Οσοι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουμε ασχοληθεί με τα καλλιτεχνικά αυτής της χώρας, με τους μύθους αλλά και τα παραμύθια τους, ξέρουμε τι σημαίνει «περιβάλλον του καλλιτέχνη». Οι συνεργάτες, οι φίλοι και οι «πρόθυμοι» που κινούνται γύρω του. Αυτοί που η ουσία του ρόλου τους, ενίοτε και ως αμειβόμενη εργασία, είναι να αποτελούν ένα είδος «γέφυρας» ανάμεσα στον ή στη σταρ (λέμε τώρα για να συνεννοηθούμε) και τον «κόσμο εκεί έξω».
Μη νομίζει κάποιος ότι πρόκειται για φαινόμενο των τελευταίων χρόνων ή δεκαετιών, από τότε δηλαδή που βιομηχανοποιήθηκε, υποτίθεται, η Τέχνη. Από τον καιρό της Κυβέλης και της Μαρίκας Κοτοπούλη, αυτή η πρακτική είχε γίνει κάτι σαν επιστήμη που θα εκστασίαζε τους σύγχρονους «πιαρτζήδες». Δεν μου κάνει εντύπωση καθώς, εκείνη την εποχή, τα ΜΜΕ δεν είχαν τη μαζικότητα που έχουν σήμερα και χρειαζόταν να συσταθεί και να κινητοποιηθεί ένας μικρόκοσμος, αυτό που και τότε και τώρα αποκαλείται «αυλή» – αν και, προσωπικά, δεν μου αρέσει ο όρος – και λειτουργεί ως θεματοφύλακας του εκάστοτε «μύθου».
Ξέρουμε όσοι ξέρουμε – και όσοι δεν ξέρουμε δεν είναι δύσκολο να φαντασθούμε – πώς λειτουργούν αυτά τα «περιβάλλοντα» σήμερα. Σαν προπονητές επαρχιακών ομάδων. Ντομπάρουν τους καλλιτέχνες αποθεώνοντάς τους, για να δικαιολογήσουν και να συντηρήσουν τις αμοιβές τους αλλοιώνουν την εικόνα που έχει γι’ αυτούς ο κόσμος. Φιλτράρουν τα αρνητικά, παρουσιάζουν μόνο τα θετικά διογκώνοντάς τα. Καλλιεργούν στον καλλιτέχνη (στο τραγούδι συμβαίνουν κυρίως αυτά) την, εντελώς όμως διαστρεβλωμένη, ιδέα ότι το κοινό τους αντιμετωπίζει ως «θεότητες».
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Θυμάμαι – τυχαίο παράδειγμα – πριν από δύο χρόνια πώς οι μάνατζερ μιας σχετικά νέας τραγουδίστριας επικοινωνούσαν τις εμφανίσεις της «μεγάλης σαντέζας» σε κέντρο της Λεωφόρου Συγγρού ως το κορυφαίο καλλιτεχνικό κοινό (δεν θυμάμαι ακριβώς σε τι βάθος χρόνου). Και έγινε η πρεμιέρα, έγιναν και λίγες παρατάσεις και μετά από ‘δω παν’ κι οι άλλοι καθώς «το κορυφαίο καλλιτεχνικό» γεγονός τράκαρε μετωπικά με την αδιαφορία του κοινού. Προσοχή στα «περιβάλλοντα» λοιπόν. Δημιουργούν φούσκες που σκάνε μόλις εκτεθούν σε φυσιολογικές συνθήκες θερμοκρασίας και ατμοσφαιρικής πίεσης.
Και βέβαια, αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στη σόου μπιζ. Συμβαίνουν και στην πολιτική και ευδοκιμούν στα σόσιαλ μίντια σαν μπανάνες στους τροπικούς. Εκεί που η γραφικότητα μπορεί να σε κάνει «βασιλιά για μια νύχτα» και το «ξημέρωμα» να επαληθεύσει ότι δημοφιλής στα ΜΚΔ σημαίνει ό,τι και το πλούσιος στη Monopoly.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις 
