Ως επικεφαλής, από το 1978 έως το 2018, της Άκτωρ, της τεχνικής εταιρείας που επί μακρόν αναλάμβανε τα περισσότερα μεγάλα έργα υποδομών στην Ελλάδα, ο Δημήτρης Κούτρας έχει αφήσει διακριτό αποτύπωμα στον ελληνικό κατασκευαστικό κλάδο. Ωστόσο, ο «πόλεμος» μεταξύ των μεγαλομετόχων της Ελλάκτωρ για τη διεκδίκηση του ελέγχου του ομίλου που έλαβε χώρα το καλοκαίρι του 2018 έθεσε τον κ. Κούτρα εκτός της εταιρείας. Έκτοτε συνεχίζει τη δραστηριότητά του από τη θέση του προέδρου της τεχνικής εταιρείας Intrakat.
Ο δεύτερος όμως, στην ιστορία της Ελλάκτωρ μετοχικός πόλεμος, που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου ένα μήνα, με την επικράτηση του ολλανδικού fund Reggeborgh έναντι των αδελφών Αναστ. και Δημ. Καλλιτσάντση και η επιστροφή στο δ.σ. του ομίλου και της Ηλέκτωρ του Λεωνίδα Μπόμπολα-επί πολλές δεκαετίες στενού συνεργάτη του- φέρνει εμμέσως τον Δ. Κούτρα ξανά στο προσκήνιο.
Τις τελευταίες αυτές εξελίξεις που σχετίζονται με τον πρωταγωνιστικό ρόλο που καλείται να διαδραματίσει, εκ νέου, ευρύτερα ο κατασκευαστικός κλάδος στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, σχολιάζει στο Moneyreview.gr ο Δημήτρης Κούτρας.
Εύχομαι ο Λεωνίδας Μπόμπολας, που αγαπάει τον όμιλο, να μπορεί να σώσει ό,τι ακόμη περισώζεται
Παρότι το διάστημα που έχει περάσει από τον Ιούλιο του 2018, οπότε αποχωρήσατε από την Άκτωρ, δεν είναι τόσο μακρύ, μοιάζει σαν να έχει μεσολαβήσει ένας αιώνας στις κατασκευές. Συμμερίζεστε την άποψη αυτή;
Προφανώς, «τα πάντα ρει» και στις κατασκευές περισσότερο, ήλθαν τα πάνω κάτω. Όλες σχεδόν οι εταιρείες είχαν δραματική μείωση τζίρου και κερδών και πολλές μικρότερες εξαφανίστηκαν από το χάρτη.
Ως παρατηρητής, εδώ και δυόμισι χρόνια, των τεκταινόμενων στην Ελλάκτωρ, όπου βρισκόσασταν για πολλές δεκαετίες, ποια είναι η αιτία για την οποία το σχέδιο της πρωτοβουλίας “Change4ellaktor” δεν κατάφερε να πείσει την πλειονότητα των μετόχων κατά την πρόσφατη έκτακτη γενική συνέλευση της εισηγμένης;
Ότι το πρόγραμμα της «Change4ellaktor» στην γενική συνέλευση του 2018, ήταν ένα «άλμα στο κενό» και τίποτε άλλο, το είχα πει τότε και δεν περίμενα παρά μόνο ζημιές. Αυτό όμως, που δεν περίμενα είναι το μέγεθος των ζημιών δηλαδή 400.000.000 ευρώ σε δύο χρόνια, όπως φανερώνουν οι τελευταίοι δημοσιευμένοι ισολογισμοί. Όντως αυτό ήθελε πολύ «ταλέντο» και πολλή «προσπάθεια».
Έτσι το καμάρι των κατασκευών της Ελλάδας (σημ.: η Άκτωρ) που δημιούργησε τον όμιλο και αντρώθηκε από τα δημόσια έργα για να τα υπηρετεί κιόλας, κατάντησε «αγκάθι και πρόβλημα». Αυτό είναι κάτι περισσότερο από αποτυχία. Είναι «εθνικό έγκλημα».
Ελπίζω και εύχομαι ο Λεωνίδας Μπόμπολας, που πραγματικά αγαπάει τον όμιλο, να μπορεί να σώσει ό,τι ακόμη περισώζεται.
Πριν από 11 χρόνια, σας είχα ρωτήσει εάν υπάρχει καρτέλ στις κατασκευές. Μου είχατε απαντήσει αρνητικά. Τι θα απαντούσατε σήμερα στην ίδια ερώτηση;
Ο ελληνικός κατασκευαστικός κλάδος ποτέ δεν πεθαίνει, από τον Παρθενώνα, τον Μόρνο μέχρι την Αττική Οδό
Ο ελληνικός κατασκευαστικός κλάδος έχει διαχρονικά ένα ιστορικό ρόλο στο γίγνεσθαι της πατρίδας μας. Και οφείλω να ομολογήσω ότι έχει ανταποκριθεί σ΄ αυτόν. Ιδιαίτερα σήμερα στην προσπάθεια της ευρωπαϊκής ενοποίησης και του παγκόσμιου καταμερισμού φαίνεται να πετυχαίνει τον στόχο του παρά τα συνεχή εμπόδια που μπαίνουν στην εξέλιξή του.
Το σύνολο της ελληνικής κατασκευαστικής οικογένειας έχει προσφέρει μία ποιοτική αναβάθμιση της χώρας. Της έχει αλλάξει σχεδόν την μορφή της. Έχει καταφέρει ποιοτικά έργα που τα ζηλεύει η Ευρώπη. Τα κατασκευάζει σχεδόν με το μισό κόστος των αντίστοιχων ευρωπαϊκών ανταγωνιστών της. Είναι προφανές, ότι αυτό δεν αρέσει σε πολλούς που υποκριτικά χαρακτήρισαν πράξεις αλληλεγγύης και συνεργασίας, που δυνάμωσαν τον κλάδο και αξιοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, ως συμπεριφορές μη ανταγωνιστικές.
Μπήκαν πρόστιμα «χοντρά» στις ζωντανές ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες, έτσι για να κοντύνουν. Δηλαδή στο όνομα του ανταγωνισμού καταργήσαμε στην πράξη τον ανταγωνισμό. Αλλά ας είναι και έτσι. Ο ελληνικός κατασκευαστικός κλάδος ποτέ δεν πεθαίνει, από τον Παρθενώνα, τον Μόρνο μέχρι την Αττική Οδό.
Τα έργα του ταμείου Ανάκαμψης δημιουργούν σημαντικές προοπτικές ανάπτυξης και για τον κλάδο των κατασκευών. Παρόλ’ αυτά, πόσες εκτιμάτε ότι είναι οι τεχνικές εταιρείες που μπορεί να χωρέσει η Ελλάδα;
Ακούμε καιρό στην Ελλάδα για έργα 10 δισ. ευρώ, τα οποία όμως δεν έχουν ωριμάσει
Κάθε αρχή, κάθε καινούργιου χρόνου και για δύο-τρία χρόνια ακούμε πάντα για έργα 10 δισ. ευρώ που θα ξεκινήσουν. Τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν έχει, ποτέ, ξεκινήσει. Και αυτό επειδή τα έργα δεν έχουν ωριμάσει ούτε τεχνικά ούτε συμβατικά.
Τεχνικά, επειδή έχουμε από καιρό έλλειψη ποσοτική και ποιοτική της στελέχωσης στο Υπουργείο Υποδομών.
Συμβατικά, επειδή δεν έχουμε ακόμη λύσει ένα σωρό προβλήματα με την Κοινότητα.
Οι ελληνικές τεχνικές εταιρείες δεν είναι «βιομηχανίες φαρμάκων» για να έχουν πεπερασμένες κατασκευαστικές δυνατότητες, αλλά μπορούν να οργανώσουν το σύνολο του τεχνικού κόσμου της χώρας και να ολοκληρώσουν επίσης το σύνολο των έργων.
Ο αριθμός των εταιρειών σήμερα δεν είναι το ζητούμενο, αλλά ο βαθμός οργάνωσης και η εμπειρία τους στην πρόκληση των μεγάλων έργων. Πολλές φορές το πέτυχαν θα το πετύχουν και τώρα.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για την Intrakat;
Η Ιντρακάτ είναι για εμένα ένα πολύτιμο εργαλείο για να συνεχίσω να δημιουργώ
Η Intrakat είναι μία κατεξοχήν ελληνική εταιρεία εβδόμης τάξης που ολοένα βελτιώνεται και ποσοτικά και ποιοτικά. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει αναδειχθεί μειοδότης στα περισσότερα έργα, μικρά και μεγάλα.
Για μένα είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για να συνεχίσω να δημιουργώ. Νομίζω ότι έχει όλες τις προϋποθέσεις για ακόμη πιο ανοδική πορεία και μόνιμη παρουσία στην κατασκευή των μικρών και μεγάλων έργων της χώρας μας και όχι μόνο.
