Αφιέρωμα στον ουγγρικό κινηματογράφο από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Αφιέρωμα στη χώρα που κέρδισε φέτος το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας για τον «Γιο του Σαούλ» του Λάσλο Νέμες πραγματοποιεί η Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Ταινίες 14 ούγγρων δημιουργών σε αποκατεστημένες κόπιες θα προβληθούν στην Ταινιοθήκη από σήμερα, Πέμπτη, έως τις 9 Μαρτίου.

Επτά από τις ταινίες του αφιερώματος θα προβληθούν σε πανελλαδική πρεμιέρα.

Ίστβαν Σάμπο (Μεφίστο, 1981 βραβείο ξενόγλωσσου Όσκαρ), Μίκλος Γιάντσο (Ο πατέρας, 1966) Μάρτα Μέσαρος (Υιοθεσία, 1975), όπως και εμβληματικά ονόματα ούγγρων οπερατέρ Μπάρναμπας Χέγκι, Γιάνος Κόλταϊ, είναι κάποια από τα ονόματα που οι ταινίες τους είχαν κάνει θραύση στην Ελλάδα, ιδίως μετά την μεταπολίτευση, όμως «τη δεκαετία του 1980 ο ουγγρικός κινηματογράφος έπεσε άδικα στη λήθη έως τις μέρες μας», λέει ο Βασίλης Κωνσταντόπουλος της εταιρείας διανομής Carousel Films, συνδιοργανωτής του αφιερώματος σε συνεργασία με την Tαινιοθήκη της Eλλάδος και με τη υποστήριξη της ουγγρικής πρεσβείας στην Ελλάδα.

Το αφιέρωμα στον νέο ουγγρικό κινηματογράφο καλύπτει την περίοδο από το 1956 έως το 1989. Τότε γυρίστηκε η ταινία «Ο 20ός μου αιώνας» της Ίλντικο Ένιεντι. Η δημιουργός θα παραβρεθεί απόψε στην πρεμιέρα του αφιερώματος αλλά και στις 4 και 5 Μαρτίου, για να παρουσιάσει τις ταινίες που θα προβληθούν και να συζητήσει με το κοινό.

Η ταινία της γυρίστηκε το 1989, χρονιά που κατέρρευσαν τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Η ίδια μίλησε σε Έλληνες δημοσιογράφους για τις συνθήκες παραγωγής του ουγγρικού κινηματογράφου της εποχής και τους μεγάλους δημιουργούς του, άντρες και γυναίκες, κινηματογραφιστές μεγαλύτερης ηλικίας που είχαν ήδη ξεκινήσει την καριέρα τους τη δεκαετία του ‘50 (Γιάντσο, Φάμπρι, Μακ, Μέσαρος), νεότερους απόφοιτους της Σχολής της Βουδαπέστης και τρόφιμους των Στούντιο Μπέλα Μπάλας (Γκάαλ, Σάμπο, Κόσα, Χούσαρικ), κάποιους από τους οποίους και η Ίλντικο Ένιεντι γνώρισε.

«Στα περίφημα αυτά στούντιο συνέβαινε το πρωτοφανές για τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, επειδή η λογοκρισία δεν εφαρμοζόταν στη διάρκεια της παραγωγής των ταινιών, αλλά μετά, καθώς κάποιες από τις ταινίες μπορούσαν να παραμείνουν κλεισμένες στα ντουλάπια», αποκάλυψε. Με λίγα λόγια «παρά τη στενομυαλιά του καθεστώτος, οι κινηματογραφιστές μπορούσαν να αναπτύξουν τις αφηγηματικές τους αναζητήσεις» τόνισε η Ίλντικο Ενιεντι.