Ηεπιβολή της υποχρεωτικής στράτευσης στα 18 συνιστά απολύτως απαραίτητη και εξίσου προοδευτική μεταρρύθμιση. Ενισχύει ουσιωδώς την άμυνα αλλά και την ισότητα και συνεπώς διπλά τη συμβατότητα με τη συνταγματική επιταγή. Η σημασία της γίνεται αμέσως κατανοητή σε όποιον μπει στον κόπο να δει το ζήτημα από την πρωταρχική του σκοπιά: τις αμυντικές ανάγκες. Οχι μέσα από παραμορφωτικές ιδεολογικές διόπτρες εικονικής πραγματικότητας.
Η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη να ενισχύσει τα ανατολικά της σύνορα. Αυτά, ηπειρωτικά και νησιωτικά, έχουν πολύ μεγάλη έκταση και αντίστοιχες απαιτήσεις σε ανθρώπινο δυναμικό που με το υπάρχον σύστημα είναι πλέον αδύνατον να συγκεντρωθεί. Ομως πρέπει. Και δεν είναι μόνο οι μονάδες των συνόρων, αλλά και πλήθος άλλες που απαιτούνται για να μπορεί να λειτουργεί ο αμυντικός βραχίονας της χώρας. Το πρόβλημα της απόκλισης ανάμεσα στην προβλεπόμενη και την πραγματική κάλυψη των αναγκών είναι από τα κυριότερα στις ΕΔ.
Το νυν σύστημα δεν αντέχει. Ταυτόχρονα, οι προβολές στο μέλλον είναι δραματικές λόγω της υπογεννητικότητας. Αν λοιπόν θέλουμε να έχουμε στράτευμα στα ελληνικά σύνορα, απέναντι μάλιστα σε δυσανάλογα πολυπληθή επιθετικό εχθρό, μοναδική λύση είναι η στράτευση στα 18. Επιπλέον, θα βελτιώσει την εκπαίδευση και θα ενισχύσει σημαντικά το αμυντικά κρίσιμο σύστημα επιστράτευσης. Αλλιώς οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Με τίποτα. Αν πάλι αυτά δεν μας ενδιαφέρουν, μπορούμε να αλλάξουμε το Σύνταγμα. Να καταργήσουμε εντελώς τη στράτευση. Οχι όμως και τον εχθρό.
Πέρα από την αμιγώς αμυντική σημασία της, η στράτευση στα 18 θα αποτελέσει και μια εξαιρετικά προοδευτική μεταρρύθμιση. Θα επιβάλλει ισότητα όπως ποτέ μέχρι σήμερα. Αυτό θα ήταν κακό;
Για να μην αναφερθεί κανείς στη δυσώδη διαφθορά που υπήρξε με τις αναβολές… Το να εκπληρώνουν οι νέοι πολίτες αυτή τη θεμελιακή υποχρέωση με έναν πραγματικά ενιαίο κανόνα, ανεξάρτητα από τον πλούτο ή την οικογενειακή κοινωνική τους ισχύ, δεν συνιστά πρόοδο;
Και χωρίς αυτό να γίνεται σε βάρος του μέλλοντός τους – το αντίθετο μάλιστα: ατέλειωτες είναι οι περιπτώσεις ανθρώπων που αναγκάστηκαν να σταματήσουν την πορεία τους, να κάνουν πίσω και να στρατευθούν. Και πολλοί δεν γύρισαν ποτέ. Ούτε θα γυρίσουν. Ακόμα ένα κεφάλαιο χαμένο. Που, έτσι, οι απώλειές του ίσως περιοριστούν.
