Δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, οι κάτοικοι στη Δαμασκηνιάς Κοζάνης. Άλλοι είδαν τους αγαπημένους τους να πεθαίνουν από κοροναϊό και άλλοι ανέβηκαν μαζί τους έναν Γολγοθά στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, βγαίνοντας νικητές. Από τους 60 κατοίκους, νόσησαν τουλάχιστον οι 15, οι 12 νοσηλεύτηκαν με βαριά συμπτώματα, με τους 9 από αυτούς να μην τα καταφέρνουν, αφήνοντας την τελευταία τους πνοή στο νοσοκομείο.
Έξι μήνες μετά, η κάμερα του MEGA καταγράφει για πρώτη φορά εικόνες από την καθημερινότητα των κατοίκων της Δαμασκηνιάς, που προσπαθούν να συμβιβαστούν με τις τραγικές απώλειες…
Πέντε διαφορετικά νοσοκομεία άλλαξε ο σύζυγος της κυρίας Όλγας Κατσίρη. 80 μέρες έμεινε διασωληνωμένος στη ΜΕΘ. Δεν κατάφερε να βγει νικητής από αυτή τη μάχη. «Δεν τον ξαναείδα μετά…»
Τα δάκρυα της κύριας Όλγας είναι ακόμα νωπά για τον σύζυγό της Περικλή. Το πένθος βιωμένο μισό, αφού δεν κατάφερε να τον αποχαιρετήσει ούτε στο νοσοκομείο, αλλά ούτε και στην κηδεία του. «Είχαμε πάντα μια απορία, όταν τον έφεραν δεν μπορέσαμε να τον δούμε».
Παραδόξως, όπως λέει η ίδια, δεν διαγνώστηκε καν θετική. Δεν βίωσε την ασθένεια που της στέρησε τον σύζυγο, παρά μόνο την απομόνωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
«Γλύτωσα από θαύμα»
Η πρεσβυτέρα του χωριού περιγράφει πως γλίτωσε από θαύμα όταν λίγο πριν χειροτερεύσει η υγεία της, κλιμάκιο του ΕΟΔΥ έσπασε την ολική καραντίνα της Δαμασκηνιάς και τη μετέφερε στο νοσοκομείο. «Ο βήχας δεν σταματούσε, εκεί φοβήθηκα».
Με τον ιερέα σύζυγό της και τον γιο της θετικούς, οι ώρες για την ίδια μέσα στο νοσοκομείο ήταν δραματικές. Ειδικά όταν από διπλανό θάλαμο, άκουσε τον συγχωριανό την να αφήνει την τελευταία του πνοή.
«Τη δεύτερη μέρα που ήμουν στο νοσοκομείο, άκουσα ό,τι γινόταν στον διπλανό θάλαμο που ήταν ένας άλλος συγχωριανός μας, τα άκουσα όλα κι ήταν πολύ τρομακτικά».
«Τρόμαξα όταν άνοιξα τα μάτια μου»
55 ημέρες πάλευε με τον κοροναϊό ο Γιώργος Κατσίρης, που κόλλησε στο καφενείο τους χωριού μαζί με τον σύζυγο της κα Όλγας, που ήταν πρώτα ξαδέρφια.
«Εγώ γνώρισα τον κοροναϊό από την κακή του πλευρά, αλλά πάλεψα μαζί του και τον νίκησα. Τρόμαξα δεν μπορούσα να μιλήσω και φοβήθηκα μήπως έχασα τη φωνή μου. Όταν άνοιξα τα μάτια μου τρόμαξα, δεν μπορούσα να μιλήσω από την καταστολή, δεν μπορούσα να περπατήσω κτλ».
Οι μαύρες σκέψεις διαδέχονταν η μία την άλλη και ο φόβος του θανάτου ζωντάνευε τη νύχτα. «Τα βράδια περνούσα μεγάλη αγωνία, δεν ήξερες αν την επόμενη θα είσαι ζωντανός ή αν θα έχει φύγει, θα έχεις καταλήξει».
Την ίδια αγωνία πέρασε και η σύζυγος του, Αγνή, που όταν κατάφερε να δει τον άνδρα της μετά από σχεδόν 2 μήνες, δεν τον αναγνώρισε. «Αγωνία μόνο; Όταν πήγα δεν τον γνώρισα, είχε χάσει 22 κιλά. Κάνω πίσω, λέω στο παιδί μου, με έφερες σε άλλον άνθρωπο;»
Στο μπαλκόνι του σπιτιού τους πλέον, καθισμένοι πλάι-πλάι, συγκινούνται για όλα όσα βίωσαν και κατάφεραν να ξεπεράσουν.
Έχοντας νικήσει τον κοροναϊό, οι πλέον 30 κάτοικοι που παρέμειναν στον τόπο τους, δίνουν έναν δεύτερο αγώνα, για να συνεχίσουν ζωή τους στην Δαμασκηνιά, που έγινε γνωστό ως το χωριό της καραντίνας.
Δείτε το ρεπορτάζ του MEGA
