Οι στύλοι του Ολυμπίου Διός στέκουν επιβλητικοί, τα μάρμαρά τους χιονισμένα μέσα σε μια λευκή όαση. Πίσω τους το φόντο είναι ολόγιομο, λευκό – αχνοφαίνονται δένδρα, σπίτια, μια Αθήνα χιονισμένη. Φωτογραφίες της Ακρόπολης μες στη σπάνια, άσπρη της επικάλυψη κάνουν τον γύρο του Διαδικτύου. Στενάκια της Πλάκας μοιάζουν με μικρές βουνοπλαγιές κι οι Αθηναίοι ξεθάβουν τα πιο χοντρά τους χειμωνιάτικα –γάντια, σκουφιά, τρακτερωτά μποτάκια– για να βγουν στον δρόμο. Μιας και τα χιονοδρομικά είναι κλειστά και οι μετακινήσεις σε άλλους νομούς απαγορεύονται εδώ και μήνες, κάποιοι βρήκαν επιτέλους την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τα σκι και τα snowboards τους – πίστα για σήμερα το κέντρο της Αθήνας.
Το χιόνι, σε μια πόλη απροετοίμαστη για αυτό, μια πόλη που πρόσφατα λιαζόταν στο σχεδόν ανοιξιάτικο φως, έχει δημιουργήσει μυριάδες προβλήματα. Πολλοί στα βόρεια προάστια αποκλείστηκαν, δρόμοι έχουν κλείσει, από το βράδυ της Δευτέρας το ρεύμα πέφτει σε διάφορες περιοχές. Oσο κάποιοι τυχεροί θαυμάζουν την αδιάκοπη πτώση των νιφάδων από τη θέρμη του σπιτιού τους, κάποιοι άστεγοι παγώνουν, αδέσποτα υποφέρουν, διανομείς βγαίνουν για delivery με ποδήλατα ή μηχανάκια κι ας είναι η ολισθηρότητα μεγάλη. Πολλοί αξιολογούν τη σπανιότητα της τόσο πυκνής χιονόπτωσης από την τελευταία αντίστοιχη ανάμνηση. Ηταν το 2008; Το 2004; Το 1987; Οποτε όμως κι αν ήταν η τελευταία φορά που οι δρόμοι, τα μπαλκόνια, οι ταράτσες της Αθήνας θύμιζαν περιοχές της Ελβετίας, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία ή ένα πιάτο από παχύρρευστο γιαούρτι, έτσι κι αλλιώς δεν θα έμοιαζε με φέτος.
Φωτ. INTIME NEWS
Φέτος δεν κλειστήκαμε σπίτι μας γιατί η πόλη έχει πολύ χιόνι. Τα εστιατόρια, τα μαγαζιά, τα σχολεία στην Αττική ήταν έτσι κι αλλιώς κλειστά. Φέτος, το σπάνιο αυτό χιόνι εξαγνίζει την προϋπάρχουσα ερημιά, της προσδίδει ομορφιά. Το θαυμάσιο λευκό, σε όσους μπορούν να ζεσταθούν όταν επιστρέψουν από μια βόλτα στην παγωνιά, έφερε ένα ψυχικό διάλειμμα από την ατέρμονη μονοτονία της πανδημίας. Φέτος έδωσε ευκαιρία στα παιδιά να θυμηθούν την ανέμελη ηλικία τους παίζοντας χιονοπόλεμο στις πλατείες, τα παγωμένα πρόσωπα θερμαινόμενα από πηγαία χαμόγελα και κέφι, και στους ενηλίκους να ανοίξουν τα μάτια τους διάπλατα και, όταν κοιτούν την κλειστή πόλη, η μόνη σκέψη να μην είναι η απελπισία της πανδημίας. Για λίγα λεπτά βλέπουν μια αγνή, πρωτόγνωρη ομορφιά, το λευκό σήμερα παραπέμπει σε γαλήνη, σε μια ομοιόμορφη πλαγιά που φέρνει μια ανάσα, κι ας είναι παγωμένη, κι ας είναι ακόμα μέσα από μια μάσκα. Το χιόνι άλλωστε είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με τον ρομαντισμό, κι είναι λογικό, γιατί πάντα ομορφαίνει κάτι εν γένει δύσκολο.
Στην παιδική ηλικία, το παιχνίδι στο χιόνι έκανε τον χειμώνα να αξίζει, το χιόνι έχει τη μαγική ιδιότητα να εξωραΐζει το κρύο, την παγωνιά, τη μοναξιά μιας πρωτοφανούς κακοκαιρίας. «Το χιόνι είναι άσπρο», έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος, «μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας». Κι όπως κάθε έρωτας που τελειώνει, έτσι και το χιόνι που λιώνει, για λίγο υπήρξε, για λίγο έκανε κάτι συνηθισμένο να φαντάζει μεγαλειώδες, κι ας μην ήταν τίποτα παραπάνω από νερό, από μια λευκή, εφήμερη λάμψη.
Μήδεια
Κακοκαιρία
