Από τις 25 Νοεμβρίου 2020 το ποδόσφαιρο έγινε φτωχότερο, καθώς αναγκάστηκε να αποχωριστεί το δικό του «Θεό», τον μεγάλο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Ο Αργεντινός θρύλος, που λογίζεται από την πλειοψηφία ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ταξίδεψε για τη «γειτονιά των αγγέλων» και αξίζει να ακουστούν τα κατορθώματά του από ανθρώπους που τον γνώριζαν προσωπικά. Δύο από αυτούς οι Χουάν Ραμόν Ρότσα, ο εμβληματικός ποδοσφαιριστής και προπονητής του Παναθηναϊκού και o Μάνος Σταραμόπουλος, o μόνος Έλληνας δημοσιογράφος που ψηφίζει για τη Χρυσή Μπάλα, ένας από τους λίγους Έλληνες που έχουν πάρει συνέντευξη από τον σπουδαίο Ντιεγκίτο, «σκιαγράφησαν» τον θρύλο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου στο webinar της σχολής Δημοσιογραφίας του ΙΕΚ ΑΚΜΗ με τίτλο «Digeo Maradona: ο ποδοσφαιριστής, ο άνθρωπος, ο θρύλος».
Ακούγοντας κάποιος τον Χουάν Ρότσα καταλαβαίνει τι σημαίνει για τους Αργεντινούς ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής και άνθρωπος Μαραντόνα. Οι δυο τους προέρχονται από την ίδια επαρχία της Αργεντινής, το Λανούς, μια επαρχία που όπως επισήμανε ο Χουάν Ραμόν Ρότσα, «τα παιδιά γίνονται πολύ σκληρά, δε ζουν εφηβεία, περνάνε αμέσως στην ενηλικίωση». Ο Ντιέγκο δεν είχε δυνατότητα για σπουδές, αλλά εναντιώθηκε, ως ευσυνείδητος πολίτης, στις πολιτικές πρακτικές που εναντιώνονταν στην Αργεντινή, καθώς και στην Καθολική Εκκλησία, όταν αυτή δεν πρόσφερε στους αδύναμους. «Ο Ντιέγκο δοκίμασε τις δυνάμεις του κόντρα στους καλύτερους της εποχής, ειδικά σε μια περίοδο, που το ποδόσφαιρο ήταν ένα βάρβαρο σπορ», θυμήθηκε ο Χουάν Ρότσα. Ο Μαραντόνα κάλυψε τις σωματικές του αδυναμίες και την προτίμηση να χρησιμοποιεί μόνο το αριστερό πόδι, με την ευφυΐα του και την προσωπικότητά του.
Ο Μάνος Σταραμόπουλος μνημόνευσε τη στιγμή, που παραλίγο να απειληθεί η ζωή του, τον Μάιο του 1994. «Με κάλεσε ο διευθυντής μου για να πάω στο φιλικό της Αργεντινής στο Ισραήλ. 31 Μαΐου ήταν το φιλικό, με την Αργεντινή να επικρατεί με 3-1, με δύο γκολ του Μπατιστούτα και ένα του Μαραντόνα» τόνισε αρχικά ο Έλληνας δημοσιογράφος, ενώ συνέχισε «Την άλλη μέρα περίμενα στο ξενοδοχείο τον Μαραντόνα και ενώ περνούσε με δύο σωματοφύλακες, άπλωσα το χέρι και τον έπιασε από τον ώμο. Κατευθείαν οι δύο σωματοφύλακες έκαναν κίνηση να τραβήξουν όπλα. Ένας μεταφραστής και η επίδειξη της δημοσιογραφικής μου ταυτότητας, βοήθησαν ώστε να λήξει το συμβάν». Αυτή ήταν μία από τις πολλές αποδείξεις, την οποία συνυπόγραψε και ο Ρότσα, κατά την οποία το οικείο περιβάλλον του Ντιέγκο Μαραντόνα δεν άφηνε να τον πλησιάσει κανείς. Αυτό είχε γίνει έκδηλο στα χρόνια του στη Νάπολη, όταν ο περίγυρος του δεν έδινε τη δυνατότητα σε κάποιον ακόμα και να τον συμβουλέψει για το καλό του. Έφτασε στο σημείο ο Αργεντινός να μη δέχεται συμβουλές.
«Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι ένας εθνικός ήρωας και συγκρίνεται με ήρωες πολέμου στην Αργεντινή» ανέφερε ο Χουάν Ρότσα. Λόγω του Ντιέγκο ένα χιλιοταλαιπωρημένο έθνος έγινε γνωστό στον κόσμο και απέκτησε φωνή και υπόσταση. Όταν χάρισε το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αργεντινή το 1986, ένωσε ένα ολόκληρο έθνος, δεν υπήρχε Μπόκα-Ρίβερ, δεξιός-αριστερός, πλούσιος-φτωχός, ήταν όλοι ένα. Θα μνημονεύεται πάντα γιατί, όπως πιστεύει ο Αργεντινός πρώην τεχνικός του Παναθηναϊκού «… ο Ντιέγκο δεν ήταν απλά πάνω από μία ομάδα, αλλά πάνω από μία ολόκληρη χώρα».
Ορόσημο για να φτάσει ο Ντιέγκο σε αυτό το σημείο ήταν το πολυσυζητημένο παιχνίδι με την Αγγλία. Ο Ρότσα θυμάται «Η χούντα της Αργεντινής είχε προκαλέσει τον πόλεμο με την Αγγλία το 1982 για να κερδίσει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του αργεντίνικου λαού, προάγοντας τον πατριωτισμό. Σε έναν πόλεμο που χάθηκαν πολλά νέα παιδιά, με εξοπλισμό της πλάκας. Αυτό ήταν και το τέλος της χούντας. Στο παιχνίδι με την Αγγλία όλη η Αργεντινή ήθελε να πάρει εκδίκηση».
«Οι Άγγλοι δεν το έχουν χωνέψει ακόμα…» τόνισε χαρακτηριστικά ο Μάνος Σταραμόπουλος. Έχουν καταφέρει στη χώρα που «γέννησε» το ποδόσφαιρο να έχουν το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, χωρίς να δημιουργήσουν παίκτες στο επίπεδο του Μαραντόνα. Εκατό χρόνια να περάσουν ακόμα θα το θυμούνται. «Το έκανε σαν εκδίκηση για τον πόλεμο ο Μαραντόνα», σχολίασε ο Έλληνας δημοσιογράφος για το περίφημο «χέρι του Θεού». Ο Ντιέγκο Μαραντόνα «ήταν ένα θηρίο μέσα στο γήπεδο και ένα αρνάκι έξω από αυτό» ανέφερε ο Χουάν Ρότσα. «Είχε τρομερή δύναμη ψυχής, αποτελούσε ένα “πιστεύω” για τον κόσμο και το περίεργο ήταν, ότι δεν είχε καταλάβει τι σήμαινε ο ίδιος για τους απλούς ανθρώπους» συνεχίζει ο συμπαίκτης του στην Εθνική Αργεντινής. Ο Μαραντόνα αναλάμβανε να μιλήσει στους συμπαίκτες του πριν τα παιχνίδια. Αυτός τους εμψύχωνε. Αυτός άντεξε όλο το βάρος στις πλάτες του και έσπρωξε τους γύρω του.
Ακόμα και για τους προπονητές ήταν μία προσωπικότητα πολύ δύσκολη να τη διαχειριστούν. Η ομάδα τους έπρεπε να προσαρμοστεί πάνω στον «Ντιεγκίτο» και όχι αυτός πάνω στις ομάδες. Ήταν και ένας από τους λόγους που ο Χουάν Ρότσα, απέρριψε την προσπάθεια πιθανής μεταγραφής του στον Παναθηναϊκό το 1994, μετά από προτροπή του Γιώργου Βαρδινογιάννη. Μία τέτοια μεταγραφική κίνηση, όπως χαρακτηριστικά είπε, «θα έφερνε χαμό στην Παιανία και θα άλλαζε την καθημερινότητα της ομάδας». Ο Ντιέγκο ήταν ένας «ανεμοστρόβιλος», που στο διάβα του «παρέσερνε» τα πάντα. Ήταν ένας «ηγέτης» χωρίς να έχει ζητήσει αρχηγικό ρόλο. Ένα «σύμβολο» χωρίς να αντικατοπτρίζει ηθελημένα τίποτα. Ο Μαραντόνα ήταν το ποδόσφαιρο. Ο Ντιέγκο ήταν ο εχθρός του, όπως είχε επισημάνει και ο γυμναστής του στη Νάπολι, Φερνάντο Σινιορίνι. Η δόξα τον άλλαξε περισσότερο από τα ναρκωτικά. Ο Ντιέγκο δεν μπορούσε να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση. Ο Μαραντόνα όμως έδειξε πως οι άνθρωποι διαθέτουν μία δύναμη ψυχής, ικανή να υπερκεράσουν κάθε εμπόδιο και να πετύχουν το αναπόφευκτο. Να μείνουν στην αιωνιότητα.
