Συνέντευξη στο in.gr
Η Γεωργία Κοκκίνη, που για αρκετές δεκαετίες άσκησε την τέχνη της ζωγραφικής στη Ρώμη, αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα για να προσφέρει. «Είμαι ευχαριστημένη που βρίσκομαι στην πόλη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Θέλω να προσφέρω κι εγώ κάτι στη χώρα μου», σημειώνει στο in.gr, και αναφέρεται στα χρόνια που έζησε στην Ιταλία και την Βενεζουέλα.
Μιλά, ακόμη, για τον πολιτισμό που γνώρισε στη Ρώμη, για την εγκληματικότητα του Καράκας, αλλά και για το σκοτάδι μέσα στις Φαβέλες.
Στην πρώτη της ατομική έκθεση στην Ελλάδα, που θα φιλοξενηθεί στην αίθουσα τέχνης ena των kaplanon.galleries τον Μάιο σε επιμέλεια της Ίριδας Κρητικού, η Γεωργία Κοκκίνη θα παρουσιάσει έργα της που αναδεικνύουν τις διαφορές ανάμεσα στο πριν και το τώρα. Έργα που παρουσιάζουν ένα φωτεινό παρελθόν μέσα από την Καππαδοκία και ένα σκοτεινό παρόν μέσα από τις Φαβέλες.
- Πριν από λίγο καιρό στo Παλάτσο Μποργκέζε, στο κέντρο της Φλωρεντίας, σας απονεμήθηκε το Διεθνές Βραβείο «Leonardo Da Vinci»
Ήταν κάτι αναπάντεχο, μια μεγάλη ικανοποίηση. Συμπτωματικά έτυχε να είμαι η μόνη Ελληνίδα. Την ημέρα που δόθηκαν τα βραβεία το «παρών» έδωσαν άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Ο καθένας στο λόγο του μιλούσε για την χώρα και την τέχνη του. Όλα ξεκίνησαν με την παρουσίαση μιας μεγάλης έκθεσης στο Grand Palais, του Παρισιού, τον περασμένο Νοέμβριο όταν συνέβησαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις. Ανήκω σε μια ομάδα που αντιπροσωπεύει την Ελλάδα μαζί με άλλα οκτώ, περίπου, άτομα. Λόγω των γεγονότων όμως δεν πήγαμε καθόλου στο Παρίσι. Ωστόσο, οι επιμελητές, οι κριτικοί τέχνης πάντα παρακολουθούν τις εκθέσεις κι εκεί είδαν τα έργα μου. Μετά από μια βδομάδα έλαβα το γράμμα που έγραφε ότι με έχουν επιλέξει για το βραβείο. Δυόμισι χιλιάδες ζωγράφοι λαμβάνουν μέρος. Το βραβείο δίδεται και σε ανθρώπους άλλων κλάδων που έχουν διακριθεί στο επάγγελμά τους.
- Πώς παρουσιάσετε την Ελλάδα μέσα από τον λόγο σας;
Έχω ζήσει πολλά χρόνια στην Ιταλία, από το 1975, και ό,τι έχω μάθει το οφείλω εκεί. Εδώ διδάχτηκα την αγιογραφία. Στην απονομή μίλησα στα ιταλικά και στα ελληνικά και είπα ότι οφείλω μεν πολλά στην Ιταλία, το βραβείο όμως το αφιέρωσα στην Ελλάδα, τη χώρα που αγαπώ πολύ και με στενοχωρεί που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση.
- Η ζωγραφική πώς ήρθε στη ζωή σας;
Όσα θυμάμαι τον εαυτό μου ζωγραφίζω. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα εδώ στην Αθήνα με κάποιους ζωγράφους. Πήγα σε ιαπωνική σχολή για να γνωρίζω κι άλλες τεχνικές και στη συνέχεια γράφτηκα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Ρώμης. Μετά συνάντησα τον διακεκριμένο ισπανό ακουαρελίστα Πέδρο Κάνο που λάτρευε τη Ρώμη και ζούσε μόνιμα εκεί. Άρχισα να κάνω ζωγραφική μαζί του. Μέχρι τότε δεν είχα ασχοληθεί με την ακουαρέλα. Στη συνέχεια παρουσίαζα εργασίες μου και μετά ασχολήθηκα με την αγιογραφία. Δεν περίμενα πως στη Ρώμη οι Καθολικοί θα αγαπούσαν ιδιαίτερα τα έργα μου. Την αγιογραφία την έκανα με μεγάλο κέφι. Με είχε αγγίξει. Είναι όμως αρκετά επίπονη και κουράζει τα μάτια.
- Πώς ήταν η εφαρμογή της Αγιογραφίας στη Ρώμη;
Δεν ήταν δύσκολο να την εφαρμόσω στην Ιταλία. Κάτω από το σπίτι μου βρίσκονταν εργαστήρια διαφόρων τεχνικών όπου έκαναν εργασίες πάνω σε χρυσό. Βρισκόμουν σε επαφή μαζί τους, γιατί ένα δύσκολο σημείο της εικόνας είναι η επικόλληση του χρυσού πάνω σε αυτή. Στην Ιταλία έμαθα για την τοποθέτηση του χρυσού, αυτό με μάγευε και με ευχαριστούσε. Εάν ήθελα να το μάθω στην Ελλάδα θα μου ήταν πολύ δύσκολο. Παρουσίασα στην Ιταλία και μια έκθεσή μου για την Αγιογραφία που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Οι Καθολικοί αγόραζαν τις εικόνες σαν έργα τέχνης. Την έκθεση αγιογραφίας την έκανα το 2005 όταν αποχαιρετούσα την Ρώμη. Αυτή τη στιγμή όμως δεν κάνω αγιογραφία.
- Eίχατε φύγει από την Ρώμη για να ζήσετε σε μια άλλη χώρα εκτός Ευρώπης;
Βρέθηκα στην Ιταλία και μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα, λόγω της εργασίας του συζύγου μου, πήγα μαζί του στο Καράκας. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία. Δημιούργησα τις Φαβέλες που περιλαμβάνονται στην έκθεση που θα παρουσιάσω στην Ελλάδα. Είναι εμπειρίες ζωής που δεν σβήνονται με τίποτα.
- Η ζωή στην Βενεζουέλα πώς κυλούσε για σας;
Την εποχή εκείνη γίνονταν σημαντικά δημόσια έργα γι’αυτό και βρεθήκαμε εκεί με τον άντρα μου που ήταν μηχανικός. Ίσως ήταν η καλύτερη εποχή της Βενεζουέλας, αλλά ζούσαμε και πράγματα ανήκουστα. Τα βλέπαμε μπροστά μας. Δημιουργούνταν δυσάρεστες καταστάσεις. Έξι χρόνια μείναμε εκεί και μετά από κάποια χρόνια επισκέφτηκα ξανά την Βενεζουέλα, αλλά δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω. Υπήρχε μεγάλη εγκληματικότητα που ήταν έντονη και το διάστημα που διέμενα εκεί. Είχαν συμβεί σοβαρά γεγονότα, άνθρωποι κυκλοφορούσαν με μαχαίρια για να κλέψουν. Βλέπαμε καθημερινά κόσμο να μπαίνει κρυφά από την Κολομβία στην Βενεζουέλα για να βρει εργασία. Έχτιζαν σπίτια με χώμα, λαμαρίνες και διάφορα ξύλα, και μέσα σε ένα δωμάτιο ζούσαν δέκα άτομα.
- Οι Φαβέλες πώς και ενεργοποίησαν την καλλιτεχνική σας δημιουργία ;
Σημαντικό ρόλο παίζει ο τρόπος ζωής των ανθρώπων στη σημερινή εποχή. Ήθελα να αναδείξω αντιθέσεις καταστάσεων συγκρίνοντας ανθρώπους του παρελθόντος με τους σημερινούς ανθρώπους. Είναι ένα σκεπτικό για το πώς αντιλαμβάνονταν και αντιλαμβάνονται τη ζωή.
- Η επιστροφή σας στην Αθήνα γεννά ερωτηματικά δεδομένων των συνθηκών
Μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένη που βρίσκομαι στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Θέλω να προσφέρω κι εγώ κάτι στη χώρα μου. Δεν μπορώ βέβαια να επηρεάσω ιδιαίτερα, έχω όμως την τέχνη μου που για μερικούς μπορεί να είναι αρκετό αυτό.
- Η απόφαση για επιστροφή συνάντησε ενδοιασμούς και φόβους, μια που, όπως αναφέρετε, δεν σας γνωρίζουν ως καλλιτέχνιδα πολλοί Έλληνες;
Ίσως ήταν η κατάλληλη στιγμή να επιστρέψω και να ζήσω τη ζωή της πόλης μου. Είμαι ικανοποιημένη που τώρα βρίσκομαι εδώ παρόλο που μπορεί να ακούγεται περίεργο γιατί είναι δύσκολα τα πράγματα.
- Έχοντας ζήσει τους ανθρώπους της Ελλάδας και της Ιταλίας, τι έχετε να επισημάνετε;
Έχουμε μεγάλες διαφορές σε κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Οι άνθρωποι στη Ρώμη ζουν πολύ διαφορετικά, υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο άνοιγμα όσον αφορά στον πολιτισμό τους. Τα σχολεία, τα μουσεία τους είναι διαφορετικά. Δυστυχώς την Αθήνα την έχουμε χαλάσει. Δεν θέλω όμως να καταταχθώ στην κατηγορία των καλλιτεχνών που έζησαν έξω και βλέπουν από μακριά την Ελλάδα. Τη ζούσα πάντα. Ήμουν παρούσα σε όλες τις καταστάσεις. Είμαι πολύ στενοχωρημένη για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Ήμουν, όμως, και είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Ήλπιζα πως ίσως βρισκόμασταν κοντά στο να μπορέσουμε να δούμε διαφορετικά τον κόσμο, αλλά και ο κόσμος να μας δει διαφορετικά. Με λυπεί που ο κόσμος δεν μας βλέπει διαφορετικά. Σε αυτό φταίμε κι εμείς.
- Στην πρώτη σας ατομική έκθεση στην Ελλάδα τι θα παρουσιάσετε στο κοινό;
Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι θα παρουσιάσω κάτι στην Αθήνα, πράγμα που ήθελα να το κάνω και νωρίτερα. Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα εκτός Αθήνας. Θα δούμε την Καππαδοκία, την ιδέα της ζωής εκεί, και τις Φαβέλες. Είναι δυο εντελώς διαφορετικές ενότητες. Υπάρχει όμως και κάτι κοινό. Ζωές ανθρώπων που δημιούργησαν σημαντικά πράγματα και άνθρωποι που μέσα στις δυσκολίες προσπαθούσαν να δημιουργήσουν. Γίνεται ένας συνδυασμός καταστάσεων. Παρουσιάζοντας την Καππαδοκία μπορούμε να πούμε ότι υπήρχε ένας πολύ πιο μεστός τρόπος σκέψης σε σχέση με το σήμερα. Παρουσιάζω τη μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στο χθες και το σήμερα.
Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου
Newsroom ΔΟΛ
