστές, αλλά και για τους ταξιτζήδες, τους υδραυλικούς και άλλους εργάτες. Ούτε μια καραμέλα δεν είμαστε ικανοί να προσφέρουμε στους νέους. Στην Αττική, οι περισσότεροι δήμοι –όχι όμως όλοι– κρατούν κλειστά τα γήπεδα. Εννοώ τα ανοιχτά, αυτά που τα φυσάει ο άνεμος. Γιατί; Τι κερδίζουν; Ή, για να το πω αλλιώς: Πόσο περισσότερο κινδυνεύουν 6 πιτσιρικάδες που παίζουν 3×3 μπάσκετ από τους 6 πιτσιρικάδες που μαζεύονται σε ένα κλειστό δωμάτιο για να μην τους δουν οι γείτονες; Γιατί έχουν βάλει λουκέτα ακόμη και στους στίβους; Παράνομος λοιπόν όταν πίνεις καφέ στην πλατεία, αντιστασιακός το απόγευμα όταν κατεβαίνεις στο Σύνταγμα. Ποια η διαφορά; Και οι αστυνομικοί ή δεν περνάνε καθόλου από τις πλατείες ή πάνε, γιουχάρονται και έχουμε ό,τι έχουμε. Γιατί εδώ υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Αρκετοί αστυνομικοί δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν την «μπίρα – μπίρα» από την «μπίρα – μολότοφ». Οπως και αρκετοί πολιτικοί θεωρούν ότι είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε ανάμεσα στο αστυνομικό κράτος ή στο κράτος κουκουλοφόρων. Λάθος κάνουν. Οι νέοι, και βρισιές θα πετάξουν και με τους «μπάτσους» θα κυνηγηθούν και μάπες θα ρίξουν και θα φάνε! Ετσι γινόταν πάντα. Μένει στον εκπαιδευμένο, υποτίθεται, αστυνομικό να ορίσει το επίπεδο εμπλοκής. «Μόνο σε ένα αστυνομικό κράτος η δουλειά του αστυνομικού είναι εύκολη», λέει ο Ορσον Ουέλς. Σωστά λοιπόν τέθηκε σε διαθεσιμότητα ο αστυνομικός που βαρούσε με το κλομπ στη Νέα Σμύρνη. Ο αξιωματικός όμως που τους είπε να πάνε να κόψουν πρόστιμο μεσημεριάτικα σε όσους κάθονται στα παγκάκια, είναι ακόμη εκεί έξω ή έχει κατέβει στο υπόγειο να σφραγίζει χαρτιά; Κάποιος λοιπόν πρέπει να υπερασπιστεί τα παιδιά με τις μπίρες. Οπως κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί τους αστυνομικούς με τα μηχανάκια. Αν δεν τους υπερασπιστούμε εμείς, τότε θα τους αγκαλιάσουν οι ακραίοι. Οι μεν για να τους κάνουν μπαχαλάκηδες, οι δε για να τους κάνουν φασίστες. Ας το καταλάβουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Δεν μπορούν όμως τα κόμματα, με τις Εντατικές γεμάτες, να λένε «δια-δηλώστε εσείς, για να υπάρχουμε εμείς». Γιατί, όπως έγραψε και ένας γιατρός: «Και εγώ μαζί σας, αλλά δεν θα ψάχνει ο Χρυσοχοΐδης αναπνευστήρα και κλίνη, εσείς θα ψάχνετε». Δεν μπορεί το πρωί να ζητούν περισσότερες κλίνες και το απόγευμα να φροντίζουν να γεμίζουν οι κλίνες. Θέλουν να συγκρουστούν με την κυβέρνηση; Ας ξαπλώσουν έξω από τα γραφεία των υπουργών. Ας τους γυρνούν την πλάτη στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ας κηρύξουν επανάσταση στα social media. Παραλογίζομαι; Ναι, γιατί παραλογίζονται! Καλό τριήμερο!
Podcast Θεοδωράκης
