Δεν είναι μόνο το ασφαλιστικό και το φορολογικό, αλλά ολόκληρο το καθεστώς κατοχής
Το μέσο νοικοκυριό σήμερα στην Ελλάδα με έναν εργαζόμενο έχει ετήσιο εισόδημα λίγο πάνω από τα 20.000 ευρώ, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ. Η ΕΛΣΤΑΤ υπολογίζει το όριο της απόλυτης φτώχειας στα 12.500 ευρώ ετήσια για το μέσο νοικοκυριό. Δηλαδή με ένα ετήσιο εισόδημα αυτής της τάξης το μέσο νοικοκυριό που αποτελείται από περίπου 2,5 μέλη στην Ελλάδα σήμερα με έναν εργαζόμενο, είναι αδύνατον να επιβιώσει.
Πόσες είναι οι βασικές ετήσιες καταναλωτικές δαπάνες, που οφείλει να κάνει το μέσο νοικοκυριό στην Ελλάδα σήμερα για να συντηρηθεί; Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΑΕΠ ανέρχονται πάνω από τις 27.000 ευρώ ανά νοικοκυριό. Με άλλα λόγια το εισόδημα του μέσου νοικοκυριού, πριν καν πληρώσει εφορία, ασφαλιστικές εισφορές και χρέη, έχει ένα ετήσιο έλλειμα της τάξης των 7.000 ευρώ για να καλύψει τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες του.
Ο λόγος είναι απλός. Η πολιτική της εξουθένωσης και φτωχοποίησης μετέφερε το έλλειμμα από τα δημοσιονομικά του κράτους στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Κι αυτό το έλλειμμα έχει φτάσει σχεδόν στο 26% του προϋπολογισμού ανά νοικοκυριό.
Όμως το μέσο νοικοκυριό δεν έχει μόνο καταναλωτικές υποχρεώσεις. Έχει και φορολογικές υποχρεώσεις. Πόσους φόρους καλείται να πληρώσει αυτό το μέσο νοικοκυριό; Σε ετήσια βάση γύρω στις 10.000 ευρώ. Από αυτούς τους φόρους τα 4.450 ευρώ είναι άμεσοι φόροι κι επομένως προστίθενται στο έλλειμμα του οικογενειακού προϋπολογισμού.
Για την ασφάλιση το μέσο νοικοκυριό με έναν εργαζόμενο καταβάλει περί τα 3.700 ευρώ σε ετήσια βάση. Κι αυτά οφείλουν να προστεθούν στο έλλειμμα του οικογενειακού προϋπολογισμού.
Πόσα χρωστά το μέσο νοικοκυριό στις τράπεζες σήμερα; Κοντά στα 25.000 ευρώ το 2015. Για την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους πρέπει το μέσο νοικοκυριό να καταβάλει στις τράπεζες ετήσια κατ’ ελάχιστο 2.500 ευρώ. Οφειλή που κι αυτή προστίθεται στο έλλειμμα του οικογενειακού προϋπολογισμού.
Επομένως σήμερα στην Ελλάδα το μέσο νοικοκυριό με έναν εργαζόμενο διαθέτει ετήσιο εισόδημα της τάξης των 20.000 ευρώ και οι υποχρεώσεις του διαμορφώνονται ως εξής:
- Για τις ετήσιες βασικές καταναλωτικές δαπάνες: 27.000 ευρώ.
- Για την ετήσια άμεση φορολογία: 4.450 ευρώ.
- Για τις ετήσιες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία: 3.700 ευρώ.
- Για την ετήσια εξυπηρέτηση των δανείων στις τράπεζες: 2.500 ευρώ.
Σύνολο των ετήσιων ανελαστικών υποχρεώσεων του μέσου νοικοκυριού, 37.650 ευρώ. Δηλαδή οι ετήσιες υποχρεώσεις υπερβαίνουν το ετήσιο εισόδημα του μέσου νοικοκυριού κατά 17.650 ευρώ. Με άλλα λόγια οι ετήσιες υποχρεώσεις είναι σχεδόν διπλάσιες από το ετήσιο εισόδημα.
Τι άλλο πρέπει να πούμε; Τι μπορεί να ελπίζει κανείς από μια τέτοια κατάσταση; Ειλικρινά, πόσο αφελής, ή ανόητος μπορεί να είναι κανείς ώστε να νομίζει ότι μπορεί να επιβιώσει μέσα από μια τέτοια κατάσταση; Το μόνο σίγουρο είναι ότι καθώς συνεχίζεται αυτή η ολέθρια πραγματικότητα, όλο και περισσότερο θα γίνονται δυσθεώρητα τα χρέη των νοικοκυριών προς την εφορία και την ασφάλιση, θα αυξάνουν τα “κόκκινα δάνεια” και θα περιορίζεται δραστικά η κατανάλωση.
Κι έτσι η μεγάλη πλειοψηφία των νοικοκυριών και η κοινωνία μας θα οδηγείται σε μια τέτοια τριτοκοσμική κατάσταση. Η απόλυτη ανέχεια και τα επακόλουθά της, όπως η πορνεία, η εγκληματικότητα, το δουλεμπόριο, κοκ, θα γίνεται όλο και περισσότερο το μοναδικό μέσο επιβίωσης για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Μπορεί να αλλάξει, ή έστω να βελτιωθεί η κατάσταση του μέσου νοικοκυριού; Ναι, αρκεί να εξαφανιστούν τα χρέη και να υπάρξει διαθέσιμο εισόδημα για να καλύπτονται οι υπόλοιπες υποχρεώσεις. Αν ξαφνικά σβήσουν τα χρέη του μέσου νοικοκυριού, πόσο πρέπει να αυξηθεί το εισόδημά του για να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του; Πρέπει να αυξηθεί ετήσια στα 32.000 ευρώ για να τα βγάζει πέρα το μέσο νοικοκυριό. Από 20.000 που είναι σήμερα.
Για να έρθει λοιπόν ίσα βάρκα, ίσα νερά το μέσο νοικοκυριό πρέπει μέσα σ’ ένα χρόνο να διαγραφούν τα χρέη του και να του δοθεί αύξηση εισοδήματος της τάξης του 160%. Κι έτσι μόνο είναι δυνατή η επανεκκίνηση της οικονομίας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει η κοινωνία και η οικονομία από το καταστροφικό αδιέξοδο και τη χρεοκοπία.
Ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, αν δεν ανατραπεί το καθεστώς μνημονιακής κατοχής; Αν δεν σβήσουν τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη; Αν το κράτος δεν αποκτήσει το δικαίωμα δημιουργίας χρήματος, ώστε να διαθέσει άμεσα, εδώ και τώρα, το επιπλέον εισόδημα στα νοικοκυριά; Πώς μπορούν να γίνουν όλα αυτά, όσο μένουμε στο ευρώ και την ΕΕ;
Καταλαβαίνουμε λοιπόν την απειλή που ήδη μας συνθλίβει; Καταλαβαίνουμε πόσο εγκληματική είναι η επιλογή να περιορίζεται ο κάθε κλάδος στα δικά του; Καταλαβαίνουμε πόσο κοινοί απατεώνες είναι όσοι επιμένουν ότι οι σημερινές κινητοποιήσεις πρέπει να περιοριστούν στο φορολογικό και ασφαλιστικό;
Είναι σαν τους νταβατζήδες που ζητούν από τις πόρνες να περιοριστούν στο αντίτιμο και τη διάρκεια παροχής των υπηρεσιών τους. Ως πότε θα επιτρέπουμε στους νταβατζήδες της πολιτικής και του συνδικαλισμού να μας συμπεριφέρονται σαν πόρνες προς έκδοση;
Ο ωχαδερφισμός, η φοβία, η αποχή μας οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε ομαδική αυτοκτονία. Ήδη το ολοκαύτωμα έχει ξεκινήσει. Κάθε χρόνο έχουμε ιστορικά ρεκόρ θανάτων από την εποχή του πολέμου, ενώ οι γεννήσεις μειώνονται δραστικά. Αληθινή γενοκτονία.
Ένας είναι ο τρόπος. Να ξεσηκωθούμε. Να ξεσηκωθούμε με όρους όχι μιας τζούφιας απεργίας ώστε να εκτονωθεί η οργή του κόσμου, αλλά μετατρέποντας την απεργία της Πέμπτης (4/2) ως αφετηρία μαζικής παλλαϊκή κινητοποίησης όλων των κλάδων, όλων των επαγγελμάτων, όλου του πληθυσμού εναντίον του καθεστώτος.
Ας μην κάνουμε φορολογική δήλωση τώρα που μας τη ζητάνε. Δεν θα πάθουμε τίποτε. Το χειρότερο, ένα ελάχιστο πρόστιμο για την μη έγκυρη κατάθεση φορολογική δήλωσης.
Ας κατέβουμε την Πέμπτη το πρωί στις 11:00 π.μ. στην πλατεία Κοραή (στάση Πανεπιστημίου) για να δώσουμε εμείς τον παλμό της παλλαϊκής κινητοποίησης και για να συντονιστούμε ώστε να προχωρήσουμε σε κλιμάκωση.
Τώρα είναι η ώρα. Ας μην την χάσουμε. Για τη ζωή τη δική μας, των παιδιών μας και της πατρίδας μας.
του Δημήτρη Καζάκη
