Στα χρόνια διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το κόμμα της Κουμουνδούρου συγκέντρωσε γύρω του – εμφανώς ή αφανώς, επίσημα ή ανεπίσημα – πρόσωπα και προσωπεία από όλο σχεδόν το φάσμα της πολιτικής και κοινωνικής τοιχογραφίας. Από τους ακροδεξιούς Ανελίτες (κάποιους μάλιστα φρόντισε να τους ενσωματώσει μετά τη, για τα μάτια του κόσμου, ρήξη) έως γραφικούς περιφερόμενους όπως η Ραχήλ Μακρή και από «ορφανούς» Πασόκους έως συνομιλητές τρομοκρατικών οργανώσεων. Ολοι χωρούσαν. Προλετάριοι και μεγαλοεπιχειρηματίες, λούμπεν και παλίμπαιδες διανοούμενοι, ριζοσπάστες και «κηπουροί», αντισυστημικοί και κλειδοκράτορες του συστήματος, Πετσίτηδες και Καλογρίτσες, γκαρσόνια που εν μιά νυκτί έγιναν παράγοντες, παράγοντες που εκτελούσαν χρέη «γκαρσονιού». Ανθρώπους που δεν τους ένωνε η πολιτική αλλά η περιφορά γύρω από την εξουσία. Ηταν υπαρξιακό το ζητούμενο, όχι ιδεολογικό. Ενα καταφύγιο κάθε λογής απωθημένων υπήρξε το «White House» – είναι άκρως ενδεικτικό το ότι οι ένοικοι του Μαξίμου αποκαλούσαν έτσι το γραφείο του πρωθυπουργού.
Εντάξει, υπήρξαν και κάποιοι που πίστεψαν ότι η Πρώτη Φορά Αριστερά θα έκανε το σλόγκαν πραγματικότητα. Οι περισσότεροι από αυτούς είτε αυτονομήθηκαν (και, κατά κανόνα, γραφικοποιήθηκαν) είτε απομονώθηκαν παρέα με την ψευδαίσθησή τους. Ο κορμός του συριζαϊκού μπλοκ όμως συγκροτήθηκε με βασική συγκολλητική ουσία την εξουσία. Είναι πολύ δυνατή. Μπορεί να σηκώσει ακόμη και ένα αυτοκίνητο όπως έλεγε εκείνη η παλιά διαφήμιση της γνωστής κόλλας.
Ο χορός της εξουσίας όμως τέλειωσε. Και άφησε τους χορευτές με το βήμα μετέωρο. Πάει η κόλλα, έλιωσε, εξαερώθηκε. Εως να το συνειδητοποιήσουν, το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται. Μαζί με τους πόντους, έφευγαν και τα στελέχη. Αποτέλεσμα; Ο ΣΥΡΙΖΑ απασχολεί εδώ και μήνες την πολιτική επικαιρότητα κυρίως με τα εσωκομματικά του γρονθοκοπήματα, πάνω και κάτω από τη μέση. Αν και όταν περισσεύει χρόνος, θυμάται ότι έχει και μία αντιπολίτευση να κάνει, βγάζει ένα τσιτάτο από τα προ του 2015 κιτάπια και επανέρχεται στα του οίκου του. Δεν είναι και τόσο καλό αυτό για την αστική δημοκρατία όπου ο τεκμηριωμένος αντιπολιτευτικός λόγος αποτελεί βασικό άξονα.
Οικογενειακές φωτογραφίες
Και ύστερα ήρθε ο επί ΣΥΡΙΖΑ υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής. Την επομένη της δίκης της Χρυσής Αυγής. Για να καταγγείλει τα γνωστά περί του Ποινικού Κώδικα – μην επαναλαμβάνω τα ήδη ειπωμένα. Διερωτώμαι ωστόσο αν θα έλεγε τα ίδια στην περίπτωση που το (πρώην;) κόμμα του θα ήταν ακόμη κυβέρνηση. Αν θα διακινδύνευε τη διαγραφή από την εξουσία ή, έστω, τα περίχωρά της. Τι να λέμε τώρα. Μετά Χριστόν, πολλοί προφήτες. Και μετά την απώλεια της εξουσίας πολλοί «αντάρτες».
Αλλού θεωρώ ότι είναι το θέμα – αν πρέπει να ερμηνεύσω κάποιες τακτικές ή συμπεριφορές του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν το κόμμα της Κουμουνδούρου αποφάσισε να κάνει την ανοιχτή στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία, δεν είχε απαλλαγεί από τα ιδεολογικά βαρίδια τα οποία το συνέδεαν με τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν το λέω εγώ. Το είχε πει η μεγάλη μορφή της ιταλικής Αριστεράς Ροσάνα Ροσάντα που πέθανε πριν από λίγες μέρες. «Η τρομοκρατία είναι μέρος της οικογενειακής φωτογραφίας μας».
Εχθροπάθεια
Ωστόσο, κάτι που οφείλω να αναγνωρίσω στον ΣΥΡΙΖΑ είναι τη συνέπεια στις εμμονές και τις παθογένειές του. Ούτε μια παρέκκλιση, έτσι για την έκπληξη. Στην ανακοίνωση – απάντηση εναντίον του Κοντονή «είδε» έναν ακόμη εχθρό της κοινωνίας, της Αριστεράς, της Δημοκρατίας, ένα όργανο της Δεξιάς. Για το πάπλωμα, δηλαδή για το αν αληθεύουν οι δηλώσεις του, κουβέντα.
