Εψάξα, αλλά δε βρήκα. Βλέπεις στο δικό μου λεξικό, στα συνώνυμα της λέξης τιμώ, δεν συναντάς τη λέξη… καταστρέφω!
Γράφει ο Ανδρέας Χόνδρος.
Δεν έκαψα το κέντρο της Αθήνας. Δεν πέταξα μολότοφ, χημικά ή διάφορα άλλα πολεμοφόδια. Απλά σε μια γωνιά του δωματίου μου προσευχήθηκα για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Τίμησα άραγε τη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού;
Μια μέρα μετά από ακόμη μια έπετειο δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, στο κέντρο της Αθήνας κάτοικοι και καταστηματάρχες μέτρουν… απώλειες. Πέτρες, μολότοφ, χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης συνθέτουν την είκονα των πολυπονεμένων Εξαρχείων. Την περιόχη που πιο συχνά από κάθε άλλη, μετατρέπεται σε αρένα μάχης και πλημμυρίζει Βία.
Η χθεσινή νύκτα επιβεβαιώνει “οδυνηρά” πως “κι ο γιαλός είναι στραβός, αλλα και έμεις στραβά αρμενίζουμε”.
Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που κουκουλοφόροι κατακρεουργούν δημοσίες και ιδιοτικές περιουσίες στο κέντρο της Άθηνας. Με την ίδια χαρακτηριστική ευκολία που κάποιος βόλταρει στο Μοναστηράκι, μπόρει να κάψει το κέντρο της Πρωτεύουσας. Και το ανησυχητικό είναι πως κάποιοι πλέον το θεώρουν δικαίωμα…
Το πρώτο κομμάτι της αλληλούχιας σκέφτομαι – πράττω είναι το πρόβλημα. Η λογική αγνοείται στο σκεπτικό πως τιμάς τη μνήμη ενός αδικοχαμένου νέου… καταστρέφοντας! Η μολότοφ που φεύγει από το χέρι είναι το αποτέλεσμα, ενός στρεβλά μεγαλομένου ατόμου, μιας ανύπαρκτης Παιδείας και ένος μοιραία συνένοχου Κράτους.
Η εύκολη λύση είναι αυτό το “μαζέψτε τους όλους στη στενή”. Το δυσκόλο είναι να βρεις (και να παραδεχτείς) τη ρίζα του προβλημάτος, εστώ να μπορέσεις αυτά τα παιδιά να τα σωφρονίσεις. Με την πραγματική έννοια της λέξης.
Οι χθεσινοβραδινές εικόνες δίνουν τρόφη για σκέψεις… Αλλά να μου πεις πρώτη φορά είναι;
Σκέψεις είναι και… ξεχνάμε!
