Στην Νέα Ζηλανδία, οι γηγενείς πληθυσμοί φοβούνται το λεγόμενο «hakawai», ένα μυθικό αιμοβόρικο πουλί που έχει εμπνευστεί από ένα άκακο μπεκατσίνι. Στην ελληνική μυθολογία, αλλά και στους μεσαιωνικούς θρύλους, θα βρει κανείς πολλές αναφορές σε μυθικά τέρατα που στην πραγματικότητα πρόκειται για ζώα που δεν απειλούν τον άνθρωπο και που έλαβαν άλλες διαστάσεις στο ανθρώπινο νου.
Το BBC, μιλώντας με ειδικούς, εξηγεί ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα πλάσματα που γιγαντώθηκαν στα ανθρώπινα μάτια ήταν νυκτόβια. Εξάλλου, οι νύχτες εκείνες τις εποχές ήταν πολύ πιο σκοτεινές από σήμερα. Οι άνθρωποι εντυπωσιάζονταν με το πως τα ζώα μπορούσαν να δουν και να κυνηγήσουν στο σκοτάδι.
Ο εντυπωσιασμός γινόταν φόβος και έτσι ζώα όπως οι κουκουβάγιες φόβιζαν τους ανθρώπους. Άλλος ένας παράγοντας ήταν η σύνδεση συγκεκριμένων ζώων με «κακές» πράξεις. Στον Μεσαίωνα, οι βάτραχοι θεωρούνταν σιχαμερά ζώα, όχι μόνο λόγο της όψης τους, αλλά και επειδή το κόασμά τους, ο ήχος δηλαδή που βγάζουν, είχε συνδεθεί με το σεξ, μια πράξη-ταμπού για εκείνη την εποχή.
Άλλες φορές, επισημαίνει το δημοσίευμα, οι αρνητική εικόνα που είχαμε για ένα ζώο σχετιζόταν με τα δικά μας ελαττώματα. Για παράδειγμα, τον 18ο αιώνα, οι Σουηδοί πίστευαν ότι οι μάγισσες μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε λαγούς και στην συνέχεια έπιναν το γάλα των αγελάδων των γειτόνων τους.
Οι γείτονες συχνά κατηγορούσαν μάλιστα ο ένας τον άλλο για μαγεία όταν τα ζώα τους δεν παρήγαγαν γάλα. Παρόλο που οι λαγοί στην πραγματικότητα δεν κλέβουν το γάλα των αγελάδων, συχνά την «πλήρωναν» για την ζήλια και την κουτοπονηριά των ανθρώπων.
Να σημειώσουμε ότι ακόμα και σήμερα κάποιες από αυτές τις πεποιθήσεις έχουν επιβιώσει. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τις μαύρες γάτες ή τις νυχτερίδες, χωρίς να γνωρίζουν απαραίτητα τους μύθους γύρω από αυτές. Η φύση, όπως τονίζει το BBC, συνεχίζει να μας τρομοκρατεί.
