Το επόμενο πρωί, μετά τη νέα κακή εμφάνιση του ΠΑΟΚ με την Γκαμπάλα και σχεδόν με την τσίμπλα στο μάτι, στο αεροδρόμιο Μακεδονία, συναντώ διαδοχικά τρεις άγνωστους φίλους του ΠΑΟΚ.
Ο πρώτος εκεί που πίνω τον βιαστικό καφέ με το τελευταίο τσιγάρο, ακριβώς έξω από το αεροδρόμιο. “Συγγνώμη ρε φίλε που σε ζαλίζω πρωί πρωί, αλλά φέτος έχεις ανέβει τόσες φορές στη Θεσσαλονίκη για αγώνα του ΠΑΟΚ, μήπως έχεις καταλάβει τι φταίει, γιατί εμείς δεν βγάζουμε άκρη;” ήταν η πρώτη ατάκα που άκουσα πρωί πρωί…
Ανάλογα τα ερωτήματα και από τον άνδρα της προσωπικής ασφάλειας που με έψαξε στην είσοδο, αλλά και από έναν ακόμη φίλο του ΠΑΟΚ, που ήταν ακριβώς πίσω μου στην ουρά για την είσοδο στο αεροπλάνο.
Ολοι με την απορία “τι φταίει, τι έχουν τα έρμα και… ψοφάνε” όπως μου είπε χαρακτηριστικά ο ένας από αυτούς.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις τι φταίει. Δεν είχα κάποια ξεκάθαρη απάντηση να δώσω σε κανέναν από τους τρεις, όπως δεν έχω και κάτι ξεκάθαρο και σαφές για να γράψω.
Το μόνο που μπορώ να εντοπίσω, χωρίς καν να μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αυτό είναι το πρόβλημα, είναι μία έλλειψη ταύτισης κάποιων ανθρώπων με το ίδιο το club.Μία έλλειψη ανθρώπων που είναι, νιώθουν και συμπεριφέρονται ως ΠΑΟΚ.
Προσοχή όμως για να μην παρεξηγηθώ. Προσωπικά δεν είμαι και δεν ήμουν ποτέ υπέρ των “παλαιμάχων” που πιάνουν όλα τα πόστα και που έχουν άποψη για όλα. Το αντίθετο, συνήθως τους θεωρώ πρόβλημα για τους μεγάλους ελληνικούς συλλόγους.
Υπάρχουν όμως σύλλογοι και σύλλογοι και κυρίως υπάρχουν “παλαίμαχοι”και “παλαίμαχοι”. Δεν έχω ανέβει ούτε μία φορά φέτος στη Θεσσαλονίκη και να μην έχω πετύχει τον Ζαγοράκη ή τον Βρύζα σε κάποια γωνιά των επισήμων ή των δημοσιογραφικών, να παρακολουθούν τον ΠΑΟΚ και να φυσάνε και να ξεφυσάνε με αυτό που βλέπουν. Ακόμη και στο ματς με την Γκαμπάλα εκεί ήταν. Να κοιτούν αποσβολωμένοι το θέαμα. Ναι ξέρω οι ΠΑΟΚτσήδες έχετε τα θέματά σας και με τον έναν και με τον άλλον. Ουδόλως στέκομαι στα πρόσωπα εγώ, αλλά στη νοοτροπία, στη λογική, στο “καταλαβαίνω τι σημαίνει πίεση στον ΠΑΟΚ”. Το ίδιο ίσχυε και με τον Παντελή Κωσταντινίδη που στην αρχή ήταν εκεί και τώρα πια έχει φύγει, το ίδιο ισχύει και με πολλούς άλλους.
Για να καταλάβετε τι εννοώ όταν γράφω, ότι διαπιστώνω μία τέτοια έλλειψη, θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Το όνομά του είναι Γιώργος Καμαριωτίδης. Πρόκειται για έναν απλό υπάλληλο της ΠΑΕ. Τον γνώρισα πολύ νωρίς στην εφετινή σεζόν σε ένα από τα πρώτα μου ταξίδια, παραμονή του ντέρμπι με την ΑΕΚ. Κάθισα συμπτωματικά μαζί του για πάνω από μία ώρα στις κερκίδες της άδειας Τούμπας και τον άκουσα να μου λέει απίθανες ιστορίες για τα σχεδόν 40 χρόνια (αν δεν κάνω λάθος) που βιώνει την πραγματικότητα του ΠΑΟΚ από μέσα. Υπέροχες ιστορίες γεμάτες νοσταλγία και αγάπη. Του έχω υποσχεθεί ότι κάποια μέρα θα τον βάλω να μου τις πει όλες on camera, διότι ο τύπος είναι ένα ντοκιμαντέρ μόνος του.
Τον είδα και προχθές περίπου μία ώρα πριν από το ματς με την Γκαμπάλα. “Τι έχεις κύριε Γιώργο;” του είπα αυθόρμητα με το που τον είδα, γιατί ήταν στα μαύρα πανιά. “Τι να έχω αγόρι μου, δεν είδες τι έγινε με την Κρασνοντάρ και την Ντόρτμουντ. Κέρδισαν οι Ρώσοι και εμείς μείναμε εκτός…”. ΠΑΟΚ είσαι, αφού…
Νομίζω λοιπόν ότι στον ΠΑΟΚ, στον οργανισμό ΠΑΟΚ, λείπουν ένας δύο τέτοιοι άνθρωποι. Να είναι, να νιώθουν, να καταλαβαίνουν τι σημαίνει ΠΑΟΚ. Ενας κοντά στην ομάδα, όχι γραφικός ασφαλώς και όχι ξεπερασμένος, αλλά ΠΑΟΚ. Ενας ακόμη μέσα στα κέντρα αποφάσεων, στη διοίκηση για να συμβουλεύει, για να καταθέτει την άποψη του, όχι κατ’ ανάγκη για να αποφασίζει.
Δεν το γράφω με την έννοια της αντικατάστασης κάποιων από τους υπάρχοντες. Αν θέλετε μάλιστα την άποψη μου ο Ιάκωβος Αγγελίδης για παράδειγμα κάνει εξαιρετική δουλειά, αλλά είναι τεχνοκράτης που κάνει την δουλειά που του αναλογεί και αυτή δεν έχει σχέση με το αγωνιστικό κομμάτι. Για αυτό είναι υπεύθυνος ο Αρνεσεν. Τον γνώρισα και μίλησα σε ένα από τα πρώτα ταξίδια μαζί του. Ο Δανός με εντυπωσίασε και ως άνθρωπος και ως ποδοσφαιρική προσωπικότητα. ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΟΚ, κατά την άποψη μου. Αν ήμουν Σαββίδης όμως θα φρόντιζα να μην τον άφηνα να ξενερώσει, όπως μου φαίνεται ότι έχει συμβεί πλέον. Ο μόνος που δεν πήγε στο γεύμα μετά τα… μπαλέτα αν και ήταν στην Θεσσαλονίκη, ήταν ο Αρνεσεν. Αν ήμουν Σαββίδης θα έβαζα τον Καμαριωτίδη να του πει πέντε δέκα ιστορίες για τον ΠΑΟΚ, με το συναίσθημα και την ένταση που διακρίνει τον κύριο Γιώργο. Θα βοηθούσε νομίζω…
Είναι αστείο να κρίνουμε για το έργο του τόσο νωρίς τον Αρνεσεν, αλλά είναι επίσης απαράδεκτο να τον αφήσουν από τον ΠΑΟΚ να λειτουργήσει σαν ένας τεχνικός διευθυντής που αποφασίζει από μακριά και ξερά για τις αρμοδιότητές του. Να μην τον ενεργοποιήσουν στην καθημερινότητά της ομάδας. Αφήστε που δεν μου προκύπτει και κανένα φοβερό δέσιμο με τον Τούντορ. Οι δύο τους θα έπρεπε λογικά να είναι “ένα”, αλλά δεν μου φαίνεται ότι συμβαίνει.
Γενικά ο ΠΑΟΚ έχει περάσει από το ένα άκρο στο άλλο έχω την αίσθηση. Από την ομάδα του Ζαγοράκη που πήγαινε μόνο με το συναίσθημα και με το “ΠΑΟΚ είμαστε”, περάσαμε στην εποχή των τεχνοκρατών και μόνο αυτών. Είναι νομίζω λάθος. Θα πρέπει να μπολιαστούν οι τεχνοκράτες από δύο τρεις ανθρώπους που θα είναι εκεί για να βγάζουν από μέσα τους τον… ΠΑΟΚ.
Είναι άλλο να είσαι σκασμένος, γιατί η ομάδα δεν πάει καλά και η δουλειά σου είναι να την κάνεις να πηγαίνει καλά, και είναι άλλο να είσαι σκασμένος γιατί ο ΠΑΟΚ δεν πάει καλά…
Δεν είναι νομίζω τυχαίο, ότι στις δύο μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια, την Μπάγερν και την Μπαρτσελόνα οι τεχνοκράτες που παίρνουν τις αποφάσεις “παντρεύτηκαν” και λειτούργησαν απολύτως αρμονικά με ορισμένες μεγάλες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες των συλλόγων από το παρελθόν. Κάπου εκεί την βρήκαν την ισορροπία, κάπου εκεί μάλλον πρέπει να την αναζητήσει και ο ΠΑΟΚ…
http://www.gazzetta.gr/
